Ο θρίαμβος στο Γουέμπλεϊ έμεινε τελικά χωρίς ουσιαστικό αντίκρυσμα. Και να έχανε σ' εκείνο το ματς η Εθνική, πάλι δεύτερη θα έβγαινε στον όμιλό της και πάλι πλέι οφ θα έπαιζε για να προβιβαστεί στην Α' κατηγορία του Nations League. Εμειναν μόνο η αίγλη εκείνης της μεγάλης νίκης και η ικανοποίηση για την περίφημη απόδοση της ομάδας.
Καθόλου ασήμαντα κι αυτά, αλλά το ιδανικό θα ήταν να μπορούσε να πάρει το ένα από τα δύο αποτελέσματα που τη βόλευαν στο ματς με την Αγγλία στο ΟΑΚΑ για να πανηγυρίζουμε ήδη την άνοδό της.
Ωστόσο, εδώ που τα λέμε, πέντε νίκες και μόνο μία ήττα για την Εθνική Ελλάδας και, μάλιστα, σε όμιλο που είναι παρούσα η Αγγλία, είναι ένας θετικός απολογισμός που γεννά αισιοδοξία για την τελική επίτευξη του στόχου και οι εμφανίσεις της μας αναγκάζουν όλους να την αντιμετωπίσουμε με τον σεβασμό που της αξίζει και όχι με τη χλεύη που επίσης της άξιζε κατά περιόδους στο παρελθόν.
Τώρα η Εθνική διαθέτει όντως αρκετούς ποιοτικούς παίκτες, καλή «χημεία», ωραία ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια της και έναν προπονητή πανέξυπνο που ξέρει πώς να τη διαχειριστεί και να την κατευθύνει. Κι αν μπορούσε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς να επιλέξει διεθνείς από μια μεγαλύτερη και πιο βαθιά δεξαμενή σίγουρα θα ήταν ακόμη πιο παραγωγικό το έργο του. Αλλά, δυστυχώς, όπως όλα τα πολλά τελευταία χρόνια έτσι και φέτος, τους Έλληνες παίκτες τους ψάχνει με το κερί στο ξενοκρατούμενο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Δεν τρέφω αυταπάτες. Δεν πρόκειται ποτέ οι επικεφαλής των ελληνικών ομάδων να σκεφτούν την Εθνική, ώστε να ρυθμίσουν ανάλογα τις επιλογές τους για την κατάρτιση των ρόστερ τους. Στον Παναθηναϊκό διέλυσαν την ομάδα Β, η ΑΕΚ Β βολοδέρνει αδύναμη στον Νότιο Ομιλο της Superleague 2, για τον Αρη... ας μη το συζητήσουμε καθόλου και μένει μόνο ο Ολυμπιακός, που μπορεί η Β ομάδα του να μη μετέχει φέτος στο Πρωτάθλημα, αλλά τα τμήματα της Ακαδημίας του «πετάνε» και ήδη βλέπουμε τα αποτελέσματα με Τζολάκη, Κωστούλα και Μουζακίτη.
Οσονούπω θα μας απασχολήσουν και άλλοι νεαροί παίκτες του που έχουν προωθηθεί στην πρώτη ομάδα.
Θα μπορούσαμε και θα έπρεπε να χαρακτηρίζαμε αιμοδότη της Εθνικής και τον ΠΑΟΚ, αλλά η «παραγωγή» αξιόλογων Ελλήνων παικτών φαίνεται ότι τελείωσε με τον Κουλιεράκη και τον Κωνσταντέλια. Μαζί με τον Τζόλη, τον Πέλκα και τον Γιαννούλη, είναι πέντε οι παίκτες που έχει “στείλει” ο ΠΑΟΚ στην Εθνική, αλλά ήδη πέρασε μια δεκαετία από τότε που ο πιο παλιός από αυτούς, ο Πέλκας, φόρεσε για πρώτη φορά τη γαλανόλευκη φανέλα.
Και το ερώτημα είναι αν στα επόμενα δέκα χρόνια καταφέρει ο ΠΑΟΚ να αναδείξει άλλα δικά του παιδιά. Ηδη φέτος πορεύεται, στην ουσία, μόνο με Κωνσταντέλια και Μιχαηλίδη. Ούτε καν με τον Τζίμα. Και χωρίς να υπάρχει καν η προοπτική να προωθηθούν κι άλλα παιδιά έως το τέλος της σεζόν. Το περιβόητο πρότζεκτ της ανάδειξης παικτών από τα σπλάχνα του ΠΑΟΚ αποδείχτηκε ότι δεν ήταν τίποτε άλλο από την ταυτόχρονη παρουσία δύο παιδιών με «εκρηκτικό» ταλέντο, του Ντέλιας και του Κούλιε. Αλλοίμονο αν κι αυτούς τους κρατούσε ο ΠΑΟΚ στο περιθώριο. Αλλοίμονο αν τους έστελνε δεξιά κι αριστερα για να... δέσουν και να ωριμάσουν.
Κατά τα άλλα, όμως, μολονότι διαθέτει Ακαδημία στην οποία γίνεται εξαιρετική δουλειά, «Ελληνάκια» έπαψε να προωθεί και ένας Θεός ξέρει πότε θα αρχίσει στ' αλήθεια να υλοποιεί ένα τέτοιο πρότζεκτ. Οσο για τον Τζίμα, τον τρίτο και νεώτερο της παρέας με το «εκρηκτικό» ταλέντο, για την ώρα τον «δένει» και τον “ωριμάζει” ο Κλόζε στη Νυρεμβέργη. Δεν αργεί προφανώς και η δική του κλήση στην Εθνική, όπως δεν θα αργήσει και ο πιτσιρικάς να ακολουθήσει τον Κουλιεράκη, παρέα σίγουρα με τον Ντέλια, για να ολοκληρωθεί η τριάδα των «υπερήφανων» βιαστικών πωλήσεων της ΠΑΕ ΠΑΟΚ.
Το ίδιο δεν έγινε με τον Τζόλη; Το ίδιο δεν έγινε με τον Κούτσια; Το ίδιο δεν έγινε και με τον Πέλκα και με τον Γιαννούλη, αν και λίγο πιο καθυστερημένα; Ο,τι αξιόλογο «παράγει» ο ΠΑΟΚ γίνεται τάληρα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. Ας είναι καλά αυτά τα παιδιά, ας προκόβουν και ας γεύεται τους καρπούς των προσπαθειών τους μέσα στα γήπεδα τουλάχιστον η Εθνική ομάδα...
