Το σημείο συνάντησής μας δεν επιλέχθηκε τυχαία. Με τον Γιώργο Λέντζα και τον Αγγελο Γιακουμίδη δώσαμε ραντεβού εκεί απ’ όπου άρχισε το ταξίδι τους με προορισμό το Μάντσεστερ, για το ντέρμπι μεταξύ της Γιουνάιτεντ και της Λίβερπουλ, στο πρώτο επεισόδιο του “Football Stories”. Βρεθήκαμε στο Bulldogs & The Beast, στην Αλεξάνδρου Σβώλου.

Η ιδέα του πρωτοποριακού αυτού project – όπως μας αποκάλυψαν στην ενδιαφέρουσα συνέντευξη που μας παραχώρησαν - “γεννήθηκε” αλλού, σ’ έναν χώρο που συναντιούνται συνήθως και συζητούν οι άντρες για ποδόσφαιρο.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΥΣ ΓΙΩΡΓΟ ΣΤΡΑΝΤΖΑΛΗ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΑΣΜΠΑΡΕΛΑ

 Πού; Σε σουβλατζίδικο! Εκεί λοιπόν τα παιδιά του “Football Stories” αναρωτήθηκαν “πώς άραγε ζουν και αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο σε άλλες χώρες;”. Κάτι που ασφαλώς ο καθένας από εμάς έχει σκεφτεί, με τη διαφορά όμως ότι αυτοί το τόλμησαν και βάζοντας το πάθος τους για το ποδόσφαιρο και την περιέργεια σε... μία βαλίτσα άρχισαν το ταξίδι. Το αποτέλεσμα αν μη τι άλλο είναι εντυπωσιακό.

Η αφορμή

Ενα υβρίδιο τηλεοπτικής αφήγησης, ταξιδιωτικού οδοιπορικού και βιωματικό ντοκιμαντέρ με κεντρικό άξονα το ποδόσφαιρο και τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες του ανά τον κόσμο. Δεν ξέρουμε αν καταφέρουν στο τέλος της διαδρομής να αλλάξουν το ποδόσφαιρο, όχι φυσικά τους κανόνες αλλά την ματιά γύρω απ’ αυτό και κυρίως την κουλτούρα των Ελλήνων φιλάθλων, αλλά η δική τους αντίληψη, για το πώς θα πρέπει να είναι το ποδόσφαιρο και το τι αντιπροσωπεύουν οι οπαδοί, σίγουρα έχει διαμορφωθεί.

“Το ποδόσφαιρο είναι το πιο λαϊκό άθλημα στον κόσμο. Εχει φτιαχτεί από τη μάζα και απευθύνεται στη μάζα. Το ποδόσφαιρο είναι οι τριγύρω ιστορίες. Η μπάλα χωρίς τον κόσμο στις εξέδρες, θα ήταν μπολ σόι”, υποστηρίζουν οι δύο πρωταγωνιστές της σειράς, που εδώ και ένα μήνα προβάλλεται κάθε Τρίτη βράδυ (23:45) στον Ant1. Μαζί με τον Γιώργο Λέντζα, τον Αγγελο Γιακουμίδη και τους Θοδωρή Πλακίδη, Δημήτρη Μωυσιάδη, ταξιδέψαμε σε Αγγλία, Βραζιλία, Ολλανδία, Κολομβία, Σκωτία. Επόμενοι προορισμοί τους είναι: Τουρκία, Σερβία, Γερμανία, Ισπανία και όχι μόνο.

