Ο ΠΑΟΚ ισοπέδωσε στην κυριολεξία τον Παναθηναϊκό και αυτό είναι αρκετό για να καταλάβει κάποιος που δεν είδε το ματς τι ακριβώς έγινε την Κυριακή στην Τούμπα. Σπάνια ένα ντέρμπι εξελίσσεται σε μονόλογο, σπάνια μια ομάδα κυριαρχεί απόλυτα, σπάνια ο αντίπαλός της “εξαφανίζεται”.
Και, φυσικά, σπάνια ένα τέτοιο ματς λήγει με τόσο “φτωχό” σκορ. Μπορούσε και 5-0 και 6-0 ο ΠΑΟΚ. Αν το οριζόντιο δοκάρι δεν “χαλούσε” τη βολίδα του Οζντόεφ, αν δεν χανόντουσαν άχαστα όπως του Ζίβκοβιτς και αν ο... τρίτος τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού δεν έκανε τέσσερις σωτήριες επεμβάσεις.
Δύο παρατηρήσεις έχω μόνο, καθώς το παιχνίδι δεν αντέχει σε περισσότερη κριτική:
Η πρώτη: Ο ΠΑΟΚ που δεν βλεπόταν στο ματς με τον Ατρόμητο, “πετούσε” με τον Πανθηναϊκό. Ο ΠΑΟΚ που σε αρκετά ματς “πέταξε” το πρώτο ημίχρονο, μπήκε φουριόζος σ' αυτό το ματς και “έπνιξε” τον Παναθηναϊκό από το πρώτο λεπτό.
Συμπέρασμα: Η διαφορά στην αγωνιστική νοοτροπία της ομάδας από αγώνες σε αγώνες έχει να κάνει με την πνευματική διαχείριση που κάνουν ενδόμυχα οι παίκτες ανά περίπτωση και όχι με τις ικανότητές τους. Οταν είναι “χαλαροί” δεν μπορούν να δημιουργήσουν, δεν μπορούν να απειλήσουν, δεν μπορούν να σκοράρουν και μόνο όταν σοβαρευτούν μπροστά στο φάσμα της ήττας αρχίζουν και εμφανίζουν το πραγματικό πρόσωπό τους. Μόνο που αυτό δεν αρκεί πάντα για να αποφύγουν την γκέλα, πράγμα που έγινε (και) με την ήττα στο Περιστέρι. Στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, έγινε αμέσως σαφές ότι πήραν την υπόθεση πάρα πολύ σοβαρά, ότι αισθάνθηκαν πόσο ισχυρό κίνητρο είχαν και ότι έδωσαν υπόσχεση στους εαυτούς τους να “καθαρίσουν” τη νίκη στα σίγουρα και το συντομότερο δυνατό, χωρίς να αφήσουν ούτε λεπτό να πάει χαμένο.
Επομένως, οφείλουν πάντα να παίζουν μ' αυτό το σκεπτικό και όλα τα ματς ανεξαίρετα να τα αντιμετωπίζουν το ίδιο σοβαρά, όπως τόνισε και ο Λουτσέσκου μια, δυο και τρεις φορές στις δηλώσεις του μετά τον αγώνα. Οι τίτλοι δεν κερδίζονται με τις νίκες μόνο στα ντέρμπι, χρειάζονται και όλοι οι βαθμοί στους υπόλοιπους αγώνες, που μόνο θεωρητικά είναι εύκολοι. Στην πράξη αποδεικύονται δύσκολοι αν μπεις στο γήπεδο με την ιδέα ότι θα κερδίσεις χωρίς να ιδρώσεις.
Η δεύτερη: Είχα γράψει πριν από καιρό, όταν ο ΠΑΟΚ προσπαθούσε ακόμη να βρει τη φετινή ταυτότητά του, ότι δεν πρόκειται να δούμε “κανονικό” ΠΑΟΚ αν δεν φορμαριστιστούν όλοι οι παίκτες του και ΚΥΡΙΩΣ ο Κωνσταντέλιας, ο Τάϊσον και ο Ζίβκοβιτς. Ο Ντέλιας, για να είμαστε ακριβείς και δίκαιοι, απείχε μεν από τον πραγματικό εαυτό του, αλλά ήταν ο κορυφαίος σε όλα τα ματς ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Αυτός και οι τερματοφύλακες. Περιμέναμε να “λυθεί” και να ”ανεβεί” περισσότερο, αλλά περιμέναμε να “ανεβούν” και ο Ζίβκοβιτς και ο Τάισον, που προσπαθούσαν πολύ αλλά δεν μπορούσαν. Από τη στιγμή που, από το δεύτερο ημίχρονο του αγώνα με τον Ολυμπιακό, γύρισε το κουμπί και βελτιώθηκαν πολύ και οι τρεις σχεδόν ταυτοχρόνα, αρχίσαμε να βλέπουμε έναν διαφορετικό ΠΑΟΚ. Εναν ΠΑΟΚ που σε πολλές περιπτώσεις θύμισε τον πρωταθλητή ΠΑΟΚ.
