Την απόφαση να αποχωρήσει και να μην υπερασπιστεί τα κεκτημένα του Ρίο πήρε η Σιμόν Μπάιλς. Το «κορίτσι λάστιχο» αγχώθηκε, δεν έπεσε σωστά και έθεσε θέμα ψυχικής υγείας σε μια συγκλονιστική τοποθέτηση.
«Δεν με εκπλήσσει αυτό που συνέβη εδώ, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεδομένης της χρονιάς που προηγήθηκε. Δεν έχω τόσο μεγάλη αυτοπεποίθηση, όσο πριν και δεν ξέρω εάν είναι ζήτημα ηλικίας. Νιώθω λίγο πιο νευρική, όταν αγωνίζομαι. Στο τέλος της ημέρας είμαστε άνθρωποι, πρέπει να προστατεύσουμε το μυαλό και το σώμα μας, αντί να κάνουμε αυτό που ο κόσμος περιμένει από εμάς. Αυτό που αποφάσισα σήμερα δείχνει τη δύναμη των αθλητών».
Η 24χρονη αθλήτρια κατάφερε να νικήσει τα τραύματα της παιδικής της ηλικίας και την κατάθλιψη, να ξεχάσει ότι η μητέρα της είναι ναρκομανής, να αφήσει πίσω της τη σεξουαλική παρενόχληση από το Νασάρ και να γίνει η αθλήτρια που όλοι θαυμάζουν. Η δύναμης ψυχής και η τετράγωνη λογική της είναι, ίσως, αξιοζήλευτα. Το ίδιο και ο σεβασμός προς τον εαυτό της, τον οποίο έβαλε πάνω από κάθε μετάλλιο και διάκριση.
Τα δύσκολα παιδικά χρόνια
Γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1997 στο Κολόμπους του Οχάιο. Ήταν μόλις δύο ετών όταν η μητέρα της συνελήφθη για κλοπή, εξαπάτηση ξένης περιουσίας και διατάραξη της τάξης. Και δεν έφτανε αυτό, ήταν ναρκομανής και αλκοολική. Ο πατέρας της είχε εξαφανιστεί πολύ πριν γεννηθεί. Η δικαιοσύνη αποφάσισε να δώσει την επιμέλεια των παιδιών στην Πρόνοια μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεση της.
Κάποια στιγμή, οι παππούδες της αποφάσισαν να ζητήσουν την επιμέλεια για να μπορέσει η Σιμόν και τα αδέρφια της να μεγαλώσουν σωστά και χωρίς μπλεξίματα με την αστυνομία. Οι Ρον και Νέλι έστειλαν την κόρη τους σε κέντρο απεξάρτησης και υιοθέτησαν τα παιδιά της. Η Σιμόν αποκάλεσε «μαμά» τη γιαγιά της καθώς ήταν μια σταθερή πηγή υποστήριξης και αγάπης.
Μεγαλώνοντας αναρωτήθηκε πολλές φορές πως θα ήταν η ζωή της εάν η μητέρα της δεν ήταν ναρκομανής και αλκοολική και μεγάλωνε μαζί της. Εάν την σκέφτεται και εάν έχει μετανιώσει για ό,τι έκανε αλλά το μυαλό της δεν ήταν κατάλληλο για να δώσει απαντήσεις.
«Μεγαλώνοντας, αναρωτήθηκα πώς θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχε συμβεί τίποτα από αυτά που αντιμετώπισα. Κάποιες φορές, όταν βυθίζομαι στον εαυτό μου και στις σκέψεις μου, αναρωτιέμαι αν η βιολογική μου μητέρα νιώθει άσχημα για όσα συνέβησαν και εύχεται τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Αλλά δεν είναι δική μου δουλειά να το σκέφτομαι αυτό. Δεν είμαι εγώ αυτή που πρέπει να απαντήσει στις συγκεκριμένες ερωτήσεις».
