Ο πατέρας του αδικοχαμένου αστυνομικού Γιώργου Λυγγερίδη, Θανάσης Λυγγερίδης, μίλησε στη «Δίκη στον ΣΚΑΙ» για την πολύκροτη υπόθεση της δολοφονίας του γιου του και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η οικογένεια.
Συγκεκριμένα ανέφερε:
«Ο Γιώργος ήταν ένα καλό παιδί, με ηθικές, με αξίες, με φιλότιμο. Ένα χαρούμενο παιδί, μέσα στη ζωή. Ήταν η χαρά της παρέας. Πάντα χαμογελαστός, πάντα καλοδιάθετος. Δεν υπήρχε άνθρωπος, φίλος, που να έχει πει κάτι για τον Γιώργο, εκτός από τα καλύτερα. Είμαι πολύ υπερήφανος πατέρας, που είχε και έχω στην καρδιά μου αυτό το παιδί. Όπως το έχουν και πολλοί Έλληνες.
Ήταν μία πολύ δύσκολη βραδιά. Το συμβάν το ακούσαμε από το τηλέφωνο, μας πήραν από τη διμοιρία, ένας φίλος του. Εκεί είναι μια οικογένεια, στις διμοιρίες. Μας είπε ότι χτύπησε σοβαρά στο πόδι και ξεκινήστε να έρθετε στην Αθήνα, όπως και έγινε. Φύγαμε με τον μοναδικό τρόπο που μπορούσαμε, το ΚΤΕΛ.
Εκεί προέκυψε και κάτι άλλο, μας πήρε και ο Υπουργός τηλέφωνο. Καλά έκανε και με πήρε, αλλά τότε άρχισαν να έρχονται άλλες σκέψεις στο μυαλό μου. Λέω με πήρε επειδή χτύπησε στο πόδι το παιδί μου; Μας πήραν με υπηρεσιακό όχημα από το Μέγαρο της Θεσσαλονίκης, ταξιδεύαμε όλο το βράδυ και φτάσαμε το πρωί. Εκεί στο νοσοκομείο στην πρώτη ενημέρωση μάθαμε ότι ήταν δύσκολα και ότι θα το πηγαίναμε μέρα με την μέρα. Προσευχόμασταν.
Εκεί μέσα δεν είχα καμία επαφή, γιατί είχα το μυαλό μου μόνο στο παιδί μου. Όλη η Ελλάδα προσευχόταν για το παιδί μου και αυτό ήταν πολύ συγκινητικό και δεν πιστεύω ότι θα ξεχαστεί.
Η διμοιρία ήταν και θα είναι οικογένειά μας. Αυτά τα παιδιά είναι παλικάρια, που έχουν ορκιστεί για να τηρήσουν την τάξη και τον νόμο και κάθε ημέρα είναι σε μάχη. Είναι πολύ δύσκολο. Ορισμένοι, δεν ξέρω για ποιον λόγο δεν γνωρίζουν ότι είναι σπουδαγμένα παιδιά και κάνουν το όνειρό τους. Υπηρετούν την πατρίδα. Δεν είναι τυχαίοι, δεν είναι του δρόμου. Είναι παιδιά της διπλανής πόρτας, είναι ο Γιώργος, τα παιδιά μας».
Για το αν φοβόταν τους κινδύνους από τη δουλειά: «Όλοι οι γονείς φοβόμαστε και κάθε φορά που γινόταν ένα περιστατικό, σε οποιαδήποτε διμοιρία. Πάντα, όμως, είχαμε την ελπίδα ότι δεν θα συμβεί τίποτα σε κανένα παιδί, παρότι ξέραμε ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι, αλλά όχι θάνατος, όχι έγκλημα. Εν καιρώ ειρήνης, πόλεμο.
Θέλω να πιστεύω ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη, γιατί έχω ακούσει ότι και ο εισαγγελέας και ο ανακριτής είναι αξιόλογοι άνθρωποι. Γιατί αν πάψω να πιστεύω, θλίβομαι βαθύτατα».
Για το αν προσπάθησε ποτέ να επικοινωνήσει με τους προφυλακισθέντες: «Δεν επιχείρησα ποτέ να επικοινωνήσω και δεν θέλω, γιατί δεν έχουν να μου πουν τίποτα απολύτως. Το μόνο που θα μου πούνε είναι ψέματα. Βγαίνουν ξεκάθαρα για να σκοτώσουν και να κάψουν τις περιουσίες των ανθρώπων, δεν βγαίνουν για παιχνιδάκι. Ξέρουν ότι αυτά που ρίχνουν σκοτώνουν, οπότε δεν έχουν καμία δικαιολογία.
