Οσες φορές τι τελευταίες ημέρες τοποθετήθηκα για το deal που επιχειρείται για τη συνδιοίκηση της ΠΑΕ Ηρακλής, έβαζα έναν αστερίσκο. Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, κι όσο δεν συντάσσονται τα συμφωνητικά της συνεργασίας μεταξύ Ευγενίου-Κούγια και Τομ Παπαδόπουλου, πολλά μπορούν να συμβούν. Τρεις διαφορετικοί άνθρωποι, τρεις διαφορετικοί χαρακτήρες. Πετυχημένοι όλοι στους επαγγελματικούς τους χώρους.
Εχουν συμφωνήσει στο πλαίσιο της συνεργασίας τους, αλλά δεν έχουν πέσει ακόμη οι υπογραφές. Τόσα και τόσα deal έχουν χαλάσει για ασήμαντο αφορμή, γιατί όχι κι αυτό. Αρα ας περιμένουμε πρώτα να ολοκληρωθεί η συνεργασία των τριών πλευρών, να μάθουμε τους όρους της συμφωνίας, να έχουμε πλήρη εικόνα και μετά να αξιολογήσουμε τους πιθανούς κινδύνους που ελλοχεύουν. Θα είναι περισσότερο ασφαλή τότε τα συμπεράσματα. Η αλήθεια πάντως είναι ότι έχουμε πολλά χρόνια να δούμε πολυμετοχικά σχήματα. Εκεί όπου υπήρχε στις ΠΑΕ, κυρίως τις μικρομεσαίες και αντιπολίτευση. Πού ακούγονταν και κάποιες αντίθετες φωνές οι οποίες έβαζαν πολλές φορές «φρένο» σε κάποιες λανθασμένες αποφάσεις των διοικήσεων.
Ηταν βεβαίως και βαρίδιο στο να «τρέξει» η ομάδα με γενναίες αποφάσεις. Τα πολυμετοχικά σχήματα έμοιαζαν όπως οι Κυβερνήσεις συνεργασίας. Είχαν και τα καλά τους και τα άσχημα τους. Οι νεότεροι δεν γνώρισαν τέτοια μοντέλα. Ξέρουν μόνο τις διοικήσεις του ενός. Του απόλυτου αφεντικού μίας ΠΑΕ. Αυτής του αποφασίζουμε και διατάσσουμε του μεγαλοϊδιοκτήτη. Ενός ανθρώπου που πληρώνει τα λάθη γιατί σε ελεύθερη μετάφραση «δικό μου είναι το μαγαζί».
Η πολυμετοχικότητα επιχειρείται στην ΠΑΕ Ηρακλής, με το «πάντρεμα» των Ευγενίου-Κούγια-Παπαδόπουλου. Εγχείρημα το οποίο, αν τελικώς υλοποιηθεί, θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον η πορεία του. Ένα τέτοιο διοικητικό σχήμα, ίσως θα ήταν περισσότερο λειτουργικό αν επιλέγονταν ένας τεχνοκράτης του ποδοσφαίρου για να διοικήσει την ΠΑΕ. Ένα άτομο που θα λογοδοτούσε στους μετόχους για τη διαχείριση του μπάτζετ που θα του εμπιστεύονταν. Παρόμοια μοντέλα όμως είναι δύσκολο να βρουν εφαρμογή στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Αλλωστε το διοικείν στο ποδόσφαιρο έχει ξεχωριστή γοητεία για τους χρηματοδότες-μετόχους την οποία δεν έχουν τη διάθεση να την εκχωρήσουν σε κανέναν. Γι’ αυτήν αναπνέουν κι αυτή θέλουν να ρουφήξουν μέχρι τέλους. Ακόμη και σε βάρος των επαγγελματικών τους υποχρεώσεων. Κι αυτό είναι το επικίνδυνο σε τέτοιου είδους συνεργασίες.
Η διχόνοια, σαν σαράκι κατατρώει τις σάρκες του Ελληνισμού και ακολουθεί διαχρονικά την ιστορική μας πορεία, κεντρίζοντας τα πλέον επικίνδυνα και καταστροφικά χαρακτηριστικά του ψυχισμού μας.
Ο υπερφίαλος εγωϊσμός μας και η έμφυτη ροπή μας να νομίζουμε ότι γνωρίζουμε τα πάντα και ότι είμαστε ανώτεροι από τον διπλανό μας. Μήπως φταίει η πλεονεξία, ο «εξυπνακισμός» ή η εριστική διάθεσή μας να επιβάλουμε το συμφέρον μας σαν απαράβατο δίκιο, που πρέπει να γίνεται σεβαστό από όλους; Ότι κι αν ισχύει οι συνεργασίες είναι αποδοτικές, αλλά και «κρύβουν» κινδύνους τους οποίους θα πρέπει να διαχειριστεί η εκκολαπτόμενη τριανδρία της ΠΑΕ Ηρακλής.
FOCUS
Στη ζωή πάντα υπάρχουν εκπλήξεις. Πολλές περισσότερες στο ποδόσφαιρο. Από εκεί που δεν το περιμένεις έρχεται το… μπουρίνι και τα κάνει όλα άνω-κάτω. Καταστρέφει πλεούμενα και συμφωνίες. Ατιμο πράγμα οι… εκπλήξεις. Πολύ περισσότερο στο ποδόσφαιρο.
