Σε μία εικονογραφημένη εγκυκλοπαίδεια και στην έννοια: «Μάγκας» η εικόνα του Τάκη Ραπτόπουλου θα απέδιδε απόλυτα το νόημα της. Απλά, η ιστορία θα επέβαλε την αναφορά και του επιθέτου: «Ωραίος»! Αυτός ακριβώς - και δίχως στάλα υπερβολής - ήταν ο τιτάνας της Τούμπας. Ο μοναδικός άνθρωπος ο οποίος διάβηκε τον Ρουβικώνα της Θεσσαλονίκης... Το αβυσσαλέο χάσμα ανάμεσα στους δυο διαφορετικούς κόσμους στην ίδια πόλη... Και δεν έπεσαν οι γέφυρες πίσω του. ΠΑΟΚ κι Άρης, Άρης και ΠΑΟΚ μοιράστηκαν τον πόνο στον χαμό του. Έσμιξαν τα δάκρυα τους γι αυτόν! Αυτός ήταν ο αλησμόνητος κι ως παίκτης κι ως άνθρωπος Τάκης Ραπτόπουλος. Έτσι για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί...
Δεν είναι βέβαια, και τυχαία η επιλογή του θρυλικού "Μυταρά" σήμερα για τις SuccessStories της κυριακάτικης "Μ". Σα σήμερα βλέπετε, ο Τάκης Ραπτόπουλος πανηγύρισε στο Καυτανζόγλειο Στάδιο την κατάκτηση του Κυπέλλου με τον Άρη. Τότε ήταν Κυριακή 27 Ιουνίου 1980.
Είχε δε, να λέει για την απόφαση του διαιτητή να δώσει πέναλτι υπέρ του ΠΑΟΚ. "Δεν του πήρα τα πόδια. Την μπάλα πήρα πρώτα", έλεγε για το τάκλιν στον Σταύρο Σαράφη, το οποίο ο διαιτητής Χρήστος Μίχας χρέωσε στον Άρη ως την εσχάτη των ποινών. Ο Νίκος Χρηστίδης βέβαια, πάντοτε διαφωνούσε: «Του τα έδωσε στα χέρια, τα πόδια…». Τελικά, ο Γιώργος Κούδας (μετά και τον «ψπ» με τις παρεμβάσεις του Άγγελου Σπυρίδων) αστόχησε. Μεγάλη καρδιά ο Τάκης Ραπτόπουλος πάντως, μετά τον αγώνα έδωσε συγχαρητήρια στον «καίσαρα» του ΠΑΟΚ. «Ήσουν μία 11άδα μόνος σου. Μπράβο Σταύρε. Έκανες μεγάλο παιγνίδι. Το μέλλον θα σε δικαιώσει», του είπε.
Γέννημα θρέμμα της Τούμπας. Μεγάλωσε εκεί δίπλα στον Άγιο Θεράποντα σε δύσκολα χρόνια. Ο πατέρας του Γιώργος , γανωματής το κι η μητέρα Ζαμπέτα (προσφυγοπούλα από την Τραπεζούντα) σφυρηλάτησαν τον χαρακτήρα του με αρετές. Κυρίως δε, με τη λεβεντιά ψυχής και την καθαρότητα πνεύματος. Της μανούλας το φυλαχτό, ένα σταυρουδάκι, ουδέποτε αποχωρίστηκε.
Έπιανε πέτρα και την έστυβε. Από μικρός στη μάχη για την βιοπάλη. Στα 10 του για το μεροκάματο δούλεψε δίπλα σε φούρναρη, σε καροποιό, σε μανάβη. Και ξεκίνησε την μπάλα (που αλλού;) στην ιστορική ΜΕΝΤ. Το μπόι του κι η κοψιά του τον όρισαν κέρβερο της εστίας αλλά... Η ατυχία τον άλλαξε ρόλο. Τρεις φορές κι ενώ έπιανε τα άπιαστα η "πόρνη" (κατά τον Ίβιτσα Όσιμ), η μπάλα κτύπησε στο δοκάρι, στο πόδι του και κατέληξε στα δίχτυα. Ε, δεν ήθελε περισσότερα. Έβγαλε τα γάντια - που λέει ο λόγος επειδή ήταν πολυτέλεια τότε, τα γάντια - κι έπαιξε μέσα. Στα χαφ δίπλα στον Ποδάρα. Κι άδειασε η θέση κάτω από τα δοκάρια για τον Ηρακλή Βόμβα. Τον περίφημο τερματοφύλακα... μπακότερμα με το λυμένο ζωνάρι στα γήπεδα, ο οποίος έκανε καριέρα στον Παναιγιάλειο.