«Η αλήθεια είναι ότι πήραμε αφορμή από τα γεγονότα που είχαν γίνει στον τελικό Κυπέλλου, ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και στην ΑΕΚ και εκεί αναρωτηθήκαμε αν και στον υπόλοιπο κόσμο ζουν το ποδόσφαιρο όπως στη χώρα μας. Πέρα από το προσωπικό μας ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο όμως το “Football Stories” είναι και μία αφορμή να ανοίξουμε τη δημόσια συζήτηση για τι ποδόσφαιρο θέλουμε τελικά να βλέπουμε», μας λέει ο Γιώργος Λέντζας. “Το ωραίο είναι ότι όλα ξεκίνησαν από την απλή κουβέντα, που όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι κάνουν μεταξύ τους. Του τύπου, πριν πεθάνω ρε φίλε θέλω να δω πχ ένα Μπόκα-Ρίβερ και αυτό μέσα μας εξελίχθηκε και αναπτύχθηκε υπό την έννοια ότι δεν είναι μόνο η αντιπαλότητα στο γήπεδο.

Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν διαφορές οι οποίες μεταφέρονται στο ποδόσφαιρο, διαφορές στο ταξικό επίπεδο, στο πολιτικό, στο θρησκευτικό. Εμείς στην Ελλάδα τι έχουμε; Ένα Αρης-ΠΑΟΚ και ένα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, χωρίς να υπάρχουν αυτές οι διαφορές. Κι όμως εδώ γίνονται σημεία και τέρατα σε πολύ μεγαλύτερη μάλιστα συχνότητα απ’ ότι στο εξωτερικό. Γιατί;”, συμπληρώνει ο Άγγελος Γιακουμίδης, ο οποίος δεν διατηρούσε την παραμικρή σχέση μέχρι πρότινος με την τηλεόραση, όντας φυσιοθεραπευτής στο επάγγελμα κι έχοντας συνεργαστεί με αρκετές ποδοσφαιρικές ομάδες, ανταποκρίνεται παρόλο αυτά άριστα στο ρόλο του. Αυτόν του ταξιδιώτη ποδοσφαιρόφιλου.

“Στην Ελλάδα τα γήπεδα είναι κηδεία”

 Δεν χρειάζεται να είσαι οπαδός του... κάγκελου για να παρακολουθήσεις το “Football Stories”, ούτε απαραίτητα φίλαθλος. Στην πραγματικότητα το βλέπεις κι εάν ποτέ πριν στη ζωή σου δεν είχες μπει σε κάποιο ποδοσφαιρικό γήπεδο, δεν οσφρίστηκες τη μυρωδιά ενός ντέρμπι, ακόμα και του χορταριού. Αυτή είναι άλλωστε μία από τις επιτυχίες της παρέας, ότι σε κάθε επεισόδιο ανακαλύπτουν και (μας) αποκαλύπτουν το άγνωστο και ξεφεύγουν από τα δικά μας στερεότυπα.

Αν είσαι βέβαια φίλαθλος, οπαδός, τότε σίγουρα… διαβάζεις καλύτερα τη γλώσσα τους και τα διαφορετικά συναισθήματα που καλλιεργούνται. “Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα μήνυμα που έλαβα μετά από το επεισόδιο στην Κολομβία (σσ το 4ο από τα 11 συνολικά που θα δούμε). Ενας κύριος, πρέπει να είναι άνω των 65 ετών, μ΄ ευχαρίστησε γι’ αυτό που του προσφέραμε και μου είπε… “ό,τι και να πω θα ακουστώ τρελός για το τι είναι ένα Αρης-ΠΑΟΚ με τον κόσμο και των δύο ομάδων στο γήπεδο.

Μακάρι οι πιο νέες γενιές να προλάβετε να το ζήσετε”. Για εμάς λοιπόν το στοίχημα στο τέλος αυτού του ταξιδιού είναι να δούμε στην Ελλάδα ένα ντέρμπι με τον κόσμο και των δύο ομάδων”, θυμάται με ενθουσιασμό ο Γιώργος Λέντζας.

Ο χαμένος ρομαντισμός

Το “Football Stories” είναι στην πραγματικότητα ταξίδι στα γήπεδα του κόσμου, το οποίο ερευνά το πώς το ποδόσφαιρο συνομιλεί, επηρεάζει την κοινωνία και επηρεάζεται από αυτήν. Πώς οι οπαδοί έχουν ενεργό ρόλο και κρατούν ζωντανό τον οργανισμό, σε μία εποχή εμπορευματοποίησης του προϊόντος στο οποίο “πάνε και έρχονται” δισεκατομμύρια.

