Στις δηλώσεις του ο 25χρονος αθλητής συγκλόνισε μιλώντας για τα δύσκολα τρία τελευταία χρόνια, στα οποία τόνισε πως ένιωσε πολλούς εχθρούς, επισημαίνοντας πως μόνο ο Σπύρος Γιαννιώτης του στάθηκε.
Μετά την προσπάθειά του και τη 10η θέση που κατέλαβε, ο Άλκης Κυνηγάκης συγκλόνισε με τις τοποθετήσεις του υπογραμμίζοντας πως η Ελλάδα και το Εθνόσημο είναι ένα και δεν πρέπει να υπάρχουν εχθροί:
«Ήμουν πολύ κακός σήμερα. Ένιωθα ψυχολογικά κουρασμένος απ' όλη αυτή τη διαδρομή. Ήταν πολύ δύσκολα τα τελευταία τρία χρόνια. Ένιωσα ότι είχα πολλούς εχθρούς γύρω μου. Δουλέψαμε από τον Δεκέμβριο σοβαρά με τον Σπύρο Γιαννιώτη. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι έξι μήνες.
Στεναχωριέμαι που δεν είχα ανθρώπους δίπλα μου και αναγκάστηκα να αλλάξω τόσους προπονητές. Θέλω να ευχαριστήσω τον Σπύρο Γιαννιώτη που ήταν δίπλα μου. Προσπάθησα από τον Δεκέμβριο που πήγα στην Κέρκυρα να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό με όλες τις αντιξοότητες. Δεν είχα ομάδα δίπλα μου. Αντί να μου ανοιχτούν οι δρόμοι μετά το Τόκιο, εμένα έσφιξαν οι δρόμοι.
Δεν καταλαβαίνω γιατί να με αντιμετωπίσουν με αυτόν τον τρόπο, αυτοί που με αντιμετώπισαν έτσι ξέρουν ποιοι είναι. Εγώ ξυπνούσα και σκεφτόμουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Έκανα τα πάντα και το ξέρω μέσα μου. Ότι ήρθε πάνω μου το πέρασα από μέσα του, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έχω περάσει, έχω χάσει τον εαυτό μου σ' αυτό το ταξίδι.
Θα ήθελα να παρακαλέσω αυτοί που πρέπει, οι αρμόδιοι να είναι πιο κοντά στους αθλητές. Να τους αγαπήσουν περισσότερο και όχι να μας βλέπουν σαν εχθρούς. Και στα κακά και στα άσχημα να βρίσκουμε λύσεις και όχι να ρίχνουν σφαλιάρες επειδή μπορούν. Είμαστε μια χώρα, δεν είμαστε εχθροί.
Τρομερός άνθρωπος ο Σπύρος Γιαννιώτης. Κάθε μέρα αποδείκνυει ποιος είναι. Ο Σπύρος είναι αυτός που είναι, είναι κάτι διαφορετικό. Εκεί που οι άλλοι δε σε πιστεύουν, αυτοί πιστεύουν σε εσένα. Είναι Ολυμπιονίκης, εκεί που είναι το σκοτάδι, ξέρει να βρει το φως. Τον ευχαριστώ για όλα. Δεν ήμουν πνευματικά καλά, όλη αυτή η υπερπροσπάθεια που έκανα δε βγήκε. Μια πισίνα άδεια εγώ και ο Σπύρος, σε ένα σπίτι που δεν ήταν κανείς. Πνευματικά δεν ήμουν αυτός που έπρεπε και τα ρεύματα δε με βοήθησαν. Δε θέλω να λέω δικαιολογίες, κάτι δε διάβασα καλά.
Εγώ το ήπια το νερό, μια χαρά ήταν. Τώρα αν πάθω τίποτα, έπαθα. Έχω κολυμπήσει σε χειρότερα νερά. Είναι τρομερό το σημείο, ο Πύργος του Άιφελ πίσω. Κρατάω τον Σπύρο Γιαννιώτη και όλα τα άλλα τα πετάω. Πρέπει πνευματικά να ισορροπήσω και μετά θα δούμε αν θα συνεχίσω.
Δεν ξέρω τι θα γίνει, πρέπει να ξεκουραστώ, να βρω μια ομάδα δίπλα μου. Δε βγαίνει έτσι μόνος μου. Οι συναθλητές μου είναι ομάδες, δουλεύουν όλοι μαζί. Δεν ξέρω τι θα γίνει. Δεν ξέρω. Το θέμα δεν είναι να αλλάξουν τα πράγματα για εμένα, εγώ παρακαλώ όσους με ακούν να ακούσουν τους αθλητές. Να είναι διπλα τους.
Ένα εθνόσημο είναι, μια Ελλάδα είναι, στα δύσκολα να δείξουμε ποιοι είμαστε. Στα εύκολα πανηγυρτζήδες. Ας τα ακούσουν όσοι πρέπει και ξέρουν ποιοι είναι. Τρία χρίνια τώρα, κάθε τρεις μήνες ήμουν κοντά στο να τα παρατήσω. Έβρισκα λύσεις, έπεφτα σε τοίχους, συνέχιζα, πάλι σε τοίχους, πάλι σε τοίχους. Από προπονητή σε προπονητή.
Το ένιωθα ότι ήμουν κουρασμένος, ταλαιπωρημένος. Συγνώμη όσους απογοήτευσα, ξέρω ότι πάλεψα με το είναι μου. Θέλω να ευχαριστήσω τους χορηγούς μου γιατί χωρίς αυτούς θα είχε τελειώσει το ταξίδι».
