Στεφανοπούλου: «Έκλαψα από χαρά όταν έπιασα το όριο για Ταλίν, θέλω ατομικό ρεκόρ στα 6,50μ. στον ανοιχτό»

Συνέντευξη στον Πέτρο Χαριζακλή

Σοβαρή, ετοιμόλογη, συγκεντρωμένη και λογική. Η ίδια προσθέτει πως είναι νευρική και πολλές φορές αθυρόστομη όταν νευριάζει, ενώ είναι και πεισματάρα. Η Μαρία Στεφανοπούλου είναι πανελληνιονίκης στο μήκος στον κλειστό στίβο, με άλμα στα 6,09μ. τον Φλεβάρη του 2024. Η αθλήτρια του Μάκη Πάντου έχει κάνει άλματα προόδου τα τελευταία χρόνια και στοχεύει σε ατομικό ρεκόρ κοντά στα 6,50μ. στον ανοιχτό στίβο.

Η 24χρονη άλτρια του μήκους μίλησε στο Metrosport.gr για την πορεία της στον στίβο, τις διοργανώσεις που έχει συμμετάσχει και την αλλαγή επιπέδου μετά την περσινή χρονιά σταθερότητας. Η Μαρία χαρακτήρισε το μεγαλύτερο πάρτι που έκανε σε γήπεδο, τη συμμετοχή της στο Ευρωπαϊκό Κ23 στο Ταλίν, μίλησε για τις εμπειρίες της στα Βαλκανικά Πρωταθλήματα που έχει συμμετάσχει ενώ απαντάει στο αν έχει σκεφτεί να παρατήσει. Επίσης, θυμάται την πιο δυνατή στιγμή της στον στίβο, αποκαλύπτει τι κάνει όταν δεν έρχονται οι επιτυχίες ενώ διηγήθηκε πως ξεκίνησε τον στίβο και πως την έχει βοηθήσει το έπταθλο.

Φυσικά, δεν θα μπορούσε να μην σχολιάσει την επιλογή της να έρθει στη Θεσσαλονίκη, τις εγκαταστάσεις που υπάρχουν και τη σύγκριση με αυτές της Κορίνθου ενώ τονίζει τη σημασία του προπονητή της που την πίστεψε πριν καν την αναλάβει. Αναφέρθηκε στη στήριξη της οικογένειάς της, τη στήριξη της ομάδας της, ΑΣΣ Αλέξανδρος Μακεδονίας, ενώ μας αποκαλύπτει και το τι κάνει στον ελεύθερο χρόνο της και πως κατάφερε να συνδυάσει τις σπουδές της στα Τρίκαλα με τον πρωταθλητισμό.

-Καλησπέρα Μαρία. Ας ξεκινήσουμε με τους στόχους σου για τη σεζόν που ξεκίνησε.

«Στον κλειστό πέτυχα τον στόχο μου που ήταν να κάνω ατομικό ρεκόρ και να πάρω το πανελλήνιο πρωτάθλημα, μπορεί να μην κέρδισα με το άλμα που ήθελα αλλά μια νίκη είναι πάντα σημαντική. Τώρα για τον ανοιχτό θέλω να κλείσει η χρονιά με ατομικό ρεκόρ στα 6,50μ. και είναι πολύ σημαντικό για μένα να είμαι σταθερή και κάνω αξιοπρεπείς εμφανίσεις στους αγώνες με άλματα πάνω από 6,30μ.».

-Τα όρια για το Ευρωπαϊκό είναι μακριά για σένα ή το πιστεύεις;

«Προτιμώ να στοχεύω σε ρεκόρ και σταθερότητα και από εκεί και πέρα ό,τι καλύτερο να έρθει, παρά να βάλω στο μυαλό μου μία διοργάνωση. Εννοείται πως αν έρθει θα είναι πολύ ευχάριστο, κυνηγάω το ranking. Αν πάνε όλα καλά, θα είμαι σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο. Έχω μέτρα κοντά στα 6,20μ. όπως το 6,24μ. που έκανα στην Ημερίδα στους Αμπελόκηπους. Το όριο του 6,70μ. για το Ευρωπαϊκό είναι εντελώς διαφορετικό επίπεδο, είναι αρχή ακόμη και θα φανεί στην πορεία».