Αυτόν τον χαμένο ρομαντισμό για το άθλημα και της χαμένης χαράς του παιχνιδιού επιδιώκει να μας θυμίσει η συγκεκριμένη παρέα μέσα από ιστορίες των πραγματικών πρωταγωνιστών. Του λαού της κάθε χώρας και των φιλάθλων των εκάστοτε ομάδων.

“Μέσα του πρότζεκτ μας φυσικά και δεν θέλουμε να το παίξουμε σωτήρες ή να κουνήσουμε το δάχτυλο και να πούμε: αυτή είναι η λύση! Δεν εθελοτυφλούμε, η βία υπήρχε και δυστυχώς θα συνεχίσει υπάρχει. Εμείς αυτό που θέλουμε να περάσουμε είναι ότι το ποδόσφαιρο πρέπει να προφυλαχτεί από την βία.

Δεν μπορώ να εξηγήσω πώς είναι να είσαι σε ντέρμπι μίσους και να κοιτάς τον αντίπαλο σου στα μάτια, στις χαμένες ευκαιρίες, στα γκολ, σ’ ένα δυνατό μαρκάρισμα. Αλλάζει όλος ο παλμός, όλο το παιχνίδι και το γήπεδο είναι 90 λεπτά ζωντανό. Οχι, κηδεία όπως είναι δυστυχώς στην Ελλάδα”, επισημαίνει ο καθ’ όλα ρομαντικός του αθλήματος, Γιώργος Λέντζας.

Ο φόβος, τo γκέτο και ο πολιτισμός της Κολομβίας του Εσκομπάρ!

Τα μεγάλα ντέρμπι, το 90άλεπτο που κρατά ένας ποδοσφαιρικός αγώνας, είναι η αφορμή γι’ αυτό το ταξίδι. Οι ιστορίες, που ανακαλύπτονται – και τις οποίες, όπως μας εξηγούν, ο Γιώργος και ο Αγγελος, θα θυμούνται για πάντα – ταυτόχρονα με τον ποδοσφαιρικό πολιτισμό της κάθε χώρας, είναι η βάση της ιδέας.

«Το θέμα ήταν να δείξουμε τον ποδοσφαιρικό πολιτισμό της κάθε χώρας και όχι μόνο τα 90 λεπτά κάθε αναμέτρησης. Δεν είναι εύκολο. Απαιτεί μεγάλη προεργασία. Πρέπει να έχω στείλει πάνω από 5.000 e-mail (γέλια). Τρώμε και πολλές ‘σφαλιάρες’. Θα πρέπει να φανταστείς ότι προκύπτουν άκυρα της τελευταίας στιγμής. Είναι πολλά μαζί», εξηγεί μέσω της Metrosport ο Αγγελος Γιακουμίδης για την προετοιμασία και τις... εργατοώρες, οι οποίες απαιτούνται για το κάθε επεισόδιο.

Και... συμπληρώνει: «Ο αγώνας, που δίνουμε είναι μεγάλος. Το είδατε και στο Μάντσεστερ, αλλά και στη Σκωτία, όπου πήγαμε και δεν βρίσκαμε εισιτήρια για τον αγώνα. Στο Μάντσεστερ βρήκαμε εισιτήρια πέντε λεπτά πριν από τη σέντρα χάρη στον Φρεντ και τον Ζιλμπέρτο Σίλβα! Δεν είναι απίστευτο; Στη Σκωτία, εγώ είδα το ντέρμπι από παμπ».

«Για να βγει ένα επεισόδιο απαιτούνται 70-80 ώρες δουλειάς την εβδομάδα. Στα ταξίδια επίσης οι αστάθμητοι παράγοντες είναι πολλοί, ειδικά σε χώρες όπως η Αργεντινή και η Κολομβία», συνεχίζει ο Λέντζας.

