Μια γκρίνια την είχαμε και πέρσι τέτοιο καιρό. Και κανείς μας δεν πίστευε ότι ο ΠΑΟΚ θα πάρει Πρωτάθλημα. Ελπίζαμε σε μια καλή πορεία στην Ευρώπη και λέγαμε ότι επιτυχία θα ήταν αν η ομάδα ξεπεράσει έναν έστω από τους τρεις της Αθήνας και θρίαμβος αν κατακτήσει το Κύπελλο. Το γεγονός, όμως, ότι ο ΠΑΟΚ τα κατάφερε τελικά πολύ καλύτερα από όσο περιμέναμε δεν σημαίνει ότι δεν είχαμε δίκιο να είμαστε ανήσυχοι και απαισιόδοξοι.
Δίκιο έχουμε και φέτος τέτοιο καιρό. Και, μάλιστα, πολύ περισσότερο. Γιατί οι εμφανίσεις του ΠΑΟΚ είναι αποκαρδιωτικές. Δεν είναι μόνο η χαμένη ευκαιρία του Τσάμπιονς Λιγκ, είναι και η αδυναμία των παικτών του να παρουσιάσουν μια ομάδα που να μοιάζει με ΠΑΟΚ.
Αλλωστε, η πρόκριση στη ρεβάνς με τη Μάλμε θα μπορούσε να έρθει χωρίς το γκολ-καραμπόλα στα τελευταία δευτερόλεπτα. Αλλά τι θα άλλαζε; Θα πιστεύαμε ότι ο ΠΑΟΚ θα πάει σίγουρα στο league stage του Τσάμπιονς Λιγκ και εκεί θα κάνει “παπάδες”; Η μήπως ότι θα πάρει πάλι Πρωτάθλημα;
Πέρσι τέτοιο καιρό, με την προπέρσινη ομάδα, κάτι βλέπαμε. Βλέπαμε τον ΠΑΟΚ να παίρνει τρεις προκρίσεις σερί στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, παίζοντας από αρκετά καλά μέχρι και πολύ καλά στα περισσότερα από αυτά τα έξι ματς, βλέπαμε και έναν ΠΑΟΚ να αρχίζει το Πρωτάθλημα με νίκες επί του Αστέρα Τρίπολης και της Κηφισιάς χωρίς να αγκομαχάει και να βασανίζεται επειδή είχε άμυνα-σουρωτήρι. Μετά, βέβαια, ήρθε η ήττα από τον ΟΦΗ, αλλά ήδη είχαμε μπει σε έναν άλλο “καιρό”, τον δεύτερο από τους πολλούς που ακολούθησαν έως το τέλος της σεζόν.
Φέτος τέτοιο καιρό, με την περσινή ουσιαστικά ομάδα, είδαμε έναν ΠΑΟΚ να βασανίζεται για να πάρει την πρόκριση από την Μπάνια Λούκα, να γλιτώνει με ισοπαλία στο Μάλμε, να χάνει την πρόκριση στη ρεβάνς, παρά τις γκολάρες του Τάισον, του Κουλιεράκη και του Ζίβκοβιτς κι ύστερα να φτύνει αίμα για να κερδίσει στην Τούμπα τον Πανσερραϊκό, χάρη σε δύο πέναλτι που κάλλιστα θα μπορούσαν να μη γίνουν και ίσως και να μη δοθούν.
Κι όλα αυτά γιατί, ενώ η ομάδα δεν έχει καταφέρει ακόμη να παίξει το ποδόσφαιρό της, βρίσκει τρόπο να σκοράρει, βρίσκει όμως ταυτόχρονα και διάφορους πιθανούς και απίθανους τρόπους για να δεχτεί γκολ. Δηλαδή, αρχίζει το παιχνίδι και, ανεξάρτητα με το ποιος είναι ο αντίπαλος, δεν ξέρεις αν ο ΠΑΟΚ θα βάλει ή θα φάει περισσότερα γκολ.