«Έκανε κωλοτούμπες στο σαλόνι»
Όντας παιδί λάτρευε να κάνει άλματα και κωλοτούμπες μέσα στο σπίτι. Η ζωή της άλλαξε όταν επισκέφθηκε ένα χώρο, όπου προπονούνταν οι αθλητές και οι αθλήτριες της ενόργανης. Σε μια εκδρομή με την ομάδα ημερήσιας φροντίδας, η Σιμόν επισκέφθηκε το γυμναστήριο και προσπάθησε να μιμηθεί τους άλλους γυμναστές. Η Έιμι Μπούρμαν την είδε και έστειλε επιστολή στους παππούδες της να την εγγράψουν. Κάτι που ζήτησε και εκείνη.
Μόλις στα οχτώ της χρόνια άρχισε προπονήσεις κάτω από τις οδηγίες της Μπάνον. Εντυπωσίασε άπαντες από τις πρώτες της ημέρες καθώς ήταν ένα γλυκό και μικρόσωμο κορίτσι που κατάφερνε να αιωρείται στον αέρα με μεγάλη ευκολία. Συνάμα και αυταρχικό, για αυτό οι συγκρούσεις δεν έλειπαν.
Ανέπτυξε μια ιδιαίτερη σχέση με την προπονήτρια της. Έμενε κάποιες φορές στο σπίτι της όταν οι γονείς της έλειπαν από την πόλη. Όταν τελείωσε την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, οι Ρον και Νέλι συζήτησαν με τη μικρή και θέλησαν να μάθουν εάν πραγματικά ήθελε να γίνει επαγγελματίας αθλήτρια. Της εξήγησαν ότι αν το επιθυμεί, θα φρόντιζαν να κάνει μαθήματα στο σπίτι και θα περιόριζε τις ώρες στο σχολείο. Κάτι που δεν της άρεσε γιατί της έλειπαν οι φίλοι της αλλά είχε ένα στόχο και ήθελε να τα καταφέρει.
Έπαψε να είναι παιδί και έγινε αθλήτρια
Για να πάρει σάρκα και οστά το όνειρο της έπρεπε να αφήσει πίσω της πολλά και να ξεχάσει τις συνήθειες που είχαν τα παιδιά στην ηλικία της. Διασκέδαση, συναντήσεις με φίλους και ραντεβού δεν βρισκόταν στο μυαλό της. Έκανε 20 ώρες προπόνηση την εβδομάδα, οι οποίες μετά από κάποιο διάστημα έγιναν 32. Μόνο τις Κυριακές δεν προπονούνταν για να μπορεί να πηγαίνει εκκλησία με τους γονείς της.
Το 2011 ήρθε και η πρώτη επιβράβευση. Συμμετείχε στο American Classic στο Χιούστον στην κατηγορία των εφήβων και κατάφερε να τερματίσει πρώτη στο άλμα και στη δοκό ισορροπίας και τρίτη στο συνθετικό ατομικό και στις ασκήσεις εδάφους ενώ βρέθηκε στην όγδοη θέση στους ασύμμετρους ζυγούς. Ένα χρόνο μετά βελτιώθηκε και ανέβηκε σε ανώτερο σκαλοπάτι ενώ ακολούθησε η συμμετοχή σε άλλες δύο διοργανώσεις και η κλήση στην εθνική εφήβων.
«Τα έχασα όλα»
Η συνεχής άσκηση και ο πρωταθλητισμός σε συνδυασμό με τη ζωή που στερούνταν δημιούργησαν ένα μπέρδεμα στο κεφάλι της και κάποια στιγμή ένιωσε πως τα έχασε όλα και ότι οι κόποι τόσων χρόνων πήγαν χαμένοι.
Επισκέφθηκε έναν ψυχολόγο και παρότι στην αρχή δεν έβγαλε συλλαβή, σιγά σιγά άρχισε να ανοίγεται και να τον ακούει. Αποδέχθηκε ότι δεν ήταν δικό της πρόβλημα, η φράση που είχε ακούσει από έναν προπονητή ότι «μόνο οι τρελοί δουλεύουν μαζί σου» και ότι δεν ήταν κακό να βγαίνει έξω και να περνά καλά με τους φίλους της.
