Οι δυσμενείς συνθήκες οδήγησαν σε απότομο χαμήλωμα του πήχη των απαιτήσεων και βάσει της θέσης στην οποία βρίσκεται σήμερα θα κριθούν οι πρωταγωνιστές μιας προσπάθειας στην οποία, είναι ευδιάκριτο πλέον, ελάχιστοι πιστεύουν.
Εξάλλου, τα πρόσωπα που συνθέτουν τη 12αδα της Εθνικής δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη με τις βαρύγδουπες εξαγγελίες των προηγούμενων μηνών και τη βεβαιότητα της πανστρατιάς, όλοι τους είναι τίμιοι εργάτες οι οποίοι θα προσπαθήσουν να κάνουν πολλά περισσότερα από αυτά που ενδεχομένως μπορούν.
Από την άλλη πλευρά όμως, είναι μια ευκαιρία να κερδίσουμε πρωταγωνιστές σαν δηλαδή τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη του οποίου η ηγετική φυσιογνωμία στον αγώνα με την Ιορδανία (ουσιαστικά) μακιγιάρισε μια μετριότατη αγωνιστική εικόνα γιατί το τελικό αποτέλεσμα δεν έχει καμία σχέση με την εικόνα του αγώνα.
Η Εθνική υποχρεώθηκε να προχωρήσει σ’ ένα σωρό πειράματα για να κρύψει την αδυναμία της στη ρακέτα αλλά και το κακό παιχνίδι του Γιώργου Παπαγιάννη ο οποίος έκανε δύο φάουλ πριν καλά-καλά ιδρώσει τη φανέλα και στη συνέχεια η άμυνά του ήταν από επιδερμική έως ανύπαρκτη. Κι έτσι στο «5» έπαιξε ο Αντετοκούνμπο, Παπαπέτρου και Παπανικολάου χρειάστηκαν στο «4», ο Χατζιδάκης πήρε περισσότερο χρόνο συμμετοχής αλλά η φαρέτρα των τακτικών προσεγγίσεων παρέμεινε γεμάτη.
Εχω την αίσθηση ότι ο Δημήτρης Ιτούδης δεν έκανε πολλά από αυτά που έχει στο μυαλό του γιατί σίγουρα θα αυξήσει τα λεπτά του zone press και θα πάει σε περισσότερες παγίδες στο low post. Ενδεχομένως να τα κρατάει για τα παιχνίδια που θα κρίνουν τον στόχο.
Η Εθνική νίκησε, έκανε το ένα από τα δύο βήματα που χρειάζεται για να πάει στη φάση των «16» όπου εκεί θα βουτήξει σε βαθύτερα νερά απέναντι σε Μαυροβούνιο και Λιθουανία. Εκεί είναι που θα χρειαστεί να αναδείξει περισσότερους πρωταγωνιστές γιατί όπως διαβάζει η ίδια τους άλλους, έτσι θα τη διαβάσουν και οι άλλοι δίχως (και) τον Μήτογλου στη ρακέτα.