Το παράδειγμα της Μπόκα Τζούνιορς

Το ποδόσφαιρο είναι τελικά το όπιο του λαού στη Λατινική Αμερική; Την απάντηση δίνουν οι ίδιοι. «Οση περισσότερη φτώχεια και καταπίεση, τόσο το ποδόσφαιρο έχει πρωτεύοντα ρόλο στη ζωή. Αυτό μπορεί να συμβαίνει και στην Ελλάδα, όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να βγάλει τα προς το ζην. Εχει συνηθίσει να είναι στην καταπίεση από τους πάντες, ζει και αναπνέει για τα 90 λεπτά που θα πάει στο γήπεδο. Γι’ αυτό σε πολλές χώρες, το ποδόσφαιρο είναι πιο πάνω από τη ζωή.

Σε χώρες, όπως η Αργεντινή, που ζει ο κόσμος με... τρεις και εξήντα ό,τι και να πούμε εμείς ό,τι και να δείξουμε δεν θα το καταλάβει κανείς ποτέ», λέει αρχικά ο Αγγελος Γιακουμίδης και προσθέτει. «Η Μπόκα είναι η μοναδική ομάδα στον κόσμο σε αυτό το επίπεδο, με τίτλους, με οικονομική επιφάνεια και που έχει φροντίσει να μην αλλοιώσει το dna της. Το γήπεδο είναι ακόμη στη φτωχογειτονιά. Δεν πήγαν να το κάνουν αλλού. Τον χειμώνα σκεφτείτε ότι είναι το μοναδικό κτίριο, το οποίο έχει ζεστό νερό και όλη μέρα είναι τα αποδυτήρια ανοιχτά για να κάνει ο κόσμος μπάνιο!».

«Το πιο ζόρικο»

Πέρα από τα “εμπόδια” και τις “τρικλοποδιές” στο κομμάτι της επικοινωνίας όμως, είναι και οι δυσκολίες, οι οποίες καλούνται να αντιμετωπίσουν και ασφαλώς να ξεπεράσουν οι παραγωγοί στη… διαδρομή τους για τα ντέρμπι.

Σε κάποια, μάλιστα, αμφότεροι ένιωσαν τον φόβο. Λογικό είναι. «Το πιο ζόρικο ήταν το Ερυθρός Αστέρας-Παρτιζάν. Ηταν φρικιαστικό, γιατί οι Σέρβοι, ειδικά οι οργανωμένοι οπαδοί, είναι από άλλο κόσμο. Μη ξεχνάτε ότι είναι λαός, ο οποίος έχει βιώσει πόλεμο. Η αντιμετώπισή τους στις κάμερες ήταν φρικιαστική. Μας τις έπαιρναν, τις πετούσαν κάτω. Εγώ πρώτη φορά ένιωσα τόσο έξω από τα νερά μου. Στη Γερμανία (σσ Σάλκε-Ντόρτμουντ) επίσης δεν ήταν φιλικοί προς τις κάμερες οι οπαδοί», θυμάται ο Γιώργος Λέντζας και προσθέτει ο Αγγελος: «Στην Αργεντινή, πάντως, φοβήθηκα περισσότερο απ’ ότι με τους πυροβολισμούς στη Βραζιλία.

Βρεθήκαμε κατά λάθος σ’ ένα γκέτο και μας είπαν ότι έπρεπε να πληρώσουμε κάποιους ανθρώπους για να φύγουμε με ασφάλεια!

Δεν είχαμε, όμως λεφτά, γιατί τη μέρα, που φτάσαμε υποτιμήθηκε το νόμισμα 30% και δεν μπορούσαμε να βγάλουμε από τράπεζες. Είχαμε μπλέξει, γιατί ξαφνικά αισθανθήκαμε δεκάδες μάτια να είναι καρφωμένα πάνω μας. Από παντού. Ηταν… άβολα! Αφού είμαστε εδώ και μιλάμε, όμως, τέλος καλό όλα καλά».

