Ο Σπύρος Μπιμπίλας έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα “Espresso” και την Τεριάννα Παππά και μίλησε μεταξύ άλλων για την εξοικείωσή του με την ιδέα του θανάτου.
Ανέφερες πριν ότι η προγιαγιά σου είχε γραφείο τελετών. Είσαι συμβιβασμένος με την έννοια του θανάτου;
Πολύ! Ήμασταν πολλά μικρά παιδιά -εννέα στο σύνολο αδέρφια και ξαδέρφια-, που διαρκώς περνούσαν από μπροστά μας φέρετρα. Εμείς παίζαμε κρυφτό μέσα σε αυτά. Οι μοβ κορδέλες πήγαιναν κι έρχονταν, γι’ αυτό και το μοβ είναι το αγαπημένο μου χρώμα. Μου άρεσε να τις παίρνω και να φτιάχνουμε πάνω μας στολίδια. Γι’ αυτό και εξοικειώθηκα με την ιδέα του θανάτου. Άλλωστε, κάθε άνθρωπος που γεννιέται είναι ένας μελλοθάνατος που δε γνωρίζει πότε θα «φύγει». Μπορεί την ίδια στιγμή, μπορεί και σε 100 χρόνια!
Ήταν μεγάλο πλήγμα η απώλεια των γονιών σου;
Κρατάω το παρελθόν, άσχετα αν είναι καλό ή κακό. Και αυτό γιατί η προγιαγιά μου, που είχε θάψει και τα έξι παιδιά της -αυτή έζησε μετά τα 100- είχε φωτογραφήσει τις κηδείες τους. Αυτό με έβαλε από μικρό παιδί στη σκέψη ότι δε χρειάζεται να κρατάμε μόνο τις ευτυχισμένες στιγμές για να θυμόμαστε, αλλά και τις δυσάρεστες. Γι’ αυτό και κράτησα από τους δικούς μου ανθρώπους μια τούφα από τα μαλλιά τους, αλλά και τον ήχο της φωνής του μπαμπά μου που «έφευγε», σε μαγνητόφωνο.
Πώς από αρχαιολόγος, που ήθελες να γίνεις, τελικά σε κέρδισε η υποκριτική;
Από μικρό παιδάκι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Παράλληλα, όμως, μου άρεσε να μεταφράζω αρχαία κείμενα, επειδή είμαι αρχαιολάτρης. Μου άρεσε, λοιπόν, η αρχαιολογία, όπως μου άρεσε πολύ να ζωγραφίζω έπιπλα ή ρούχα. Μάλιστα, σχεδίαζα ρούχα και μου τα έφτιαχνε η μαμά μου ή οι φίλοι μου οι μόδιστροι. Πάνω από όλα, όμως, αγαπούσα το θέατρο!
