Η σεζόν εξελίσσεται πάρα πολύ άσχημα για τον Άρη. Ο καθένας, νομίζω, ότι το καταλαβαίνει πως η εικόνα της ομάδας και τα αποτελέσματά της είναι απογοητευτικά.
Όσο κι αν θέλει κάποιος να αναγνωρίσει θετικά σε κάποιες εμφανίσεις του Άρη ή να χρεώσει σε διαιτητικά λάθη κάποια χαμένα παιχνίδια, αυτά δεν είναι αρκετά για να δικαιολογήσουν μια πορεία σε πρωτάθλημα και κύπελλο που δεν έχει καμία σχέση με τον ενθουσιασμό και τις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί το περασμένο καλοκαίρι.
Το θέμα για τον Άρη είναι, πρωτίστως, και πάνω απ' όλα τα δικά του προβλήματα. Αυτά που έχουν σχέση με το ρόστερ του και τις δυνατότητες του, με τις ελλείψεις του, την ακατανόητη αδυναμία του να λύσει βασικά πράγματα.
Όπως για παράδειγμα το θέμα του γκολ. Όταν παίζεις ένα σωρό ντέρμπι μέχρι τώρα για πρωτάθλημα και κύπελλο και δεν μπορείς να σκοράρεις, όλο το δίκιο με το μέρος σου να έχεις στις διαμαρτυρίες σου για την διαιτησία, δεν θα το βρεις πουθενά, κανένα δεν θα σου το δώσει.
Για τον απλούστατο λόγο ότι σε κανένα απ' αυτά τα παιχνίδια δεν έπεισε ο Άρης ότι μπορεί να είναι το αφεντικό. Σε κανένα από αυτά τα παιχνίδια δεν έπεισε ότι μπορεί να πάρει το πάνω χέρι και να έχει τον έλεγχο της κατάστασης.
Ο Άρης είναι απολύτως υπεύθυνος για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Κανείς δεν του φταίει για τον αποκλεισμό από το κύπελλο. Κανείς δεν του φταίει που είναι φέτος ο... φτωχός συγγενής του Big 5 στο πρωτάθλημα.
Και πάλι καλά να λένε οι "κίτρινοι" που κάτω από την πέμπτη θέση δεν φαίνεται να υπάρχει ομάδα που να μπορεί να αναπτύξει τέτοια αγωνιστική δυναμική που να γίνει απειλητική.
Διότι, αν δούμε το επόμενο διάστημα κάτι τέτοιο, ο Άρης θα κινδυνεύσει να χάσει και την πέμπτη θέση.
Όλα αυτά θα πρέπει, επιτέλους, να γίνουν μάθημα. Ο Άρης πληρώνει λάθη που έγιναν στο χτίσιμο του. Λάθη απ' αυτά που δεν είναι καθόλου εύκολο να διορθώσεις στη διάρκεια της σεζόν.
Ούτε με αλλαγές προπονητή, ούτε με μεταγραφές τον Ιανουάριο. Ειδικά όταν αποκτάς παίκτες που έρχονται από μακρά περίοδο χωρίς αγώνες...