«Αυτοί πώς άλλαξαν;»

Λένε ότι τα πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις. Κάτι ανάλογο ισχύει με το ταξίδι του “Football Stories” στο Μεντεγίν της Κολομβίας. Μία πόλη σε μία χώρα, η οποία πριν από μερικά χρόνια ζούσε υπό το καθεστώς του Πάμπλο Εσκομπάρ, ιστορικά τού μεγαλύτερου έμπορου ναρκωτικών στον πλανήτη και για πολλά χρόνια μετά στη “σκιά” του.

Από μία χώρα όμως, που κάποτε είχε τη μεγαλύτερη εγκληματικότητα και δεν… πλησίαζες, διδαχθήκαμε ποδοσφαιρικό πολιτισμό. «Θεωρώ είναι το πιο διδακτικό επεισόδιο. Μας έδωσε να καταλάβουμε πώς πρέπει να είναι το ποδόσφαιρο. Είναι αδιανόητο ότι μία χώρα όπως η Κολομβία, με εγκληματικές οργανώσεις, με παρελθόν γεμάτο ναρκωτικά και δολοφονίες κατάφερε να ξεφύγει και να φτάσει πλέον να διδάσκει σεμιναριακά ποδοσφαιρικό πολιτισμό», μας λένε αμφότεροι οι πρωταγωνιστές.

«Πριν από τέσσερα χρόνια σκοτωνόταν μεταξύ τους και ξαφνικά αποφάσισε ο Δήμος, από κοινού με τους αρμόδιους φορείς και τους επικεφαλής των ομάδων (Ατλέτικο Νασιονάλ-Μεντεγίν) και των οπαδών να θέσουν τον πολύ απλό κανόνα: εφόσον γνωριζόμαστε, γιατί να θέλω να σου κάνω κακό; Κι έτσι τους έφεραν ακόμη πιο κοντά, μέσω κοινωνικών δραστηριοτήτων. Εκαναν ομάδα γκράφιτι, έκαναν Πρωτάθλημα οπαδών, για να τους φέρουν πιο κοντά. Η ιστορία του Μεντεγίν, που πριν λίγα χρόνια ήταν απλησίαστο μέρος, διδάσκει πολιτισμό».

«Είναι Γκρίμσμπι...»

Μετά υπάρχει και η Αγγλία. «Εκεί έχουν το δικό τους ποδόσφαιρο, υπό την έννοια ότι αυτός, που είναι από το Γκρίμσμπι ρε φίλε, είναι Γκρίμσμπι. Οχι Μάντσεστερ και άντε να υποστηρίξει και νοερά την ομάδα του χωριού του. Δεν έχουν δει τίποτα στη ζωή τους, δεν έχουν δει άνοδο, Κύπελλο. Κι όμως κάθε αγωνιστική ΟΛΑ τα γήπεδα είναι γεμάτα. Από την Premier League, μέχρι τη χαμηλότερη κατηγορία. Το ποδόσφαιρο, το βιώνουν τόσο ανιδιοτελώς.».

«Το ποδόσφαιρο χωρίς κόσμο, θα ήταν… Μπολσόι»

Από την κουβέντα μας, με τον Γιώργο Λέντζα και τον Αγγελο Γιακουμίδη, δεν θα μπορούσε να απουσιάσει το ελληνικό ποδόσφαιρο και η σύγκριση, βάσει των εικόνων, που πλέον έχουν, για το πώς το ζούμε εμείς και πώς ο υπόλοιπος κόσμος.

Αμφότεροι, εξάλλου, δηλώνουν οπαδοί, ο μεν του Αρη και ο δε του Ηρακλή και μεγαλωμένοι με το ποδόσφαιρο της χώρα μας. «Στην Ελλάδα είμαστε εραστές της νίκης, όχι του αθλήματος! Το DNA για παράδειγμα του Αγγλου οπαδού δεν συγκρίνεται με κανέναν άλλο. Είναι Κυριακή και σε όποια πόλη κι αν βρεθείς στην Αγγλία θα νιώσεις τον παλμό. Πήγαμε σε αγώνα 6ης κατηγορίας, που έπαιζε η Σάτον και όλο το χωριό ζούσε για το παιχνίδι.