Ήταν μία ενέδρα θανάτου, βγήκαν για να σκοτώσουν, εκείνη την ημέρα κάποιος ματατζής θα έπεφτε. Εγώ τα γνωρίζω όλα τα παιδιά, ένα-ένα, τα ήξερα και πριν αλλά πλέον είναι οικογένειά μου. Όλες τις διμοιρίες. Δεν είναι μόνο οι διμοιρίες που στέκονται στο πλευρό μας, είναι η Ζ, η ΟΠΚΕ, η Ασφάλεια».
Για την ηθική αυτουργία στην υπόθεση: «Οχι μόνο το νιώθω, το πιστεύω γιατί όλα αυτά δεν γίνονται χωρίς ηθικούς αυτουργούς. Δεν μπορούμε να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας. Όλοι το ξέρουμε ότι αυτοί είναι ψηλά. Ποιος δεν το ξέρει; Εγώ προσωπικά θέλω να πιστεύω ότι επιτέλους σε αυτή την χώρα που λέγεται Ελλάδα, και ήμασταν κάποτε υπερήφανοι που ήμασταν Έλληνες, θα γίνει και αυτό. Όλοι αυτοί τι παραπάνω έχουν από μένα; Αν έχανε το δικό του παιδί, τι θα ήθελε να γίνει; Οποιοσδήποτε από αυτούς. Νομίζουν ότι συμβαίνει μόνο σε μένα. Όχι μπορεί να συμβεί και στους ίδιους, όχι μόνο σε εμένα».
Για το αν είναι ικανοποιημένος από την πρόοδο στην υπόθεση: «Προς το παρόν είμαι ικανοποιημένος, θα δω, όμως, το τέλος, το περιμένω καρτερικά».
Για το αν έχουν φόβο όσοι κάνουν όλα αυτά: «Και δεν φοβούνται και έχουν και κάλυψη».
Για το αν ησυχάσει αν καταδικαστεί μόνο ο 18χρονος: «Όχι, δεν θα ηρεμήσω. Θέλω να σταματήσει επιτέλους αυτή η βία. Μπορούν να την σταματήσουν εύκολα. Να σας πω κάτι. Πείτε μου τις τιμωρίες. Γιατί λέμε ισόβια και δεν λέμε 18 χρόνια; Δεν μπορούμε να το πούμε; Τα ισόβια τα έφαγε ο γιος μου, το σπίτι μου γκρεμίστηκε. Προσπαθούμε η κόρη μου, η γυναίκα μου και εγώ για να κρατήσουμε τα μυαλά μας και να μην χαθούμε σε όλο αυτό.
Δεν απολύθηκα, έκλεισα την επιχείρησή μου. Η γυναίκα μου αδυνατεί να εργαστεί. Προς το παρόν η Πολιτεία δεν έχει βοηθήσει. Όλοι μου χτυπούν την πλάτη και μου υπόσχονται, αλλά με υποσχέσεις δεν γίνεται τίποτα. Περιμένω έστω αυτές τις υποσχέσεις να τις υλοποιήσουν. Περιμένω από την Πολιτεία να τιμήσει το παιδί μου.
Έχω μάθει να ζω με αξιοπρέπεια και με ψηλά το κεφάλι. Δεν έχω σκύψει ποτέ και ό,τι έχω κάνει στη ζωή μου το έχω κάνει με δουλειά. Έβγαλα δύο αξιόλογους ανθρώπους, τον Γιώργο και την Κατερίνα. Για τη δουλειά δεν φοβάμαι, κάτι θα βρω να κάνω. Πρέπει να τιμωρηθούν. Ξεφύγαμε γιατί δεν τηρούνται οι νόμοι. Αν αυτός που κάνει τον φόνο ξέρει ότι δεν θα ξαναδεί τον ήλιο, θα το ξανακάνει; Αυτό το περιστατικό ήταν ο πρώτος που φεύγει από διμοιρία, δυστυχώς. Αυτή τη στιγμή μετράνε το πρώτο τους θύμα».
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Μπείτε στην παρέα μας στο instagram
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του metrosport.gr και του Metropolis 95.5 στο youtube