-Πως πήγε ο κλειστός στίβος; Είσαι ευχαριστημένη από τη νίκη στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα;

«Το μετάλλιο το ευχαριστήθηκα παραπάνω. Η επίδοση ήταν στο πρώτο άλμα, δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο και ήταν ένα από τα σίγουρα άλματα για να έχω έγκυρο. Μετά χάθηκα στα επόμενα δύο άλματα. Μετά το 4^ο άλμα άρχισα να το βρίσκω, αλλά ήταν άκυρα. Το τελευταίο άλμα ήταν πολύ καλό, αν και άκυρο. Είδα πως μπορούσα να το πιάσω αυτό που θέλω».

-Νωρίτερα πήγες μέρος σε ημερίδες και μίτινγκ. Πως ένιωσες που σταθερά ήσουν κοντά ή πάνω από τα 6 μέτρα; Αυτός είναι ο φετινός στόχος;

«Ξεκίνησα στη Δανία, μετά ήρθα στους Αμπελόκηπους, πήγα στο Βαλκανικό στην Τουρκία και μετά στο ΣΕΦ. Ήμουν ευχαριστημένη, για το κλειστό ήταν να κάνω ένα ατομικό ρεκόρ και να είμαι στα 6,20μ. Μπορεί να μην βγήκε στο Πανελλήνιο, αλλά βγήκε».

-Πως ήταν η εμπειρία του Βαλκανικού πρωταθλήματος (6^η θέση, 6,14μ.);

«Πολύ όμορφη εμπειρία, πολύ ωραίο γήπεδο, πολύ καλό ταρτάν. Και εκεί θα ήθελα να γράψω μεγαλύτερο άλμα, έγραψα 6,14μ.. Είμαι ευχαριστημένη γιατί δεν ήταν ο προπονητής μου εκεί, στα άλματα είναι πολύ σημαντικό να είναι παρών».

«Το Ευρωπαϊκό Κ23 στο Ταλίν, το μεγαλύτερο πάρτι που έκανα σε γήπεδο»

-Σε σχέση με πέρυσι, τουλάχιστον όσον αφορά τον κλειστό στίβο, έχεις κάνει άλματα προόδου. Που οφείλεται αυτό;

«Μετά από δύο χρόνια που κάνω προπόνηση με τον Μάκη Πάντο, βγαίνει όλη η δουλειά. Στην αρχή ήταν δύσκολο να προσαρμοστώ, δεν έχω αλλάξει κάτι στην προπόνηση. Ίσως να είμαι πιο ήρεμη, πιο σίγουρη και βοηθάει η δουλειά που έχω ρίξει όλο αυτόν τον καιρό. Ήταν δύσκολο να προσαρμοστώ, μέχρι τα 21 μου έκανα μόνη μου προπόνηση, γιατί ήθελα να μείνω με τον παλιό μου προπονητή που ήταν στην Κόρινθο. Όταν τελείωσα με τη σχολή, επέλεξα να έρθω Θεσσαλονίκη».

-Ο ανοιχτός πέρυσι πήγε καλύτερα από τον κλειστό ενώ είχε και περισσότερους αγώνες. Τι κράτησες περισσότερο;

«Δεν είμαι πλήρως ικανοποιημένη από τον ανοιχτό πέρυσι, αυτό που έχω κρατήσει είναι ένα συγκεκριμένο άλμα που έκανα στον προκριματικό του Πανελλήνιου πρωταθλήματος, ήταν 6,25μ. έγκυρο με αρκετό αέρα. Μου έδωσε πολλή δύναμη αυτό, το απόγευμα έκανα μια απλή αξιοπρεπή εμφάνιση. Το ατομικό μου ρεκόρ στον ανοιχτό είναι το 6,20μ. από το 2021».

-Το Βαλκανικό στη Σερβία τι εντυπώσεις σου άφησε;

«Ευχαριστιέμαι όλες τις διοργανώσεις, πηγαίνω πάντα χωρίς άγχος. Είναι σίγουρα αγώνες στόχοι, είμαι χαρούμενη που συμμετέχω και τεστάρω τον εαυτό μου χωρίς πίεση».

-Το 2021 συμμετείχες στο Ταλίν της Εσθονίας στο Ευρωπαϊκό Κ23, παίρνοντας την 12^η θέση στα προκριματικά, μένοντας εκτός τελικού, με 5,82μ. Τι θυμάσαι;

«Αυτός ήταν ο αγώνας ήταν το μεγαλύτερο πάρτι που έκανα μέσα σε γήπεδο (σ.σ. γέλια), ήταν στόχος όλη τη χρονιά, βασανίστηκα για να πιάσω όριο και όταν πήγα ήμουν το πιο χαρούμενο άτομο που θα μπορούσε να υπάρχει. Είχε έρθει και ο παλιός μου προπονητής μου, δεν έπιασα καλή επίδοση και είχα στόχο να κάνω 6 μέτρα. Δεν μου βγήκε καθόλου, αλλά δεν στεναχωρήθηκα ιδιαίτερα. Με ένοιαζε που ήμουν εκεί».

-Ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχες σε μια τόσο μεγάλη διοργάνωση;

«Ναι, ήταν η πρώτη φορά. Δεν είχα άγχος».

-Το 2018 συμμετείχες για πρώτη φορά σε Βαλκανικό (Κ20). Τι διαφορετικό έζησες τότε και πόσο έχεις αλλάξει από τότε ως αθλήτρια;

«Και τότε ήταν ένα μεγάλο πάρτι για μένα (σ.σ. γέλια), ό,τι έκανα το είχα καταφέρει μόνη μου, με ελάχιστη βοήθεια. Τότε ζούσα για μια τέτοια διοργάνωση. Με το που πήγαινα περνούσα υπέροχα, δεν είχα άγχος και πίεση. Τώρα αυτό έχει αλλάξει, γιατί έχω αλλάξει επίπεδο. Τώρα έχει μπει και ο παράγοντας της επίδοσης, να κυνηγήσω μια καλύτερη θέση ενώ τότε δεν με ενδιέφερε τόσο αυτό. Είναι λίγο πιο πιεστική κατάσταση τώρα. Πάντα κοιτάζω τα δικά μου άλματα, ανεξαρτήτως ανταγωνισμού γιατί κάνω ένα ατομικό άθλημα και πρέπει να κοιτάω την τεχνική μου και τα λάθη μου. Όσο κάνεις σωστά κάποια πράγματα, θα βγει το επιθυμητό αποτέλεσμα και από εκεί θα δούμε και τη θέση. Η αλήθεια είναι πως με μεγαλύτερο ανταγωνισμό, είσαι πιο συγκεντρωμένος».

-Σου λείπει η συμμετοχή σε μια μεγαλύτερη διοργάνωση από αυτές που έχεις συμμετάσχει μέχρι τώρα;

«Η δουλειά θα τις φέρει σταδιακά, δεν θεωρώ πως θα έπρεπε να έχω πάει αλλά θεωρώ πως μπορώ να πάω μετά από αρκετή δουλειά».

«Έκλαψα από χαρά όταν έπιασα το όριο για Ταλίν»

-Ποιες θεωρείς σημαντικότερες διακρίσεις για σένα;

«Στο πανελλήνιο κλειστό του ΣΕΦ που βγήκα 1^η φέτος και πέρυσι στον ανοιχτό που βγήκα 3η στον Βόλο. Είναι πιο σημαντικές λόγω κατηγορίας, γιατί πλέον είμαι στη γυναικών».

-Κάποιες φορές δεν έρχονται οι διακρίσεις, γιατί ένας αγώνας δεν πηγαίνει όπως θα ήθελες. Όταν συμβαίνει αυτό πως το αντιμετωπίζεις;

«Σίγουρα απογοητεύομαι για λίγο, είναι χαρακτηριστικό μου αυτό. Νευριάζω, αλλά βγάζω όλα τα συναισθήματα για μία μέρα και την επόμενη μέρα πάω για δουλειά. Δεν λέω πως δεν με επηρεάζουν απλά δεν δίνω παραπάνω χρόνο από όσο χρειάζεται γι’ αυτό. Θα νιώσω στεναχώρια και απογοήτευση, αλλά δεν θα το αφήσω να με κρατήσει πίσω. Την ημέρα του αγώνα αν δεν πάει καλά, θα με επηρεάσει, όμως μόνο τότε».

-Έχεις σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσεις;

«Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην το έχει σκεφτεί έστω και φευγαλέα. Στα Τρίκαλα το βίωσα αρκετά, που δεν είχα και στήριξη από το γκρουπ μου γιατί έκανα μόνη μου. Ήταν πάρα πολλές οι φορές που πήγαινα με κλάματα στην προπόνηση, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάω προπόνηση. Δεν σκέφτομαι σοβαρά να τα παρατήσω, όταν υπάρχει μια απογοήτευση ίσως σκεφτώ πως δεν αξίζω ή κάτι παρόμοιο. Ή σε επηρεάζει για μία μέρα και μετά τέλος. Αλλιώς μια και καλή τέλος, γιατί όταν κάνω κάτι θέλω να το κάνω καλά».