Για μένα η ψυχή του ποδοσφαίρου μόνο έτσι σώζεται. Πώς μπορεί για παράδειγμα να αισθάνεται ο οπαδός του Ολυμπιακού, που κάθε χρόνο βλέπει Πρωταθλήματα, και πώς μπορεί να ένιωσε ο οπαδός της Λέστερ όταν πήρε την Premier League; Το ποδόσφαιρο είναι οι εκπλήξεις και οι συγκινήσεις που μας επιφυλάσσει, αλλιώς θα βλέπαμε μπάσκετ», λένε με νόημα.

*** «Σε κάποια φάση ως Ελληνες οπαδοί, καλό είναι να ρωτήσουμε τους εαυτούς για το πώς θέλουμε να εξελιχθεί το ποδόσφαιρο. Σαν χώρα είμαστε πίσω», λένε με νόημα.

*** Χωρά, όμως, τόσος ρομαντισμός στο ποδόσφαιρο, ειδικά από τη στιγμή που έχουν εισέλθει θεόρατοι χορηγοί και τα συμβόλαια των ποδοσφαιριστών έχουν εξελιχθεί σε χρυσά, όταν επίσης μέσω του αθλήματος παίζοντας ακόμα και πολιτικά παιχνίδια; «Το ποδόσφαιρο είναι το πιο λαϊκό άθλημα στον κόσμο. Εχει φτιαχτεί από τη μάζα και απευθύνεται στη μάζα. Το ποδόσφαιρο είναι οι τριγύρω ιστορίες. Η μπάλα χωρίς τον κόσμο θα ήταν Μπολσόι», ήταν η περιγραφική ατάκα του Γιώργου Λέντζα για το ποδόσφαιρο.

*** «Εχουν ξεφύγει τα νούμερα, η εμπορευματοποίηση. Φτάσαμε να λέμε ότι τα 100 εκ. ευρώ για μία μεταγραφή είναι λίγα. Με ξενερώνουν επίσης οι ποδοσφαιριστές, που έχουν απογυμνωθεί από την πραγματικότητα τους. Δεν έχουν πια προσωπικότητα. Είναι εξοργιστικό», συμπληρώνει ο Γιακουμίδης και η κουβέντα συνεχίζεται: «Με ξενερώνει το κονσερβοποιημένο προφίλ, που έχουν οι ποδοσφαιριστές. Επίσης, το εθνικιστικό background. Ζορίζομαι πολύ, όταν βλέπω τα γήπεδα να είναι χώροι αναγέννησης ιδεολογιών και το είδαμε αυτό και στο Ρόμα-Λάτσιο. Δεν θα πω την ομάδα, αλλά σκεφτείτε πήγαμε να κάνουμε συνέντευξη και μας ζήτησαν χρόνο για να διαμορφώσουν τον χώρο και κατέβαζαν φωτογραφίες από το Γ’ Ράιχ!».

«Ολα ξεκινούν από την Πολιτεία»

Οι Λέντζας και Γιακουμίδης κατέθεσαν την άποψή τους για το ποιο μοντέλο θα μπορούσε να ισχύσει στη χώρα μας. «Το Γερμανικό», λέει ο πρώτος και εξηγεί: «Και εκεί είχαν κρούσματα βίας και παραμένουν, αλλά σε μεγάλο βαθμό οι Γερμανοί έχουν καταφέρει να διασφαλίσουν την εικόνα στο εσωτερικό του γηπέδου.

Αυτό ξεκινά με αποφάσεις της Πολιτείας, αλλά όταν η ίδια η Πολιτεία λειτουργεί ανταλλακτικά με τις ψήφους και δεν μπορεί ας πούμε να στεναχωρήσει τη μεγάλη ομάδα, την πιο λαοφιλή, τότε ξέρεις ότι δύσκολα θα αλλάξουν τα πράγματα. Η μόνη μας ελπίδα είναι η πολιτεία μαζί με τις ομάδες να τραβήξουν μια γραμμή, να πουν ότι τέλος, από εδώ και πέρα δεν υπάρχει ανοχή. Αλλά να το υποστηρίξουν, όχι στα λόγια».

