ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός αποδείχτηκαν θλιβεροί κομπάρσοι στη μάχη για τον τίτλο στα πλέι οφ, αλλά συνεχίζουν τη μεταξύ τους μάχη για την τρίτη θέση. Αυτό σημαίνει ότι δεν έπαψαν να έρχουν στόχο, οπότε, θέλουν-δεν θέλουν, ένας από τους δύο ή και οι δύο μπορούν να “αναδείξουν” τον πρωταθλητή.
Κι αυτό πιθανότατα θα γίνει μέσα στις επόμενες πέντε μέρες. Αύριο έχουμε ΑΕΚ-Ολυμπιακός, Παναθηναικός-ΠΑΟΚ και την Κυριακή Ολυμπιακός-Παναθηναικός. Την Κυριακή όμως έχουμε και Αρης-ΑΕΚ και την τελευταία αγωνιστική Παναθηναικός-Αρης.
Να, λοιπόν, που και ο Αρης μπορεί να γίνει ρυθμιστής, αν βέβαια δεν “χαλαρώσει”, καθώς με μια νίκη ή και με ισοπαλία με τον Βόλο αύριο στο Χαριλάου εξασφαλίζει και μαθηματικά την έξοδό του στην Ευρώπη. Με δεδομένη την κοινή λογική που λέει ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει καμία τύχη αύριο στη Νέα Φιλαδέλφεια, στον ΠΑΟΚ παρουσιάζεται η ευκαιρία να τον “πιάσει” στη βαθμολογία ή να τον πλησιάσει έστω στους δύο βαθμούς, με νίκη ή με ισοπαλία στη Λεωφόρο. Θα μου πείτε, πιστεύει κανείς ότι μπορεί; Ισως όχι.
Αλλά πίστευε κανείς ότι θα πάει εκεί στις 22 Ιανουαρίου και θα κερδίσει με 3-0; Η μήπως πίστευε ότι την ίδια χρονική περίοδο θα αποκλείσει πανεύκολα τον Παναθηναικό στο Κύπελλο με νίκη στην Τούμπα και ισοπαλία στη Λεωφόρο; Ο ΠΑΟΚ το έκανε δύο φορές, ας το κάνει και τρίτη. Αν τα καταφέρει, έστω και με ισοπαλία, πάει μετά και κερδίζει στον Βόλο, περιμένοντας κι άλλη απώλεια του Ολυμπιακού στο ματς με τον Παναθηναικό. Αλλά σε κάθε περίπτωση, αυτός θα είναι πλέον το φαβορί για την τρίτη θέση, αφού στο φινάλε περιμένει τον Ολυμπιακό στην Τούμπα.
Το ζήτημα είναι, όπως ξαναείπαμε, αν το νιώθουν, αν το θέλουν κι αν το πιστεύουν οι παίκτες του ΠΑΟΚ, πέρα από το αν και κατά πόσο μπορούν. Στο ματς με τον Αρη εκδήλωσαν, επιτέλους, μια διαφορετική διάθεση. Στο πρώτο ημίχρονο είδαμε τις γνωστές παθογένειες, με την αστοχία του Ντάντας μπροστά στην εστία, τη λανθασμένη επιλογή του Ζίβκοβιτς απέναντι από τον Κουέστα και την γκάφα του Κουλιεράκη.
Στο δεύτερο, όμως, είδαμε αντίδραση που θύμιζε κανονικό ΠΑΟΚ και, τελικά, μια νίκη παλικαρίσια, για την οποία βοήθησε λίγο και η τύχη στο σουτ του Ζίβκοβιτς που έφερε το 3-2. Αλλά για ποια τύχη να μιλάμε όταν ο Αρης κάνει το 0-1 από το πουθενά με το λάθος του Κουλιεράκη και το 2-2 με ένα ασύλληπτο σουτ στο Γάμα, δοκάρι και μέσα;
Αν την ίδια θέληση δείξουν οι παίκτες του ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο κι αν την “παντρέψουν” με συγκέντρωση και σοβαρότητα για να αποφύγουν να προσφέρουν δώρα στον Παναθηναικό, μπορούν κάλλιστα να φύγουν με θετικό αποτέλεσμα, κόντρα σε έναν αντίπαλο που προχθές με την ΑΕΚ δημιούργησε επί 90 λεπτά… μισή ευκαιρία.
Εκείνο που δεν κατάλαβα στο προχθεσινό ματς της Τούμπας είναι τι ακριβώς πανηγύριζαν σαν τρελοί οι παίκτες του ΠΑΟΚ με το γλέντι (που καθιέρωσαν φέτος) μπροστά στη Θύρα 4. “Κατάφεραν” στα πλέι οφ να κάνουν τέσσερις ήττες στα τέσσερα ματς με τους τρεις της Αθήνας και... αποσύρθηκαν άδοξα και ταπεινωτικά από τη διδκδίκηση του τίτλου. Μετά από αυτό, τρελή χαρά δικαιολογείται μόνο με την κατάκτηση του Κυπέλλου. Αν νιώθουν ότι είναι λογικό να γλεντάνε επειδή απέφυγαν μια ακόμη ταπείνωση, από τον Αρη μέσα στην Τούμπα, “μικραίνουν” τους εαυτούς τους και την ίδια την ομάδα.
ΥΓ. Ας πει κάποιος στον Ντάντας ότι ο καημός του ΠΑΟΚ και των ΠΑΟΚτσήδων δεν είναι να αποδείξουν ότι είναι ασπρόμαυρη η πόλη, αλλά ότι είναι ασπρόμαυρη η χώρα. Ας το εξηγήσει όμως και σ’ αυτούς που πέρασαν στον Ντάντας, ίσως και σε όλη την ομάδα, το λανθασμένο μήνυμα που, με άγνοια, αφέλεια και έλλειψη επίγνωσης σε ποια ομάδα παίζει, ξεφούρνισε μπροστά στις κάμερες με τις δηλώσεις του ο νεαρός Πορτογάλος.