-Ποιον αγώνα δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Θα ήθελες να ξανακάνεις κάποιον αγώνα αν σου δινόταν η δυνατότητα και να αλλάξεις κάτι από αυτά που έκανες;

«Νομίζω πως συναισθηματικά δεν θα ξεχάσω το Ευρωπαϊκό στο Ταλίν. Βάση επίδοσης δεν θα ξεχάσω τον αγώνα στο Αίγιο που έπιασα το όριο και τις ημερίδες που έκανα στους Αμπελόκηπους πάνω από 6,20μ. Φέτος στους Αμπελόκηπους θα ήθελα να αλλάξω τα τρία πρώτα άλματα γιατί ήταν τραγικά (σ.σ. γέλια). Μετά το τρίτο άλμα άρχισα να πηδάω όπως ήθελα, γιατί στα πρώτα τρία άλματα υπήρχαν πολλές αθλήτριες και πολύς κόσμος στο γήπεδο και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Στο Ταλίν θα άλλαζα το πρώτο άλμα που το έκανα πέρασμα και δεν το ολοκλήρωσα. Από εκεί και πέρα, δεν ξέρω αν θα άλλαζα κάτι».

-Ποια είναι η πιο δυνατή σου στιγμή στον στίβο;

«Συναισθηματικά η πιο δυνατή μου στιγμή ήταν στο Αίγιο όταν έπιασα το όριο για το Ευρωπαϊκό στο Ταλίν. Έκλαψα από τη χαρά μου όταν το κατάλαβα ότι έπιασα όριο. Στη συνέχεια από τη χαρά μου και από τη συγκίνηση δεν ολοκλήρωσα το επόμενο άλμα μου».

-Όταν έχει κόσμο στο γήπεδο σε βοηθάει;

«Σίγουρα παίζει ρόλο, βοηθάει στην ψυχολογία. Και στο ΣΕΦ που ήταν γεμάτο, το νιώθεις πιο επιβλητικό το γήπεδο. Το δουλεύεις να μην χάνεις την αυτοσυγκέντρωσή σου, όσο μεγαλώνεις τόσο πιο εύκολο είναι. Εμένα μου αρέσει να έχει κόσμο στο γήπεδο».

«Μου αρέσει επικίνδυνα ο κλειστός στίβος, μεγάλη απόφαση να έρθω στη Θεσσαλονίκη»

-Πως ξεκίνησες τον στίβο και σε τι ηλικία; Ποιο ήταν το ερέθισμα;

«Γενικά ήμουν ένα πολύ ενεργητικό παιδί, δεν καθόμουν σπίτι. Είχα παρακίνηση από τους γονείς μου, με είχαν γράψει σε πολλά αθλήματα. Τον στίβο δεν τον επέλεξα, επειδή είχα δοκιμάσει πάρα πολλά αθλήματα και δεν με είχε γεμίσει κάποιο, οπότε είπα ας δοκιμάσω και στίβο. Από εκεί και πέρα, ο τότε προπονητής μου ο Μελέτης Δέδες, έβλεπε κάτι σε μένα και δεν θα με άφηνε να φύγω. Έπαιρνε συνεχώς τη μαμά μου τηλέφωνο να με πηγαίνει προπόνηση γιατί ήμουν καλή. Στην αρχή δεν πήγαινα τόσο, μετά άρχισα περισσότερο και όταν άρχισαν κάποιοι αγώνες, πήγα και επειδή είχα ταλέντο και κέρδιζα και με ανέβαζε πολύ αυτό. Μέσα από τη διάκριση ξεκίνησα την προπόνηση. Κατάλαβα βέβαια ότι η διάκριση δεν θα έρχεται συνέχεια και τις περισσότερες μέρες δεν θα έρχεται. Απλά πρέπει να συνεχίσεις να δουλεύεις σαν ρομπότ».