Πέρα από αυτό, λείπουν πολλά και σε ατομικό, αλλά και σε ομαδικό επίπεδο. Από όλους τους αμυντικούς, μηδέ εξαιρουμένου του Κοτάρσκι, μόνο ο Κουλιεράκης βρίσκεται κοντά στα περσινά στάνταρ. Από τους μέσους μόνο ο Σβαμπ άρχισε να θυμίζει τον γνωστό Σβαμπ. Κι από όλους τους επιθετικούς μόνο ο Κωνσταντέλιας και ο Ζίβκοβιτς, μολονότι ήταν οι μόνοι που έχασαν πολλές μέρες από το βασικό στάδιο της προετοιμασίας. Με τόσους πολλούς παίκτες να βρίσκονται πολύ μακριά από τον καλό εαυτό τους είναι αδύνατο να ρολάρει η ομάδα. Βλέπεις, για παράδειγμα, το Μπάμπα να μην έχει ανάσες. Να κουράζεται εύκολα. Να μην τολμάει πλαγιοκοπήσεις, να μην ανεβαίνει συχνά, να μην επιστρέφει γρήγορα. Βλέπεις τον Ντεσπόντοφ να μην υπάρχει. Βλέπεις τον Μουργκ να είναι αλλού.
Ετσι, μοιραία, αλλοιώνεται όλο το παιχνίδι της ομάδας και όλη η εικόνα της. Αργές κινήσεις, νωθρό πρέσινγκ, αδυναμία στην κυκλοφορία της μπάλας απέναντι σε κινητικούς και ταχείς αντιπάλους, αργές μεταβάσεις, σύγχυση μέχρι και πανικός στην άμυνα. Ακόμη και ο Πανσερραϊκός σε τέσσερις αντεπιθέσεις εξέθεσε όλη τη ανασταλτική λειτουργία του ΠΑΟΚ. Ευτυχώς σκόραρε μόνο μία φορά, αλλά δεν θέλω να σκεφτώ ποια θα ήταν η εξέλιξη αν στη θέση του βρισκόταν μια πιο ποιοτική ομάδα. Εκείνο το τετ α τετ δεν χάνεται. Σωστά;
Προφανώς ο ΠΑΟΚ πληρώνει και την παραδοσιακή πλέον αργοπορία του στις μεταγραφές. Εδώ ο Καμαρά, που έκανε όλη την προετοιμασία, ακόμη ψάχνει τον βηματισμό του και τον ρόλο του στην ομάδα. Τι μπορείς να περιμένεις από τον Τισουντάλι και τον Τσάλοφ; Οπως πληρώνει και το γεγονός ότι ακόμη υπάρχουν “τρύπες” στο ρόστερ του. “Τρύπα” στο δεξί άκρο της άμυνας, “τρύπα” στα στόπερ, που τώρα είναι δύο “τρύπες” με την πώληση του Κουλιεράκη, “τρύπα” αριστερά στην άμυνα, “τρύπα” στα χαφ, “τρύπα” και στην επίθεση, γιατί αν ο Τισουντάλι είναι εξτρέμ χρειάζεται κι άλλος φορ, ενώ αν είναι φορ (που δεν φαίνεται να είναι) χρειάζεται κι άλλος εξτρέμ.
Σαν πολλές, λοιπόν, δεν είναι οι “τρύπες”; Και σαν πολύς δεν είναι ο χρόνος που απαιτείται ώστε να προσαρμοστούν και να ενταχθούν πλήρως στο σύνολο όσοι πρόκειται να αποκτηθούν; Ο ΠΑΟΚ είναι έτοιμος να δώσει τη μάχη για το Γιουρόπα Λιγκ και το δεύτερο παιχνίδι στο Πρωτάθλημα με τον Παναιτωλικό κι ακόμη βασίζεται κατά 90% στους παίκτες του περσινού ρόστερ. Δεν το λες και λογικό. Εύκολα το λες παράλογο.
ΥΓ. Μολονότι “ψάρι έξω από το νερό” ακόμη ο Τσάλοφ, όπως είπε ο Λουτσέσκου, μια χαρά τα πήγε με τον Πανσερραϊκό. Μόνο από ατυχία δεν σκόραρε. Και κατάφερε να είναι μέσα σε περισσότερες φάσεις από τις λίγες πάσες που επιχειρήθηκαν για να είναι αυτός ο αποδέκτης...
