Είναι πολλά τα θαύματα, που συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο. Το μεγαλύτερο, που ζήσαμε ήταν η κατάκτηση του Euro 2004 από την Ελλάδα. Είχε σπάσει το προηγούμενο… ρεκόρ απίστευτου, αλλά αληθινού, που είχε πετύχει στην ίδια διοργάνωση η Δανία, όταν, ως επιλαχούσα, επιστράτευσε ξαφνικά τους διεθνείς της για να πάει να παίξει, μετά τον αποκλεισμό της Γιουγκοσλαβίας, που μόλις είχε διαλυθεί.
Όμως και η Δανία και η Ελλάδα, έφτασαν μέχρι τον τελικό με νίκες. Εβρισκαν τρόπο να παίρνουν τους βαθμούς και να αποκλείουν τον έναν μεγάλο αντίπαλο μετά τον άλλο. Κι όταν κερδίζεις δύο φορές τους διοργανωτές Πορτογάλους, τους Γάλλους, τους Τσέχους και δεν έχεις χάσει από τους Ισπανούς, γιατί να μη σηκώσεις την κούπα;
Υπάρχουν όμως και άλλου είδους θαύματα. Όπως της Πορτογαλίας, που πήρε Euro προχωρώντας με τη μία ισοπαλία μετά την άλλη σε κανονική διάρκεια αγώνων και με το φοβερό τυχερό άστρο του Φερνάντο Σάντος που τότε ήταν στα ντουζένια του. Παρόμοιο θαύμα πήγε να γίνει φέτος και με την Αγγλία. Η οποία ποδόσφαιρο δεν έπαιξε, σε κανένα ματς δεν εντυπωσίασε, σε κανένα δεν έπεισε ότι συγκαταλέγεται ανάμεσα στα φαβορί και όμως έφτασε στον τελικό, γιατί οι συγκυρίες της χαμογελούσαν συνεχώς. Οι 9 στις 10 κρίσιμες στιγμές ήταν δικές της. Μέχρι και στον τελικό, στον οποίο βέβαια είχε φτάσει από τον “εύκολο” δρόμο, ισοφάρισε με ένα σουτ, που η μπάλα άλλαξε πορεία σε πόδι αμυνόμενου, με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να αποκρούσει ο Ισπανός γκολκίπερ.
Η Ισπανία, που είχε βγάλει νοκ άουτ Γερμανία και Γαλλία, ακολουθώντας τον “δύσκολο” δρόμο και παίζοντας, μακράν του δεύτερου, το καλύτερο ποδόσφαιρο, συνέχισε να προσπαθεί να δημιουργήσει και δικαιώθηκε πανηγυρικά. Οχι μόνο με το δεύτερο γκολ, αλλά και με το… τρίτο που πέτυχε αυτός ο φανταστικός παίκτης που λέγεται Ολμο. Το γκολ, δηλαδή, που αποσόβησε αποκρούοντας πάνω στη γραμμή με το κεφάλι στην τελευταία μεγάλη φάση του αγώνα. Ναι, σ’ αυτή τη διπλή χαμένη ευκαιρία των Άγγλων φάνηκαν τυχεροί οι Ισπανοί, αλλά καιρός ήταν να “μιλήσει” η Τύχη και εις βάρος των Άγγλων και να που το έκανε στην πιο κρίσιμη στιγμή για να αποδώσει ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Θα ήταν για εμένα αδιανόητο να πάρουν το Εuro οι Άγγλοι και να το χάσουν οι Ισπανοί.
Το ωραίο είναι ότι στην Αγγλία επέμεναν να περιμένουν και αυτή τη φορά το τρόπαιο να “πάει στο σπίτι”. Αυτή η αλαζονεία τους μου τη δίνει στα νεύρα. Θεωρούν τους εαυτούς τους πατριάρχες στο ποδόσφαιρο, ενώ σε επίπεδο Εθνικής ομάδας δεν έχουν να δείξουν τίποτε άλλο εκτός από την κατάκτηση του Μουντιάλ του 1966 που οι ίδιοι διοργάνωσαν. Ούτε άλλο Μουντιάλ, ούτε άλλο Γιούρο. Από πού κι ως πού, λοιπόν, σπίτι του ποδοσφαίρου και των διεθνών τίτλων η Αγγλία; Πιο πολύ θα ταίριαζε να έλεγαν “επιτέλους βρε παιδιά, ας πάρουμε κι εμείς κανένα τίτλο, γιατί τσάμπα και βερεσέ νομίζουμε ότι είμαστε μεγάλη ποδοσφαιρική δύναμη”.
Οσο για την Ισπανία, που ήδη μετράει τέσσερα Γιούρο και ένα Μουντιάλ, απέδειξε, για πολλοστή φορά, ότι αποτελεί πρότυπο σχολής ποδοσφαίρου. Και είναι μια σχολή που δεν αναδεικνύει μόνο σπουδαίους Ισπανούς ποδοσφαιριστές, αλλά και ξένους. Ακόμη και ο Μέσι, ακόμη και ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ουσιαστικά είναι παίκτες που “δουλεύτηκαν” και ανδρώθηκαν σε ισπανικό περιβάλλον, με ισπανική καθοδήγηση και με την ισπανική μέθοδο.