-Εχεις δοκιμάσει άλλα αθλήματα ή άλλο αγώνισμα στον στίβο;

«Στο δημοτικό είχα κάνει κολύμβηση, μπάσκετ, ενόργανη, τένις, είχα κάνει ένα χρόνο στίβο όσο ήμουν στο δημοτικό αλλά δεν μου άρεσε τόσο. Από την 1^η γυμνασίου ξεκίνησα τον στίβο, από τη 2^η γυμνασίου ξεκίνησα συστηματικές προπονήσεις. Μέχρι 1^η Λυκείου έκανα ταχύτητες και λίγο μήκος. Είχα λάβει μέρος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Παμπαίδων-Παγκορασίδων και είχα βγει 2^η στα 150μ. Στο μήκος είχα κάνει τρία άκυρα και συνέχισα μόνος με ταχύτητες. Στην 1^η Λυκείου που άλλαξα κατηγορία δεν πήγαιναν τόσο καλά τα πράγματα και ο τότε προπονητής μου, ο Ρέμμας, μου είπε να κάνουμε έπταθλο στο Πανελλήνιο. Μου το είπε δύο εβδομάδων πριν, εγώ δεν είχα ιδέα αλλά του είπα ναι. Κατέβηκα τελικά στο έπταθλο και βγήκα 5^η, Δευτέρα και Τρίτη λυκείου συνέχισα το έπταθλο και είχα διακρίσεις, το μήκος ήταν το καλύτερο. Από τότε που πέρασα στη Γυμναστική Ακαδημία στα Τρίκαλα, δεν ήθελα να αλλάξω προπονητή και αποφασίσαμε να επικεντρωθώ μόνο στο μήκος, γιατί θα ήταν το πιο εύκολο για να δουλέψω μόνη μου. Κρατήθηκα σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο με αυτές τις συνθήκες. Το έπταθλο είναι πάρα πολύ δύσκολο να βγει σε πέρας και με έχει βοηθήσει πάρα πολύ στο ψυχολογικό κομμάτι. Είχα ρίξει πάρα πολλή δουλειά όσο ήμουν στα Τρίκαλα και αυτό βγαίνει και τώρα».

-Τι προτιμάς, ανοιχτό ή κλειστό;

«Μου αρέσει πάρα πολύ ο κλειστός, νομίζω είναι το στοιχείο μου και έχει αρχίσει να μου αρέσει επικίνδυνα».

-Tο τριπλούν πότε το άφησες ως βοηθητικό;

«Πέρυσι είχαμε πει με τον προπονητή μου να το δοκιμάσουμε σαν δεύτερο αγώνισμα, δεν πήγαινε άσχημα αλλά δεν με τρέλανε ιδιαίτερα. Αφού είδα ότι πήγαινα καλά το μήκος, ήταν περιττό να ασχοληθώ και με τα δύο».

-Γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Κόρινθο. Πως είναι τα πράγματα σε θέματα εγκαταστάσεων στη γενέτειρά σου;

«Δεν υπάρχουν (σ.σ. γέλια). Υπάρχει ένα γήπεδο το οποίο ευτυχώς έχει ταρτάν ακόμη, βάρη μπορούσα να κάνω όσο ήμουν μικρή γιατί έφταναν ενώ τώρα δεν μπορώ, πρέπει να πάω σε γυμναστήριο. Κλειστό γυμναστήριο δεν έχουμε, πάντα κάναμε έξω στη βροχή και στον αέρα».

-Πως αποφάσισες να έρθεις Θεσσαλονίκη πριν τρία χρόνια;

«Το αποφάσισα επειδή τελείωσα με τις σπουδές και έπρεπε κάτι να κάνω. Δεν ήθελα να σταματήσω τον στίβο. Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να έρθω στη Θεσσαλονίκη, απλά ήταν μεγάλη απόφαση. Ο μόνος λόγος που ήρθα ήταν ο προπονητής μου, ο Μάκης Πάντος, ο οποίος με είχε προσεγγίσει και νωρίτερα και με είχε μιλήσει και με τον πρώην προπονητή μου. Ήθελα να κάνω κάτι πιο επαγγελματικό, ταυτόχρονα με τράβηξε αυτό το άγνωστο της Θεσσαλονίκης που δεν ήξερα κάποιον εδώ, δεν είχα ζήσει εδώ και έτσι κατέληξα εδώ. Σκέφτηκα πως η Θεσσαλονίκη είναι κοντά στα Τρίκαλα, είχα και φίλους εκεί οπότε μπορούσα να πάω άνετα για να τους δω».

-Οι εγκαταστάσεις στη Θεσσαλονίκη πως είναι; Είσαι ευχαριστημένη;

«Για μένα είναι μια χαρά οι εγκαταστάσεις σε σχέση με την Κόρινθο. Εδώ υπάρχουν και κλειστά γυμναστήρια για να κάνουμε προπόνηση τον χειμώνα».

