Η αιτιολόγηση του… δράματος της Τρίπολης δεν απαιτεί στατιστική απεικόνιση, μήτε τακτικές αναλύσεις καθότι τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά και υποδηλώνουν την κακή νοοτροπία που χαρακτήρισε τον Άρη στο δεύτερο ημίχρονο την οποία ήδη διέκρινε ο ρεαλιστής Μαρίνος Ουζουνίδης.
Αυτό που έζησε ο Αρειανός στο τελευταίο τριήμερο είναι ενοχλητικό στο μυαλό και την ψυχοσύνθεσή του. Στο παρκέ, ένα γκρουπ παικτών που παίζουν για τα στατιστικά και την πάρτη τους επιδεικνύοντας μηδενικό σεβασμό απέναντι στον σύλλογο που τους εμπιστεύτηκε και τους έδωσε μια ευκαιρία παρουσίασης στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Στο χορτάρι, ένα άλλο γκρουπ παικτών το οποίο δείλιασε, δεν έβαλε τα πόδια του στη λάσπη και σ’ ένα παιχνίδι που πρωτίστως απαιτούσε δυναμική, αυτό αποδείχθηκε εκκωφαντικά soft για να ανταποκριθεί στις συνθήκες του αγώνα. Εδώ χρειάστηκε να περάσουν 15 λεπτά για να καταλάβουν ότι λόγω της έντονης βροχής και του τερέν ήταν αδύνατο να τσουλήσει η μπάλα στο χορτάρι αλλά αυτοί προσπαθούσαν από μακρινή απόσταση να τη δώσουν στον Χουλιάν Κουέστα «φλερτάροντας» με γκάφες ολκής. Και την ίδια στιγμή καμιά 400 «τρελοί»… τραβήχτηκαν στην Τρίπολη και στέκονταν όρθιοι και απολύτως εκτεθειμένοι στη δυνατή βροχή. Εικόνα πλήρους αντίθεσης.
Προφανώς δεν τίθεται ζήτημα σύγκρισης των δύο γκρουπ, αλλά διάβολε, στη λάσπη οφείλεις να παλέψεις για να νικήσεις. Ο Άρης του πρώτου ημιχρόνου και για την ακρίβεια από το 15’ έως και το 40’ ήταν υπέροχος δεδομένων των συνθηκών αλλά αυτή η εικόνα διαγράφηκε σαν μια… ζωγραφιά στην ακροθαλασσιά. Κανείς δεν θα θυμάται τι είδε στο πρώτο ημίχρονο αλλά το άψυχο γκρουπ του δευτέρου. Οκ, η στατιστική δεν έχει μεγάλη σημασία αλλά έτσι πρόχειρα έπεσε στο μάτι μου η στατιστική απεικόνιση των κερδισμένων μονομαχιών. Βγάζοντας από την εξίσωση τον Φαμπιάνο και τον Ζαμόρα οι υπόλοιποι της πρώτης 9αδας είναι του Αστέρα προεξεχόντων των Αλάγκμπε και Καλτσά με 16 και 11 κερδισμένες μονομαχίες.
Ο πρωταθλητισμός θέλει ψυχή και… καρύδια. Τη φωνή σαν βροντή του επιβάλλομαι αλλά ο Άρης του δεύτερου μέρους καθόταν άλαλος, επιπόλαιος και μ’ ένα σωρό ανορθογραφίες στην αμυντική λειτουργία του. Ο κορυφαίος παίκτης του πρώτου ημιχρόνου (Μάρτιν Μοντόγια) φόρεσε τον μανδύα του μοιραίου στο δεύτερο καθώς το σύνολο των παικτών (πλην του Φαμπιάνο) δεν έβαζαν τα πόδια τους στη λάσπη και απέφευγαν τη μονομαχία όπως ο διάβολος το λιβάνι. Έτσι δεν κερδίζονται τα παιχνίδια και κυρίως δεν δείχνεις τι πραγματικά σκοπεύεις να κάνεις. Και μόνο η εικόνα αυτών των «τρελών» στην ανοιχτή καταιγίδα θα έπρεπε να αποτελέσει πηγή έμπνευσης.
Ο Μαρίνος Ουζουνίδης αντέδρασε με ρεαλισμό, ορθώς κοίταξε την ομάδα του και αναφέρθηκε στη νοοτροπία της. Ξέρει πολύ καλύτερα απ’ όσο νομίζουν οι ποδοσφαιριστές του και ήδη βρίσκεται σε διαδικασία αξιολόγησης. Και είναι προπονητής που δίνει σημασία στο γκρουπ και όχι στον έναν. Ίσως όμως θα μπορούσε και ο ίδιος να ενισχύσει (μεσοαμυντικά) τον άξονά του καθότι ο Μανού Γκαρθία είχε παραδώσει πνεύμα μετά το δεκάλεπτου του δεύτερου μέρους. Εξαρτάται βέβαια και από το τί ήταν διατεθειμένος να κάνει ο Ζαν Ζουλ ο οποίος λειτουργεί ανάλογα με τα κέφια του. Σε κάθε περίπτωση, η ευθύνη ενός νέου προπονητή είναι λιγότερη από την αντίστοιχη των παικτών, ειδικά όταν έχουν δώσει ένα σωρό δικαιώματα. Γιατί δεν ήταν η πρώτη φορά που υστέρησαν στη μάχη. Το ίδιο έκαναν και στην OPAP ARENA όπου η συντριβή (4-0) από την ΑΕΚ έμοιαζε κολακευτική σε σχέση με αυτά που θα μπορούσε να φέρει η εικόνα του αγώνα.
Βέβαια το ποδόσφαιρο είναι σε καλύτερη μοίρα σε σχέση με την ομάδα μπάσκετ η οποία συνήθισε τις νύχτες ντροπής. Οι τραυματισμοί και οι κατά συνθήκη προπονήσεις είναι πρόβλημα αλλά δεν γίνεται να καλύπτουν την όλη κατάσταση. Βαριά άρρωστη ομάδα και μένει να φανεί αν οι δύο που θα έρθουν (πλην του Ουίλις) θα έχουν στο μυαλό και στην ψυχή τους τη σημασία της ομάδας. Δεν υπάρχει περιθώριο λάθος. Γιατί οι τωρινοί παίζουν για τις καριέρες τους, κοιτούν τα ευρωπαϊκά παιχνίδια και χαρακτηρίζονται από κακή νοοτροπία. Και το μεγαλύτερο λάθος του Γιάννη Καστρίτη δεν ήταν τόσο οι επιλογές του γιατί όπως πέτυχαν αυτές των προηγούμενων ετών, φέτος αποδείχθηκε απόλυτα αποτυχημένες. Εκ των υστέρων αποδεικνύεται ότι τεχνική ηγεσία και διοίκηση διάβασαν λανθασμένα την κατάσταση – τον περασμένο Σεπτέμβριο – και το διαπιστώνουν τώρα. Αγωνιστικά, ο φετινός Άρης γύρισε τον χρόνο πολλά χρόνια πίσω. Στην εποχή του στομαχόπονου, της στεναχώριας και της αποστροφής του Αρειανού να δει τη μεγάλη του αγάπη. Γι’ αυτό το γήπεδο είναι εκκωφαντικό άδειο. Και η συγνώμη χρειάζεται και η στιβαρή εξήγηση είναι απαραίτητη, παράλληλα της ανάληψης ευθυνών. Όπως χρειάζονται και πράξεις…
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Μπείτε στην παρέα μας στο instagram
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του metrosport.gr και του Metropolis 95.5 στο youtube
