Είναι κάποιες σκυλο-φάτσες που δεν αφήνουν ούτε… κουνούπι να πλησιάσει τον άνθρωπό τους. Αντιδρούν έντονα, μέχρι να τον απομακρύνουν.
«Ένας σκύλος μπορεί να εμφανίσει μία τέτοια συμπεριφορά με σκοπό να απομακρύνει, ή να αποτρέψει, έναν άνθρωπο ή ένα άλλο ζώο από ένα αντικείμενο, έναν χώρο, ή από έναν πόρο. Όταν αναφερόμαστε στην έννοια «πόρος», εννοούμε οτιδήποτε ο σκύλος θεωρεί πολύτιμο.
Η «φύλαξη πόρων» είναι μια φυσιολογική σκυλίσια συμπεριφορά. Ας μην ξεχνάμε ότι τα σκυλιά πάντα για κάτι «δουλεύουν». Όλα τα σκυλιά φυλάνε τους πόρους τους, αλλά διαφέρει σημαντικά η ανοχή τους.
Η ανοχή σε κάθε σκύλο είναι διαφορετική, και η έντασή της καθορίζεται από περιβαλλοντικούς παράγοντες. Επίσης, πολλές φορές η ένταση και η ανοχή στη φύλαξη πόρων ενισχύεται αρνητικά αθέμιτα από τον ίδιο τον κηδεμόνα.
Για παράδειγμα, όταν ένας κηδεμόνας παίρνει πράγματα από το στόμα ενός σκύλου, χωρίς να έχει γίνει συστηματική απευαισθητοποίηση σε αυτή τη συμπεριφορά, αυτό συντελεί ώστε ο σκύλος να έχει μικρότερη ανοχή», αναφέρει ο διπλωματούχος εκπαιδευτής και σύμβουλος συμπεριφοράς σκύλων, Σεραφείμ Δράκος.
Επισημαίνει ότι αρκετές φορές έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο, ορισμένοι σκύλοι να μην αφήνουν κανέναν να πλησιάσει τον άνθρωπό τους, και αποτελεί πρόβλημα για πολλά ζευγάρια.
Γι’ αυτό, όταν ένας κηδεμόνας αντιληφθεί μία τέτοια συμπεριφορά, είτε σε εξωτερικό χώρο είτε μέσα στο σπίτι, θα πρέπει να κινητοποιηθεί άμεσα, όπως λέει ο κ. Δράκος, γιατί καμία συμπεριφορά δεν διορθώνεται από μόνη της με σωματική ή ψυχολογική βία.
«Αρχικά, για να γίνει αξιολόγηση της συμπεριφοράς αυτής, θα πρέπει να εξετασθούν, το πλήρες ιστορικό του σκύλου και το περιβάλλον στο οποίο ζει και κοινωνικοποιείται.
Κρίνεται σκόπιμο να μη δουλεύουμε μέσα στην κατάσταση, διότι θέλουμε ο σκύλος να αισθάνεται ασφάλεια. Να δουλεύουμε, δηλαδή, κάτω από τα όριά του -και να μην τα ξεπερνάμε- ώστε να νιώθει άνετα.
Πρωταρχικός μας στόχος είναι να γράψουμε ασφαλή «σενάρια» απευαισθητοποίησης.
Για παράδειγμα, ένα πρώτο στάδιο απευαισθητοποίησης μπορεί να είναι το εξής: ο κηδεμόνας να έχει τον σκύλο στο λουράκι του, ενώ απέναντί τους, και σε απόσταση τέτοια ώστε να μην αντιδρά ο σκύλος, να βρίσκεται ακίνητος, ή να κάνει μικρές κινήσεις, ένας άνθρωπος.
Σε αυτό το σημείο ο κηδεμόνας επιβραβεύει (π.χ. με λιχουδιά υψηλής αξίας) τον σκύλο του, όσο παραμένει ήρεμος και δεν αντιδρά.
Κάνουμε αρκετές επαναλήψεις σε αυτό το στάδιο, καθώς είναι το αρχικό και χρειάζεται γερές βάσεις. Πάντα ο σκύλος θα μας δώσει το σινιάλο για να προχωρήσουμε στο επόμενο στάδιο.
Σταδιακά, και χωρίς να βιαζόμαστε, προχωράμε στο επόμενο στάδιο, το οποίο μπορεί να είναι, να πλησιάζει ο κηδεμόνας με τον σκύλο τον ακίνητο άνθρωπο, ενώ τον επιβραβεύει», εξηγεί ο κ. Δράκος.
Η συστηματική απευαισθητοποίηση, σύμφωνα με τον κ. Δράκο, είναι μια πολύ σημαντική διαδικασία, καθώς δίνει τα μέγιστα αποτελέσματα στη βελτίωση συμπεριφορών, και χρειάζεται υπομονή.
Διευκρινίζει ότι σε αυτή τη διαδικασία κρίνεται απαραίτητο να υπάρχει επίβλεψη από κάποιον πιστοποιημένο σύμβουλο συμπεριφοράς – εκπαιδευτή σκύλων, ώστε να αποφευχθούν τυχόν λάθη.
«Ένας άλλος τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος είναι να απευαισθητοποιήσουμε τον άνθρωπο που θέλουμε με παιχνίδι σε κάποιο εξωτερικό χώρο.
Για παράδειγμα, εφόσον ο σκύλος μας παίζει με μπαλάκι, μπορούμε να μάθουμε στον άνθρωπο που θέλουμε να προσεγγίσει ο σκύλος μας, να του πετάει το μπαλάκι και να το φέρνει.
Στο τέλος του παιγνιδιού μπορούμε να επιστρέψουμε μαζί στο σπίτι όπου μένει ο σκύλος, να καθίσουμε για λίγο και να αποχωρήσουμε ήρεμα, εφόσον είναι χαλαρός και ήρεμος.
Βέβαια, αυτή η διαδικασία, καλό είναι να μη γίνεται αυθαίρετα. Προτείνεται σε ήπιας μορφής προβλήματα συμπεριφοράς, πάντα ύστερα από αξιολόγηση και υπό την καθοδήγηση πιστοποιημένου σύμβουλου συμπεριφοράς – εκπαιδευτή σκύλων», επισημαίνει ο κ. Δράκος και καταλήγει: «Είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι στη θετική εκπαίδευση οποιαδήποτε συμπεριφορά αξιολογείται και βελτιώνεται με βάση την επιβράβευση, και μόνο με μεθόδους που βασίζονται στη συμπεριφορική επιστήμη.
Επίσης, κρίνεται απαραίτητο, για κάθε κηδεμόνα, ή ζευγάρι, να γνωρίζει τη «γλώσσα του σώματος» του σκύλου, έτσι ώστε να μπορεί να αξιολογήσει μία κατάσταση. Στόχος είναι η αρμονική συμβίωση μεταξύ κηδεμόνα, ή ζευγαριού, και σκύλου».
Πηγή: ygeiamou
