Είδα μόλις χθες, προφανώς με μεγάλη καθυστέρηση, το ντοκιμαντέρ της ΠΑΕ ΠΑΟΚ για τη σεζόν που πέρασε, με κατάληξη την κατάκτηση του Πρωταθλήματος. Και τίποτε δεν μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση από τις ομιλίες του Στέφαν Σβαμπ στα αποδυτήρια πριν από την έναρξη των αγώνων. Το δίδαγμα που προκύπτει με την περίπτωση του Αυστριακού είναι ότι σε μια ομάδα είναι εντελώς απαραίτητοι οι παίκτες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά πάνω στο χόρτο, εξίσου απαραίτητοι είναι όμως και εκείνοι που μπορούν να παίξουν άριστα τον ρόλο του καθοδηγητή και του εμψυχωτή.
Σε όλα τα βίντεο που έφερε στο φως η ΠΑΕ μιλούν στους συμπαίκτες τους πριν βγουν στον αγωνιστικό χώρο κυρίως ο Σβαμπ και ο Βιειρίνια. Κανείς άλλος. Ολοι ακούνε και πωρώνονται. Ανάμεσά τους και οι πιο καθοριστικοί παίκτες της σεζόν. Μεγάλοι και μικροί στην ηλικία. Ο Ζίβκοβιτς, ο Τάισον, ο Κωνσταντέλιας, ο Κουλιεράκης, ο Κοτάρσκι.
Αυτές οι ομιλίες του Σβαμπ, σε άπταιστα αγγλικά, με ευφράδεια φιλόλογου και με εμπνευσμένες ατάκες, αγγίζουν ακόμη και τον θεατή. Προσωπικά… έβαλα τα κλάματα από συγκίνηση και από θαυμασμό γι’ αυτό το παιδί. Πόσο μάλλον άγγιζαν οι παραινέσεις του τους συμπαίκτες του. Και όλο αυτό είναι ένα από τα μυστικά της περσινής τεράστιας επιτυχίας. Η ψυχολογική ώθηση που έδιναν ο Σβαμπ και ο Βιειρίνια, όπως και ο Λουτσέσκου φυσικά, σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό, αλλά και η ανταπόκριση που υπήρχε από όλους τους ποδοσφαιριστές.
Βέβαια, όπως όλοι ξέρουμε καλά, υπήρξαν πολλά σκαμπανεβάσματα και πολλές στιγμές απογοήτευσης στην ομάδα, με αποκορύφωμα τον αποκλεισμό στο Κόνφερενς Λιγκ από την Κλαμπ Μπριζ και την ισοπαλία στη Λαμία. Αλλά ποτέ αυτή η ομάδα δεν καταδέχτηκε να τα παρατήσει. Ποτέ δεν “λύγισε”. Πάντα έβρισκε τον τρόπο να αντιδρά και να ξαναβρίσκει την πρόσκαιρα χαμένη αυτοπεποίθησή της. Είναι φως φανάρι ότι δεν θα μπορούσε να αντέξει μέχρι το τέλος αν δεν υπήρχε ομόνοια και αγάπη στα αποδυτήρια, αν δεν υπήρχαν οι κατάλληλοι εμψυχωτές και αν έλειπαν ισχυρές προσωπικότητες που μπορούσαν να καταλάβουν ότι με τη λήξη της σεζόν η ποδοσφαιρική ιστορία θα γράψει τα δικά τους ονόματα με χρυσά γράμματα.
Κατά τα άλλα, βλέποντας και ξαναβλέποντας… άπειρες φορές όλα τα στιγμιότυπα των τεσσάρων τελευταίων ντέρμπι, συνειδητοποιώ απόλυτα ότι οι παίκτες που έδωσαν το κάτι (έως πολύ) παραπάνω για να κατακτηθεί ο τίτλος ήταν ο Ζίβκοβιτς, ο Ντέλιας και ο Τάισον. Ηταν οι τρεις τους, με τα γκολ που πέτυχαν και τις ασίστ που έδωσαν, οι συγκλονιστικοί πρωταγωνιστές της τελευταίας και πιο κομβικής φάσης των πλέι οφ. Από κοντά, βέβαια, ο Μπράντον, ο Κουλιεράκης, ο Κοτάρσκι, μέσα στο σύνολο των παικτών που πρόσφεραν και την ψυχή τους ακόμη παλεύοντας μέχρι το τέλος.
Και επειδή σπουδαιότερο ματς είναι μεν πάντα το επόμενο, αλλά τα επόμενα δεν θα είχαν νόημα ως προς την κατάκτηση του τίτλου για τον ΠΑΟΚ αν δεν ερχόταν η νίκη επί της ΑΕΚ με 3-2, ποιος μπορεί να αμφισβητήσει άραγε ότι τα θεμέλια του θριάμβου τα έβαλε ο... Σάστρε; Πραγματικά εκείνο το γκολ, για το οποίο χρειάστηκε να βοηθήσει λίγο και η τύχη, άλλαξε όλα τα δεδομένα μετά το κάζο στη Λαμία και σήκωσε στα ύψη την πίστη μεταξύ των παικτών του ΠΑΟΚ. Και, για να πω την αλήθεια, μου αρέσει πολύ που βοήθησε και η τύχη, γιατί του χρωστούσε του ΠΑΟΚ (και του χρωστάει ακόμη πολλά) μετά το βάναυσο παιχνίδι που έπαιξε σε βάρος του αρκετές φορές, με αποκορύφωμα τα απίστευτα αλλά αληθινά που συνέβησαν στον αγώνα ρεβάνς του Κυπέλλου με τον Παναθηναικό στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας…
ΥΓ. Ετσι κι αλλιώς συμπαθούσα και εκτιμούσα πολύ τον Σβαμπ, τώρα, όμως, έχει ανεβεί περισσότερο στην εκτίμησή μου. Κι όπως δηλώνει στο ντοκιμαντέρ ο Λουτσέσκου, πέρσι έκανε την καλύτερη σεζόν του με τον ΠΑΟΚ.