Το 1958 έφυγαν από τη ΜΕΝΤ: Ο Γιώργος Τσίγκος για τον Ηρακλή, ο Σαράφος Παπαδόπουλος για τον Άρη κι ο Τάκης Ραπτόπουλος για τον ΠΑΟΚ. Κι οι τρεις συμμετείχαν στο πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της Α΄ εθνικής το 1959. Ο Τάκης Ραπτόπουλος πρόλαβε στα τελειώματα της και τη φοβερή τριπλέτα του ΠΑΟΚ: Γεντζής, Κουιρουκίδης, Παπαδάκης. Κι ήταν συμπαίκτης με τον Απόστολο Βασιλειάδη, τον Λέανδρο Συμεωνίδη, Γιώργο Νικολαϊδη, Γιάννη Γιακουμή...
Του έμελλε πάντως, να μην κοπεί – και μετά τη ΜΕΝΤ – ο...λώρος του με τη θέση κάτω από τα δοκάρια. Σε αγώνα στο Αίγιο (Παναιγιάλειος – ΠΑΟΚ 2-3) τραυματίζεται ο Λάκης Πρόγιος. Ο Τάκης Ραπτόπουλος κάθεται κάτω από τα δοκάρια. Χρεώνεται ένα γκολ με εκτέλεση πέναλτι από τον Χρήστο Νικολαίδη των γηπεδούχων. Και σε αγώνα με τον Ηρακλή στο Καυτανζόγλειο η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τραυματίζεται ο Λάκης Πρόγιος. Παίρνει τη θέση του ο Τάκης Ραπτόπουλος. Και κρατά το 1-1 (σκόρερ: Μίμης Ασβεστάς, Λέανδρος Συμεωνίδης).
Εκείνη η ομάδα των «κίτρινων» – κατά γενική παραδοχή – ήταν από τις κορυφαίες στην ιστορία τους. Και τούτο όχι μόνον επειδή κατέκτησε τον μοναδικό τους τίτλο μεταπολεμικά. Τούτο επειδή εκείνη την εποχή οι «κίτρινοι» είχαν μία ομάδα με απύθμενη αγωνιστική κι ουχί μόνον δυναμική. Το κακό βέβαια, ήταν πως δεν την συντήρησαν ορθά. Δεν την διαχειρίστηκαν κατάλληλα. Και το πλήρωμα του χρόνου δεν έφερε ανάλογη διάδοχη κατάσταση.
«Οι ομάδες τότε ήταν οικογένειες. Γι’ αυτό το ποδόσφαιρο ήταν και διαφορετικότερο και καλύτερο», έλεγε ο Τάκης Ραπτόπουλος.
Στον αγώνα Κάλιαρι – Άρης 3-0 (στις 01.10.1969 με σκόρερ: Ντομιγκίνι 10ο λεπτό, Ρίβα 14ο και Γκόρι 74ο ) καταγράφθηκαν σοβαρά επεισόδια. Ο τερματοφύλακας Ενρίκο Αλμπερτόζι επιχείρησε να τον κτυπήσει . Η παρέμβαση του Γιώργου Γκαντίνα του ανάκοψε την φόρα. Την ώρα κατά την οποία ο Τάκης Ραπτόπουλος προστάτευε μόνος εναντίον όλων με την (ωραία) μαγκιά – συνάμα με την... κοψιά του – άλλους συμπαίκτες ο Ιταλός θα τον κτυπούσε πισώπλατα. «Σκύψε», φώναξε ο Γιώργος. Έσκυψε ο Τάκης. Ο Ενρίκο έπιασε αέρα. Κι η γροθιά του Γκαντίνα χάλασε τη φάτσα του Αλμπερτόζι. Κι ηρέμησε τους υπόλοιπους μαινόμενους «μακαρονάδες»…
Δύο φανέλες, όσα και τα κομμάτια της καρδιάς του, μία του Άρη με το νούμερο 5 και μία του ΠΑΟΚ, η ιστορική με τις ρίγες προκαλούσαν στο σπίτι του ρίγη συγκίνησης. Οι αναμνήσεις από τις καλύτερες εποχές του ελληνικού ποδοσφαίρου τον συντρόφευαν μέχρι την τελευταία ανάσα του. Ο λόγος του ήταν βαρύς σαν ιστορία. Κι ουδέποτε ήταν διχαστικός. Ήταν ανέκαθεν ευθύς κι ακέραιος. Αυτός δε, ο βαρύς σαν ιστορία λόγος τον καθιστούσε πρόσωπο σημαίνουσας σημασίας κι εκτός γηπέδου!