Άρχισε να διασκεδάζει και να χαίρεται κάθε της στιγμή και συνέχισε να δουλεύει. Στην επόμενη διοργάνωση πήρε την πρώτη θέση στο συνθετικό ατομικό και στην πρώτη της εμφάνιση σε Παγκόσμιο το 2013 ήταν η απόλυτη κυρίαρχος.
Η υπεροχή της ενόχλησε μερικούς. Ανάμεσα τους και η Ιταλίδα, Καρλότα Φερλίτο, η οποία δήλωσε στον αέρα εκπομπής ότι «πρέπει να βάψουμε και εμείς το δέρμα μας μαύρο για να μπορέσουμε να νικήσουμε». Όταν η Σιμόν έμαθε για το σχόλιο της δεν επηρεάστηκε σε αντίθεση με τον πατέρα της που έγινε έξαλλος. Αργότερα, η Φερλίτο με ένα τιτίβισμα ζήτησε συγγνώμη.
Εκπαίδευση ή γυμναστική;
Το 2015 πήρε απολυτήριο λυκείου και το UCLA της έδωσε υποτροφία. Εκείνη τη στιγμή κλήθηκε να πάρει την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής της. Το να φοιτά κανείς στο κολλέγιο, δεν ήταν εύκολη υπόθεση και σίγουρα θα της στερούσε πολλές ώρες προπονήσεων. Ο πατέρας της δεν την πίεσε και την άφησε να αποφασίσει.
Εν τέλει, το πάθος της για τον αθλητισμό κέρδισε και αποφάσισε να παλέψει και να αγωνισθεί στους πρώτους της Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο. Ο δρόμος δεν ήταν εύκολος. Αντιμετώπισε κάποιους τραυματισμούς στο γόνατο και στον αστράγαλο αλλά δεν το έβαλε κάτω. Προσπάθησε και κατέκτησε τέσσερα χρυσά μετάλλια και ένα χάλκινο.
Θύμα σεξουαλικής κακοποίησης
Το 2018 έκανε μια συναισθηματική ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποκαλύπτοντας ότι κακοποιήθηκε σεξουαλικά από τον πρώην γιατρό της ομάδας γυμναστικής των ΗΠΑ, Λάρι Νασάρ. Και δεν ήταν η μόνη. Ο γιατρός είχε κακοποιήσει δεκάδες γυναίκες και για αυτό καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης έως και 175 ετών.
Η Σιμόν στο τελευταίο επεισόδιο της ταινίας «Simone VS Herself» μίλησε για την άσχημη εμπειρία που βίωσε στα χέρια του Νασάρ. Παραδέχθηκε ότι δεν ήξερε τι σημαίνει «κακοποίηση» και δεν μπορούσε να αντιληφθεί το κακό που της έκανε. Ρώτησε έναν από τους φίλους της στο σχολείο και όταν συνειδητοποίησε ότι έχει κακοποιηθεί σεξουαλικά, έκανε αμέσως καταγγελία και φρόντισε τον εαυτό της.
Ο ψυχολόγος έπαιξε καθοριστικό ρόλο καθώς τη βοήθησε να νικήσει την κατάθλιψη και να σταθεί και πάλι στα πόδια της. Δεν ήθελε να βγει από το δωμάτιο της και να μιλήσει με κανέναν. Θεωρούσε ότι το να κοιμάται είναι καλύτερα από το να είναι ξύπνια και να επικοινωνεί με τους άλλους. Ένιωσε πως ένα κομμάτι της χάθηκε και δεν θα μπορέσει να το βρει ξανά.
Μετά από καιρό αποφάσισε να μοιραστεί την ιστορία της για να βοηθήσει άλλες γυναίκες και κορίτσια, που έχουν περάσει κάτι αντίστοιχο, να σπάσουν τη σιωπή τους.