Ο δεύτερος συμπληρώνει και μας πάει στο μοντέλο της Κολομβίας: «Αν και δυστυχώς δύσκολα θα λειτουργήσει. Αλλά γιατί σε μία χώρα όπως η Κολομβία, που πριν 4-5 σκοτωνόταν μεταξύ τους, τράβηξαν μία γραμμή και άλλαξαν την ιδέα τους γύρω από το ποδόσφαιρο; Από τη στιγμή που μια ομάδα την αισθάνεσαι κομμάτι της ζωής σου πρέπει να την προστατεύσεις.

Η εξουσία είναι αυτή που αναδεικνύει το ποιόν ενός άνδρα. Στην Κολομβία ο αρχηγός της Νασιονάλ θα μιλήσει και θα κάτσουν τουμπεκί 50.000 άνθρωποι. Τί κατάφερε με αυτό; Να σώσει το ποδόσφαιρο, μιλώντας με τον αντίστοιχο της αντίπαλης ομάδας για να σταματήσει ο πόλεμος και να σταματήσουν να μαχαιρώνονται. Προσέξτε, όλα αυτά σ’ ένα Πρωτάθλημα με βίαιο παρελθόν», υποστηρίζει ο Γιακουμίδης, για να συμπληρώσει ο Λέντζας: «Πείτε μου τι θα γινόταν στην Ελλάδα, στο αντίστοιχο γήπεδο, στο Μεντεγίν, χωρίς κάγκελα, με κόσμο και των δυο ομάδων στο γήπεδο. Φαντάσου, εκεί το ματς έληξε 5-2 και με αμφιλεγόμενη διαιτησία για κάποιους».

 Τους ρωτήσαμε και μας απάντησαν

- Το ντέρμπι που θα μείνει αξέχαστο; «Ματς στο Μπομπονέρα σίγουρα. Μπόκα-Ρίβερ. Αλλά κι όχι απαραίτητα μόνο με τη Ρίβερ. Τρέμουν τα τσιμέντα, κυριολεκτικά! Είναι ασύλληπτο», λέει ο Λέντζας.

- Ποιο ματς δεν θα έκαναν στο “Football Stories”; «Το Ρεάλ-Μπαρτσελόνα. Εμπορικό πολύ. Δεν μπορώ να κάθομαι δίπλα με Κινέζο, που υποστηρίζει και τις δύο ομάδες. Γίνεται;

Το να βλέπεις αισχροκέρδεια στη μαύρη αγορά, το να βλέπεις να αλλάζουν τις ώρες μετάδοσης για να βολεύει με την αγορά της Ασίας, το να αλλάζουν οι ομάδες ύφος και χαρακτήρα. Ετσι, αποτραβιούνται από τον πυρήνα των οπαδών τους και προσπαθούν να κάνουν άνοιγμα, που δεν αφορά κανέναν», υποστηρίζει ο Γιακουμίδης.

- Περί Γένοβας: «Οσο πιο μικρο ένα ντέρμπι, τόσο πιο ζωντανό είναι. Θα πάμε για παράδειγμα και στη Γένοβα, για το Τζένοα-Σαμπντόρια», μας αποκάλυψαν.

- Για Μέσι: «Γούσταρα, που είδα τον Μέσι να παίζει, για το πως κινείται εκτός μπάλας, είναι ασύλληπτο. Οριακά αλάνθαστος», είπε ο Λέντζας.

