Εχει γίνει παράδοση για το ελληνικό ποδόσφαιρο να βρίσκεται στην περιδίνηση εξωαγωνιστικών θεμάτων. Ενώ σ’ όλες τις χώρες της Ευρώπης το κύριο θέμα των ΜΜΕ και των φιλάθλων είναι ο ανταγωνισμός των ομάδων μέσα στις τέσσερις γραμμές, το εγχώριο ποδόσφαιρο βάζει στο κάδρο το τι γίνεται στις δικαστικές αίθουσες. Κι αν αυτό αποτελούσε την εξαίρεση και όχι τον κανόνα, κανένα πρόβλημα.
Από τη στιγμή που έχει γίνει κανόνας, την τελευταία τουλάχιστον δεκαετία, σημαίνει ότι η τοξικότητα μεγαλώνει στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αρα σ’ ένα τοξικό περιβάλλον μπαίνει θέμα επιβίωσης. Εκεί βρίσκεται το εγχώριο ποδόσφαιρο, ανεξαρτήτως που κανείς δεν το παραδέχεται δημοσίως. Ο λόγος είναι γνωστός. Οι ιδιοκτήτες νοιάζονται μόνο να κατακτούν τίτλους και να σηκώνουν οι ομάδες τους Κύπελλα, κι όχι πόσο τους στοιχίζει οικονομικά αυτό. Ο λόγος; Οτι κερδίζουν απ’ άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες.
Εχουμε λοιπόν ένα τοξικό περιβάλλον όπου επικρατούν όροι ζούγκλας: Ο θάνατος σου η ζωή μου. Κι αυτό το υπερασπίζονται δογματικά οι ιδιοκτήτες με κάθε τρόπο. Επιστρατεύοντας τους επικοινωνιακούς στρατούς, ασκώντας πολιτικές πιέσεις, δημιουργώντας ένα ισχυρό πλέγμα διαπλοκής. Σε πολλές χώρες της κεντρικής Ευρώπης το ποδόσφαιρο αποτελεί μορφή εξουσίας, αλλά σε ελάχιστες περιπτώσεις οι ομάδες γίνονται «εργαλείο» πιέσεων.
Στην Ελλάδα αυτό είναι νόμος.
Ένα θέμα σύνθετο νομικά είναι αυτό που φέρονται εμπλεκόμενες ΠΑΟΚ και Ξάνθη. Μπήκε όμως στην λογική μαύρο ή άσπρο μετά τον επικοινωνιακό πόλεμο του Ολυμπιακού. Οπότε η οποιαδήποτε άλλη απόφαση του δευτεροβάθμιου πειθαρχικού οργάνου για τον ΠΑΟΚ, πλην του υποβιβασμού, θα θεωρείται χαριστική για την ομάδα της Θεσσαλονίκης.
Είναι όμως αυτή η αλήθεια; Μετά την πρόσφατη απόφαση του πρωτοβάθμιου μονομελούς πειθαρχικού οργάνου της Super League 1 για ΠΑΟΚ και Ξάνθη, πολλοί πιστεύουν ότι η ποινή ήταν αφαίρεση βαθμών και όχι υποβιβασμός εξαιτίας της σχετικής τροπολογίας που πέρασε η κυβέρνηση. Αυτό είναι λάθος. Η απόφαση αναφέρει ρητά πως "η προκείμενη παράβαση δεν εμπίπτει σε λόγο που να αφορά το δημόσιο συμφέρον και επομένως ούτε στην έννοια της βαρείας παράβασης”.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι όποια κι αν είναι η απόφαση του Πειθαρχικού οργάνου της ΕΠΟ σε δεύτερο βαθμό, δεν θα λείψουν οι κραυγές αντίδρασης, από τη μία ή την άλλη πλευρά. Γιατί τα επικοινωνιακά λάφυρα κατακτιούνται με κάθε τρόπο. Ακόμη και παραποιώντας την νομικά τεκμηριωμένη αλήθεια.