Το είχε όμως, μαράζι. Ο τρόπος με τον οποίο έφυγε από τον ΠΑΟΚ είχε αφήσει σημάδι. Σε ντέρμπι με την ΑΕΚ (1-1) αυτός ο Τουμπιώτης τιτάνας έπαιζε με τσακισμένο «κουτ ντε πιέ» (coup de pied, έτσι για να …πωλήσουμε γλωσσομάθεια) έξω δεξιά. Με τον αείμνηστο Γιάννη Γιακουμή σέντερ φορ. Μια μπαλιά του Γιώργου Κούδα τον έβγαλε τετ α τετ. Ο Τάκης Ραπτόπουλος έχασε την κλασσική ευκαιρία. Κι έπεσε η Τούμπα, να τον φάει. Δεν τον προστάτευσε η διοίκηση, ως όφειλε. Δεν τον κάλυψαν και συμπαίκτες τους οποίους κουβαλούσε στην πλάτη. Είχαν ψυχρανθεί και κάποιες σχέσεις τους. Αιτία; Μία βίαιη αντίδραση σε προπόνηση του ΠΑΟΚ. Ένα χαστούκι μεγαλύτερου προς μικρότερο συμπαίκτη του, τον Ανανία Χατζημπαλόγλου. Τους πήρε και τους σήκωσε. Και τον μεγαλύτερο κι όσους πήραν το μέρος του θεωρώντας δικαίωμα του να χειροδικεί επί μικρότερου. Του το κράτησαν (μικροπρέπεια…) μανιάτικο. Τον άφησαν στις διαθέσεις της αγιάτρευτης τυφλής ψυχολογίας του όχλου!
Τι είναι όμως, η ζωή; Ο Τάκης Ραπτόπουλος ως ασθενής συναντήθηκε με τον Ανανία Χατζημπαλόγου ως καταξιωμένου γιατρού, σε περίοδο θεραπείας…
Ανάλογο περιστατικό καταγράφθηκε κι άλλη φορά. Σε ντέρμπι ΠΑΟΚ – Άρης 3-0, ο παλιός Αλκέτας Παναγούλιας (θα τα θυμούνται εκεί πάνω και θα τα συζητούν…) έκανε «έναν παρά» τον νέο Βασίλη Ψηφίδη. Ο Τάκης Ραπτόπουλος τα έβαλε και χοντρά μάλιστα, με τον «Αμερικάνο». Ήταν και γειτονάκι του ο Βασίλης Ψηφίδης. Τουμπιώτης, γαρ. Δεν τη σήκωνε την αδικία ο «Μυταράς».
Την Τετάρτη 27.11.1963 ο Τάκης Ραπτόπουλος σκοράρει για το 1-1 του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Ο Βούλγαρος διαιτητής Ρούντσεφ δεν μετρά το γκολ επειδή απέκρουσε και μέσα από την γραμμή και με το χέρι ο Σημαντήρης (κρατά χρόνια αυτή η κολώνια…). Ο ΠΑΟΚ αποχωρεί με τον γενικό του αρχηγό Λάζαρο Τσώμο. Κι ο Τάκης Ραπτόπουλος (εκείνη η φανέλα με τον «δικέφαλο» τον συντρόφευε μέχρι να κοπεί το νήμα της ζωής του) δεν αφήνει μήτε αέρας να αγγίξει τους συμπαίκτες του.
Το 1965 έφυγε από την Τούμπα επειδή δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Πήγε στην Καλαμαρια . Εκεί έπαιξε μέχρι το 1967. Κι ήταν συμπαίκτης του Αχιλλέα Ασλανίδη.
