Ο ΠΑΟΚ δεν έμεινε στους πανηγυρισμούς για το ωραίο φινάλε της προσπάθειάς του στους ομίλους του Conference League και όχι μόνο ήταν σοβαρός και συγκεντρωμένος χθες στην Τρίπολη αλλά διέλυσε τον κακό δαίμονά του, Αστέρα. Αν εξαιρέσουμε το πρώτο 15λεπτο, όταν κινδύνευσε σοβαρά να βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο, ήταν η ομάδα που έπαιξε καλό ποδόσφαιρο, που έκανε πολλές και καλές επιθέσεις, που αξιοποίησε στην εντέλεια τα λάθη του αντιπάλου και που ήταν όσο έπρεπε αποτελεσματική. Νίκη με τέσσερα γκολ σ' αυτή την έδρα δεν είναι ασήμαντη υπόθεση.
Πέρα, όμως, από το κέρδος των τριών βαθμών, πιστοποιήθηκε για μια ακόμη φορά ότι ο ΠΑΟΚ κέρδισε φέτος έναν παίκτη που κανείς δεν φανταζόταν ότι θα φτάσει σε υψηλό επίπεδο για να γίνει τόσο πολύ χρήσιμος. Ο Τόμας Μουργκ είναι, στην κυριολεξία, μια εσωτερική μεταγραφή, ένας πολύτιμος επιθετικός που ακόμη και ο ίδιος είχε σχεδόν το πάρει απόφαση ότι ποτέ δεν πρόκειται να γίνει. Δεν είναι μόνο τα δύο γκολ που πέτυχε, είναι η συνολική παρουσία του στο ματς. Είναι η ωριμότητα που έδειξε, είναι και η φοβερή συνέπειά του στο πλάνο και την τακτική του προπονητή. Κι αν θέλετε, μια προσωπική εκμυστήρευση, μου άρεσε πάρα πολύ το γεγονός ότι πανηγύρισε ήπια έως καθόλου και τα δύο γκολ που πέτυχε, αν και θα ήταν ανθρώπινο να “εκτονώσει” εμφατικά τη χαρά του, καθώς είναι φυσιλογικό να νιώθει την ανάγκη του γκολ και της ατομικής διάκρισης. Μπράβο στον Μουργκ. Απλά και μόνο γι' αυτό, χωρίς φυσικά να παραβλέπω όλα τα άλλα ουσιώδη, ανέβηκε πολύ στην εκτίμησή μου.
Αλλο κέρδος για τον ΠΑΟΚ είναι να τα δύο γκολ του Ντεσπόντοφ. Αυτός κι αν δεν είχε ανάγκη να σκοράρει. Εξ ου οι έξαλλοι πανηγυρισμοί του και οι ευχαριστίες προς τον Θεό. Ο Βούλγαρος έχει τρομερή διάθεση, θέλει πάντα να κάνει πολλά, αλλά συνήθως οι περισσότερες προσπάθειες δεν του “βγαίνουν”. Χθες, στο πρώτο ημίχρονο ήταν ο αδύναμος κρίκος της επίθεσης του ΠΑΟΚ. Βρέθηκε, όμως, στο δεύτερο εκεί που έπρεπε σε δυο τρομερές ασίστ από Σαμάτα και Τζίμα, σκόραρε δυο φορές και, αν μη τι άλλο, αυτά τα γκολ θα ανεβάσουν σίγουρα το ηθικό και την αυτοπεποίθησή του.
Μετά από τέτοια νίκη, ίσως είναι άδικο να ξεχωρίζεις ποδοσφαιριστές, αλλά θα ήταν επίσης αδικία αν δεν λέγαμε ότι ο Κωνσταντέλιας έκανε ένα ακόμη περίφημο ματς, ότι ο Σαμάτα είχε ουσιαστική συμμετοχή στην εύκολη νίκη, ότι ο Σβαμπ θαυμάστηκε για τις εξαιρετικές μεταβιβάσεις του και ότι ο Μπάμπα, που επανήλθε στην αρχική ενδεκάδα, έδειξε ότι βρίσκεται πάλι σε θαυμάσια κατάσταση.
ΥΓ 1. Θύμωσα (πάλι) που ο Λουτσέσκου έριξε στο ματς (πάλι) μόνο για το φινάλε τον Τζίμα και χάρηκα πολύ που πρόλαβε να “βγάλει” την ωραία ασίστ στον Ντεσπόντοφ για το τέταρτο γκολ. Βλέποντας πόσο χάρηκε ο ίδιος αυτή την ασίστ, ένιωσα πολύ όμορφα. Μόνο που τον βλέπεις τον πιτσιρικά, χορταίνεις. Βιάζομαι να καταευχαριστηθώ πολλά ωραία πράγματα από τον Στέφανο.
ΥΓ 2. Μάλλον το δίδυμο Κουλιεράκη-Κεντζιόρα στο κέντρο άμυνας είναι το πιο αξιόπιστο. Βασικά, επειδή δεν γεννάται θέμα για τον Κουλιεράκη, επί της ουσίας η συζήτηση γίνεται για τον παρτενέρ του. Ψηφίζω Κεντζιόρα. Αλλά το ζητούμενο είναι, φυσικά, όποιος παίζει να προσφέρει το καλύτερο δυνατό και είναι σοφή (αν και με λογικό ρίσκο) η επίμονη επιλογή του Λουτσέσκου να δίνει χρόνους συμμετοχής σε όλους ανεξαίρετα τους στόπερ. Μήπως θα έπρεπε να “ξαναθυμηθεί” και τον Λύρατζη, πριν χρειαστεί να παίξει κάποια στιγμή αναγκαστικά επειδή δεν θα υπάρχει άλλη λύση για τα δεξιά;