«O προπονητής μου με πίστευε πριν καν με αναλάβει»

-Τι σημαίνει για σένα ο προπονητής σου, Θωμάς Πάντος;

«Είναι ένας άνθρωπος που πίστευε σε μένα πριν καν με αναλάβει και αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα. Αυτό μου δίνει πάρα πολύ δύναμη, είναι ένας άνθρωπος με πάρα πολλές γνώσεις και πολύ βοηθητικός. Έχουμε ταιριάξει και ως χαρακτήρες, γι’ αυτό βγαίνει τόσο ευχάριστα και καλά η προπόνηση και τώρα βγαίνει και στους αγώνες το επιθυμητό αποτέλεσμα».

-Τι ρόλο έπαιξε η οικογένειά σου στο να ασχοληθείς με τον στίβο και πόσο σε στηρίζουν;

«Είναι οι μόνοι που με στηρίζουν όλα τα χρόνια, ήταν οι πρώτοι άνθρωποι που με παρότρυναν. Η μητέρα μου προσπαθούσε να με πείσει στις αρχές να πηγαίνω προπόνηση στίβου ενώ δεν ήθελα ιδιαίτερα. Ο πατέρας μου ήταν πάντα υποστηρικτικός και ερχόταν στους περισσότερους αγώνες, με θαύμαζε πάρα πολύ και μου έδινε πάρα πολύ μεγάλη δύναμη. Και πλέον η μητέρα μου είναι εκείνη που με στηρίζει και είναι η πρώτη που θέλει να πετύχω τους στόχους μου, ίσως περισσότερο και από μένα».

-Τι στήριξη έχεις από τον σύλλογό σου, ΑΣΣ Αλέξανδρος Μακεδονίας;

«Είναι πάρα πολύ καλοί και η κυρία Χριστίνα και ο κύριος Νίκος. Οτιδήποτε και αν χρειαστώ και εγώ και οι υπόλοιπες αθλητές είναι εκεί και μας στηρίζουν. Και ψυχολογικά και οικονομικά, είναι πολύ σημαντικό αυτό. Μας στηρίζουν πάρα πολύ, είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένη. Δεν έχω να πω κάτι αρνητικό για τους ανθρώπους στον Σίσσυφο, είναι η οικογένειά μου και χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχα στον αθλητισμό».

-Πως κατάφερες να συνδυάσεις στο παρελθόν τις σπουδές (ΤΕΦΑΑ στα Τρίκαλα) με τον πρωταθλητισμό;

«Είχα κρατηθεί σε αξιοπρεπές επίπεδο παρότι προπονιόμουν μόνη μου. Ήταν δύσκολα, ήθελε πολύ πειθαρχία αυτό που έκανα. Είχα μπει σε ένα mood που ζούσα για την προπόνηση και για τη σχολή. Είχα λίγη προσωπική ζωή, δεν είχα παρασυρθεί από παρέες, εξόδους, ήμουν πάρα πολύ προσηλωμένη. Δεν υπήρχε καν στο μυαλό μου να τα παρατήσω ή να κάνω κάτι άλλο. Ήθελα να φτάσω στα όριά μου».

-Πες μου τρεις λέξεις που σε χαρακτηρίζουν.

«To πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό είναι τα νεύρα (σ.σ. γέλια). Γενικά στον αγώνα είμαι σοβαρή, είναι θέμα αυτοσυγκέντρωσης. Είμαι νευρική-αθυρόστομη όταν νευριάζω, είναι χαρακτηριστικό μου. Σίγουρα είμαι και πεισματάρα, αλλά και λογική».

-Τι κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου;

«Παίζω μουσική, κιθάρα και μπάσο και τραγουδάω τα τελευταία χρόνια. Έχω κάνει μαθήματα κιθάρας και πιάνου, αλλά με κέρδισε ο αθλητισμός. Λατρεύω το σουντόκου και τα σταυρόλεξα. Μου αρέσει η παρέα με φίλους, οι καφέδες δεν με γεμίζουν. Θα προτιμήσω να βρεθώ με φίλους να μαγειρέψουμε, να παίξουμε κάποιο επιτραπέζιο ή να πάω σε μια συναυλία ή θέατρο, από το να πάω για καφέ».

Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news

Μπείτε στην παρέα μας στο instagram

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook

Εγγραφείτε στο κανάλι του metrosport.gr και του Metropolis 95.5 στο youtube