Κακά τα ψέματα. Αυτοί είναι οι τρεις πιο επιδραστικοί παίκτες της ομάδας. Αυτοί ήταν τα τρία “βαριά χαρτιά” και στο απίστευτο Πρωτάθλημα του 2024. Ποιος μπορεί να διαφωνήσει; Ναι. Και με Κουλιεράκη και με Μπάμπα και με Κοτάρσκι και με όλους τους υπόλοιπους να βοηθούν όσο μπορούν, αλλά η τριάδα ήταν απολαυστική με όλη τη σημασία της λέξης.
Αν προσθέσουμε τον Γιακουμάκη που προσαρμόστηκε αρκετά γρήγορα, τον Οζντόεφ που χάρισε πολύτιμα γκολ, τον Μεϊτέ που πήγαινε πολύ καλά μέχρι να “σκάσει” γιατί ο Λουτσέσκου δεν τον έβγαζε ποτέ από την 11άδα, τον Παβλένκα και τον Τσιφτσή, τον Μιχαηλίδη που ήταν ο πιο σταθερός στην άμυνα και τον Πέλκα που βοήθησε σημαντικά μέχρι να τραυματιστεί, καταλήγουμε στους πρωταγωνιστές της καλής φετινής πορείας τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη. Ομως, υπάρχουν κόζια που ακόμη είναι ανενεργά. Ο Μπάμπα, ο Κετζιόρα, ο Καμαρά και ο Ντεσπόντοφ κυρίως. Και λέω γι' αυτούς γιατί ξέρουμε τι μπορούν να προσφέρουν στα καλά τους. Μακάρι να δώσουν το κάτι παραπάνω και όλοι οι υπόλοιποι. Και να το δώσουν σταθερά, όχι με αναλαμπές. Κένι, Βολιάκο, Λόβρεν, Σάστρε, Τέιλορ, Μπιάνκο, Ιβανούσετς.
Εννοείται ότι η προσοχή μας θα στραφεί πλέον και σε δύο άλλα πολύ σημαντικά πρόσωπα. Τον Μύθου, που ήδη άρχισε να κερδίζει τις καρδιές των ΠΑΟΚτσήδων και τον Ζαφείρη που έρχεται για να δυναμώσει τη μεσαία γραμμή με τα δικά του ποιοτικά χαρακτηριστικά, αλλά και με την εμπειρία του, διότι στα 22 του χρόνια έχει ήδη πολλές παραστάσεις σε υψηλό επίπεδο.
Μαζί τους, προφανώς και ο Γερεμέγεφ. Μακάρι να αποδειχθεί καλή επιλογή. Εχω κάποιες επιφυλάξεις, αλλά πιστεύω ότι λιγότερα από τον Τσάλοφ είναι αδύνατο να προσφέρει. Το ζητούμενο βέβαια ήταν να πάρει ο ΠΑΟΚ έναν φορ θεωρητικά ισάξιο ή και ανώτερο από τον Γιακουμάκη και μαζί με τον Μύθου να συνέθεταν μια δυνατή τριάδα. Αλλά για έναν τέτοιο φορ θα χρειαζόταν χρήμα, που, όπως φαίνεται, δεν υπάρχει. Ας περάσει ένας ελεύθερος, που ξέρει το ελληνικό ποδόσφαιρο και μπορεί να έρθει άμεσα και βλέπουμε. Αυτό ήταν το σκεπτικό για τον Γερεμέγεφ.
Υπάρχουν κενά στο ρόστερ; Υπάρχουν. Και πρέπει να καλυφθούν με προσεγμένες επιλογές. Κρατώ μικρό καλάθι λόγω έλλειψης διαθέσιμων κεφαλαίων, αλλά οι έξυπνες κινήσεις δεν γίνονται πάντα με πολύ χρήμα. Γίνονται και με σωστή οργάνωση, παρακολούθηση και οξυδέρκεια, σε μια αγορά που δεν εξαρτάται μόνο από δυο-τρεις συγκεκριμένους ατζέντηδες...
ΥΓ. Ο ΠΑΟΚ μπορεί. Μπορεί ακόμη και το νταμπλ. Δεν υπάρχει κάποια άλλη καλύτερη ομάδα. Ούτε ο Ολυμπιακός, ούτε η ΑΕΚ. Με επιλέον ενίσχυση στις μεταγραφές θα αυξήσει τις πιθανότητές του για τους δύο τίτλους στην Ελλάδα, αλλά και για τη συνέχεια στην Ευρώπη. Θα είναι κρίμα να μην έχει αυτή τη βοήθεια από την ΠΑΕ.
Στέλιος Απ. Γρηγοριάδης
