Μια ανθρώπινη ιστορία φέρνει στο φως η Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων Άρσις, που αφορά οικογένεια από τη Συρία που ζει πλέον στη Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για τον 37χρονο Α., τη γυναίκα του Κ. 32 ετών και τα πέντε παιδιά τους από την πόλη Χομς.
Ο Α. και η Κ. παντρεύτηκαν το 2010, όμως έναν χρόνο μετά άρχισε ο πόλεμος. Ένα πρωινό του 2017 πολεμικά αεροσκάφη βομβάρδισαν την περιοχή όπου διέμεναν, την ώρα που η μητέρα βρισκόταν σε υπαίθρια αγορά. Ο Α. δεν είχε νέα από τη γυναίκα του κι αφού έψαξε χωρίς αποτέλεσμα, πήρε τα πέντε παιδιά τους και ταξίδεψε προς την Τουρκία.
Έκτοτε ο Α. και τα παιδιά θεωρούσαν πως η Κ. είναι νεκρή. Το ίδιο νόμιζε και η Κ. για τα παιδιά και τον άντρα της...
Ακολουθεί η ανακοίνωση της Άρσις που καταγράφει ολόκληρη την περιπέτεια της οικογένειας.
Η ανακοίνωση
Συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από τον πόλεμο στη Συρία με τους χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, καθώς και τα εκατομμύρια πρόσφυγες.
Ανάμεσά τους ο 37χρονος Α., η γυναίκα του Κ. 32 ετών και τα πέντε παιδιά τους από την πόλη Χομς που τώρα ζουν στη Θεσσαλονίκη σε διαμέρισμα που νοικιάζουν μέσω του προγράμματος ένταξης των δικαιούχων ασύλου “Ηλιος” του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης (ΔΟΜ).
Η ιστορία τους είναι κινηματογραφική. Επί τρία χρόνια ο Α. και τα παιδιά θεωρούσαν πως η Κ. είναι νεκρή. Το ίδιο νόμιζε και η Κ. για τα παιδιά και τον άντρα της.
Ο Α. και η Κ. παντρεύτηκαν το 2010, έναν χρόνο μετά άρχισε ο πόλεμος. Περιπλανήθηκαν μέσα στη Συρία αναζητώντας ασφαλή περιοχή, συνολικά άλλαξαν κατοικία 38 φορές. Μέχρι που ένα πρωινό του 2017 πολεμικά αεροσκάφη βομβάρδισαν την περιοχή όπου διέμεναν την ώρα που η μητέρα βρισκόταν σε υπαίθρια αγορά.
Ο Α. δεν είχε νέα από τη γυναίκα του κι αφού έψαξε χωρίς αποτέλεσμα, πήρε τα πέντε παιδιά τους - ανάμεσά τους ένα νεογέννητο- και άρχισε ένα δύσκολο ταξίδι προς την Τουρκία.
"Τώρα που το ξανασκέφτομαι αναρωτιέμαι που βρήκα το θάρρος να το κάνω”, λέει ο Α.. Τέσσερις φορές προσπάθησε να περάσει από τη Συρία στην Τουρκία, τα κατάφερε την πέμπτη. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού έζησε με τα παιδιά του οριακές καταστάσεις, δίχως νερό και φαγητό, χρήματα, τηλέφωνο και βενζίνη.
Η χειρότερη στιγμή του ταξιδιού ήταν όταν βρέθηκαν μπροστά σε ναρκοπέδιο. Δεν υπήρχε άλλος δρόμος, ή θα το διέσχιζαν ή θα επέστρεφαν. Επέλεξε να το διασχίσει με το αυτοκίνητο και τα παιδιά. Δύο φορές προσπάθησε αλλά εγκατέλειψε την προσπάθεια, δεν μπορούσε να αντέξει την αγωνία...
Τελικά πέρασε αφού ένας βοσκός που είχε παρακολουθήσει το στρατό όταν ναρκοθετούσε το πεδίο, δέχθηκε να τον βοηθήσει δίνοντας πληροφορίες -με αντάλλαγμα τσιγάρα- για τον τρόπο που θα απέφευγε τις νάρκες.
Στην Τουρκία παρέμειναν για μικρό χρονικό διάστημα και το χειμώνα του 2017 ύστερα από ένα επικίνδυνο ταξίδι με βάρκα πέρασαν από τουρκικά παράλια στη Χίο. Επί έναν μήνα έμειναν σε κέντρο υποδοχής προσφύγων, κατόπιν μεταφέρθηκαν στην ηπειρωτική Ελλάδα και τελικά στις 7 Μαρτίου 2018 ο Α. και τα πέντε παιδιά του παραπέμφθηκαν στο “Φιλοξενείο Οικογενειών Αιτούντων Άσυλο” που λειτουργεί ο δήμος Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με την ΑΡΣΙΣ - Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων.
“Για πρώτη φορά ύστερα από πολύ καιρό ένιωσα ασφάλεια”, λέει ο Α. Προτεραιότητά του ήταν η φροντίδα των παιδιών του, ο ίδιος συχνά ήταν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, πολλά μέλη της οικογένειάς του βίωναν τις συνέπειες του πολέμου στη Συρία.
Το προσωπικό του ”Φιλοξενείου”, αλλά και η γειτονιά της Τούμπας, εθελοντές και πολίτες στάθηκαν στο πλευρό του όλο αυτό το διάστημα, σχεδόν τρία χρόνια που η οικογένεια έμεινε εκεί, τα παιδιά άρχισαν να φοιτούν σε σχολεία, πλέον μιλούν άπταιστα ελληνικά και βοηθούν στις διερμηνείες!
Παράλληλα ο Α. συνέχιζε να αναζητά τα ίχνη της γυναίκας του μέσω συγγενών και φίλων, καθώς και με αναρτήσεις σε πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης.
Η Κ. είχε χάσει την ακοή της στον βομβαρδισμό και την είχαν μεταφέρει σε νοσοκομείο. Όταν αποθεραπεύτηκε γύρισε στο χωριό και μη βρίσκοντας την οικογένειά της άρχισε την αναζήτηση μέχρι που εντόπισε λογαριασμό του 10χρονου γιου της σε πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης.
Η Κ. ταξίδεψε μέχρι την Ελλάδα και τελικά, τον περασμένο Νοέμβριο επανενώθηκε η οικογένεια ύστερα από σχεδόν τρία χρόνια!
Τα παιδιά ακόμη δεν μπορούν να πιστέψουν ότι η μητέρα τους είναι ζωντανή και ο Α. μπορεί πλέον να λέει ότι “το μεγαλύτερο μάθημα από όλη αυτή την περιπέτεια είναι η υπομονή”. Τους λείπουν οι συγγενείς, οι φίλοι και οι γιορτές που έκαναν μαζί αλλά θεωρούν πλέον τη Θεσσαλονίκη δεύτερη πατρίδα τους και πιστεύουν σε ένα καλύτερο μέλλον.