Το 1967 πάει στο Χαριλάου. Μπολιάζεται στον Άρη. Το πάθος κι η ρώμη του τονώνουν τους «κίτρινους». Κατέστη «πυλώνας» του Άρη. Στον δε, ημιτελικό με τον Ολυμπιακό στο «Γ. Καραϊσκάκης» συμμετείχε και στην αλλαγή πλάνων υπό τον Τάκη Λουκανίδη!
Η πίεση των γηπεδούχων ήταν ασφυκτική. Και στον αέρα κυριαρχούσαν. Τότε οι φιλοξενούμενοι, με συνεννόηση των Τάκηδων (Ραπτόπουλου, Λουκανίδη) υπό την έγκριση του Μίλοβαν Τσίριτς, γύρισαν σε 3-5-2 με Ναλμπάντη και Πάλλα στα άκρα της άμυνας, στόπερ των Λουκανίδη και στα χαφ των Ραπτόπουλο. Η ευφυής αυτή επιλογή, όπως αναφέρεται και στο βιβλίο του Τάκη Λουκανίδη ήταν το μυστικό της επιτυχίας του Άρη.. Νίκησε 1-0 με γκολ του Κώστα Παπαϊωάννου. Έφθασε στον Τελικό. Κατέκτησε το Κύπελλο…
Ο εκ Δράμας ορμώμενος παικταράς (ο πιο ολοκληρωμένος στο ελληνικό φουτμπόλ) δεν έπαιξε στον Τελικό. Αποβλήθηκε μετά τον Ημιτελικό σε επεισόδια με τον Γρηγόρη
Αγανιάν. Ο Τάκης Ραπτόπουλος τον παραδεχόταν ως κορυφή!
Για τους αντιπάλους του έλεγε: «Ο Κώστας Νεστορίδης δεν παιζόταν χαμηλά. Κι ο Αντώνης Αντωνιάδης ψηλά». Εύσημα για αμφότερους από έναν αμυντικό κλάσης με υψηλότατο δείκτη ευφυίας. Έναν εκφραστή λεβεντιάς. Έχει να λέει για τον Τάκη Ραπτόπουλο, ο μέγας Δημήτρης Μπούζας. Το «άλφα και το ωμέγα» της γνώσης για το ποδόσφαιρο μας…
Εκείνη η Κυριακή σα σήμερα, το 1970, έζησε την εντονότερη συγκίνηση της ζωής του. Έπαιξε μεγάλη μπάλα. Κόντρα σε ένα κομμάτι από τα δυο της καρδιάς του. Έπαιξε για τον Άρη. Ήταν η απόλυτη ευτυχία ενός μεγάλου κι ως παίκτη κι ως ανθρώπου. Η δικαίωση μιας προσπάθειας καταξίωσης και προσφοράς στα γήπεδα. Το Κύπελλο του 1970 είναι παράσημο στην καριέρα του μαχητή της ζωής μέσα κι έξω από τα γήπεδα. Μπροστάρης στη μεγαλειώδη πορεία του Άρη προς την ενθρόνιση του τότε, ο Τάκης Ραπτόπουλος συγκινεί ακόμη και τώρα με την λεβεντιά και τη (ωραία…) μαγκιά του. Έτσι για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί!
Η τελευταία του βόλτα από τον γιο του Κώστα
Ο Τάκης Ραπτόπουλος δέθηκε τότε, πολύ δυνατά με τους «κίτρινους». Τον τίμησαν και τους τίμησε. Ως εκ τούτου ζήτησε από τον γιό του, τον έγκυρο και δημοφιλή δημοσιογράφο – ραδιοτηλεοπτικό παρουσιαστή, την τελευταία του βόλτα στο Χαριλάου. Πριν λοιπόν, τον συνοδεύσει στην τελευταία του κατοικία ο Κωστής Ραπτόπουλος, πέρασε από το γήπεδο στο οποίο ο Τουμπιώτης τιτάνας έλαμψε και μεγαλούργησε. Και στον τελευταίο αποχαιρετισμό ήταν παρόντες προσωπικότητες των «αιωνίων» αντιπάλων της μακεδονικής πρωτεύουσας. Γιώργος Κούδας. Κούλης Αποστολίδης, Θέμις Λιτόπουλος από τον ΠΑΟΚ) Αγαλλίαζε η ψυχάρα του βλέποντας από εκεί ψηλά πως η μορφή του ένωνε δύο διαφορετικούς κόσμους στην ίδια πόλη. Τους υπηρέτησε αμφότερους. Τον τιμούν αμφότεροι…
