Θαρρείς και βρισκόμασταν ακόμη στο περσινό πρωτάθλημα. Έτσι υποχρεωθήκαμε να δούμε και πάλι σε επανάληψη ένα από τα τόσα γνωστά πρώτα 45λέπτα, που οι ΠΑΟΚτσήδες πλέον τα έχουν βαπτίσει τα πρώτα ημίχρονα της αφασίας και των «τολμηρών» δοκιμών, τα οποία είχαν πανομοιότυπη κατάληξη: ανησυχία, προβληματισμός και αγχώδεις επικρατήσεις.
Ασόβαρος λοιπόν και ασυνάρτητος ο ΠΑΟΚ του πρώτου ημιχρόνου, «κατάφερε» - γιατί περί κατορθώματος πρόκειται – να βάλει στο παιχνίδι μια ομάδα που οι πάντες την είχαν καταδικασμένη, πριν ακόμη ξεκινήσει το ταξίδι της για τη Θεσσαλονίκη. Χωρίς αρχή και τέλος λοιπόν οι πρωταθλητές σε αυτό το πρώτο ημίχρονο.
Μια ομάδα «ασπόνδυλη» που δεν μπορούσε με κανέναν τρόπο να δημιουργήσει κάτι σωστό, αλλά και άκρως επιπόλαιη, με αμυντική ανισορροπία, έκανε τα εύκολα – δύσκολα, προκαλώντας εύλογες ανησυχίες, αλλά και πολλά ερωτηματικά για κάποιους βασικούς, οι οποίοι δυστυχώς δεν μπορούν να θεωρούνται παίκτες επιπέδου των υψηλών ευρωπαϊκών υποχρεώσεων που υπάρχουν.
Ο κόουτς στο β΄ ημίχρονο προχώρησε σε αλλαγές, διόρθωσε κάπως τα πράγματα, ωστόσο δεν «προέκυψε» κάτι παραπάνω από το ένα γκολ που έδωσε τη νίκη και το «προβάδισμα». Θα έλεγε κανείς πως η χθεσινή εμφάνιση (όχι το αποτέλεσμα), αποτελεί ένα πολύ σοβαρό μήνυμα που αφορά πρωτίστως την επιβεβαίωση της απόλυτης ανάγκης εμπλουτισμού του ρόστερ με παίκτες άλλου επιπέδου (σ.σ άμεσο κλείσιμο της συμφωνίας με Τσάλοφ – Τισουντάλι), όπως επίσης και την αντίστοιχη διαπίστωση πως κάποιοι που χρησιμοποιούνται επί μονίμου βάσεως στο αρχικό σχήμα, καιρός είναι να καθίσουν στον πάγκο. Εκεί που δυστυχώς αρκετές φορές μένουν άπραγοι πολύ καλύτεροι τους. Ναι, λοιπόν νίκησε έστω και δύσκολα ο πρωταθλητής.
Αυτό μετράει θα μου πείτε κατά κύριο λόγο. Ας μείνουμε σε αυτό εμείς και όλα τα άλλα ας τα δουν οι καθ ύλην αρμόδιοι (κόουτς, παίκτες και διοικούντες). Ο Δικέφαλος χθες αποδείχθηκε «τρικέφαλος» (Κουλιεράκης 2, Εκόνγκ 1). Πέραν αυτού, σημείο αναφοράς επιβάλλεται να γίνει στο γεγονός της ανυπαρξίας χημείας στο δίδυμο του κέντρου. Σβαμπ και Οζντόεφ ήταν από άλλο έργο.
Επίσης σημείο αναφοράς απόλυτα δικαιολογημένης και σημαντικής θα την χαρακτήριζα, είναι η εικόνα του Μαντί Καμαρά στο λίγο χρόνο που χρησιμοποιήθηκε. Παίκτης υψηλού επιπέδου που με τη συμμετοχή του έδωσε κάποια ουσία στο άναρχο μέχρι πρότινος παιχνίδι των πρωταθλητών.