- Η συνέντευξη που έμεινε; «Με τον Ρεχάγκελ. Η καλύτερη συνομιλία. Τί μας είπε; Είναι και θέμα προσωπικότητας. Εκείνη η εθνική του 2004 είχε παίκτες προσωπικότητες. Μπορεί να μην άρεσε το ποδόσφαιρο, που έπαιζε, αλλά με τίποτα δεν ήταν αδιάφορη ομάδα. Μας είπε ο Ρεχάγκελ ότι «υπήρξα τυχερός, γιατί πριν αναλάβω, πήγα να τους δω και είδα φουρνιά παικτών, που είχαν τις ικανότητες και τις δυνατότητες να κάνουν κάτι. Αν καταφέρω να τους πειθαρχήσω και τους κάνω σύνολο, θα γίνει ανταγωνιστική ομάδα». Τώρα, για την εθνική, λέει ότι το βασικό πρόβλημα είναι ότι και ένας-δύο καλοί να βγουν απέχει πολύ από τους άλλους για να γίνουν σύνολο».

- Ποιον θα ήθελαν να πάρουν συνέντευξη; «Από τον Ρόι Κιν», απάντησε άμεσα ο Γιακουμίδης. «Τρομερή προσωπικότητα», συμπλήρωσε.

- Κουβέντα για ταλέντα και παράδειγμα Μελιόπουλου: «Βγαίνουν ταλεντάρες εδώ και κανείς δεν έχει τη διαύγεια να το κυνηγήσει παραπάνω. Πόσα ταλέντα κάηκαν στην Ελλάδα; Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Μελιόπουλος. Βλέπεις ότι η κριτική, που του ασκείται είναι απίστευτη. Ολοι οι αποτυχημένοι βγαίνουν και τον κριτικάρουν, που το παιδί είπε μία άποψη και τη στήριξε πολύ πηγαία και... μαγκιά του. Προφανώς, δεν ξέρουμε την ιστορία από πίσω, την αλήθεια και ίσως ποτέ να μην τη μάθουμε. Βγαίνεις όμως και τον κράζεις ό,τι τα παρατάει, επειδή τον έφτυσε το σύστημα, γιατί δεν παίζει στον ΠΑΟΚ; Αυτό είναι ήττα και είναι ευθύνη όλων ότι έχουμε τέτοιο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα!».

- Ο στόχος τους; «Δεν προσπαθούμε να κουνήσουμε το δάχτυλο και να πούμε έτσι πρέπει να είναι το ποδόσφαιρο. Αυτό που θέλουμε, όμως, είναι πετάξουμε κάποιες ιδέες σε σχέση με το πώς είναι το ποδόσφαιρο αλλού και ο καθένας να το ζυμώσει μέσα του και να σκεφτεί τι θέλει.

Η νίκη αυτού του project θα είναι να μην πει κανείς, α... εκεί το ζουν έτσι, δεν το ήξερα. Η νίκη θα είναι να το δούμε και να αναρωτηθούμε πώς είναι δυνατόν και παικτικά, αλλά και οπαδικά να έχουμε κόσμο στα γήπεδα και οι τόνοι να πέφτουν και να ασχολούμαστε με αυτό που πρέπει. Με μπάλα, όχι με τα γύρω-γύρω».

Ο επίλογος

Η συνέντευξη κράτησε περισσότερο από δύο ώρες. Δεν ήταν δυνατό να τα βάλουμε όλα. Αφήσαμε όμως τον επίλογο στους δύο τους, με μία απλή ερώτηση. Τί είναι τελικά το ποδόσφαιρο για τα παιδιά του “Football Stories”; «Ψυχή. Είναι κομμάτι της ζωής σου. Δεν μπορείς να αποκόψεις τον χαρακτήρα σου από την ομάδα, που υποστηρίζεις για μία ζωή», απαντά ευθέως ο Αγγελος Γιακουμίδης.

Για τον Γιώργο Λέντζα είναι… «Κοινωνία. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι είναι μόνο η μπάλα, ο αγώνας. Υπάρχει ιδιαίτερο DNA από πίσω, κυρίως για τον οπαδό. Υπάρχουν οι μέρες ντροπής, χαράς και περηφάνιας. Είναι μικρογραφία της ζωής».