Η σύγκριση του αριθμού των ωρών εργασίας των ατόμων σε διάφορες χώρες μπορεί να προσφέρει πολύτιμες πληροφορίες για τα πολιτισμικά πρότυπα εργασίας, την οικονομική παραγωγικότητα και την εργατική νομοθεσία. Σημειώστε ότι τα δεδομένα περιλαμβάνουν τόσο εργαζόμενους πλήρους όσο και μερικής απασχόλησης.
Στην κορυφή του καταλόγου βρίσκεται το Μεξικό, όπου ο μέσος εργαζόμενος καταγράφει πάνω από 2.000 ώρες ετησίως. Ο αριθμός αυτός αντικατοπτρίζει τη δυναμική της εργασίας στη χώρα, η οποία συνήθως περιλαμβάνει εξαήμερη εβδομάδα εργασίας. Για να δοθεί το πλαίσιο, 2.128 ώρες αντιστοιχούν σε 266 οκτάωρες εργάσιμες ημέρες.
Η Κόστα Ρίκα είναι η μόνη άλλη χώρα που ξεπερνά τις 2.000 ετήσιες ώρες εργασίας ανά εργαζόμενο. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Κόστα Ρίκα κατατάσσεται συχνά σε υψηλές θέσεις στον δείκτη Happy Planet Index (HPI) του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, ο οποίος μετρά την ευημερία, το προσδόκιμο ζωής και το οικολογικό αποτύπωμα.
Στο αντίθετο άκρο του φάσματος, η Γερμανία και η Δανία έχουν τις λιγότερες ετήσιες ώρες εργασίας. Αυτό αντανακλά την αυστηρή εργατική νομοθεσία στις χώρες αυτές, καθώς και την εστίασή τους στην επίτευξη μιας υγιούς ισορροπίας μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής.
Για παράδειγμα, ο γερμανικός νόμος περί ωρών εργασίας ορίζει ότι οι ημερήσιες ώρες εργασίας δεν πρέπει να υπερβαίνουν τις οκτώ ώρες. Το ανώτατο όριο μπορεί να επεκταθεί στις δέκα ώρες, αλλά μόνο εάν ο μέσος όρος κατά τη διάρκεια μιας περιόδου έξι μηνών παραμένει στις οκτώ ώρες ανά εργάσιμη ημέρα.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι οι λιγότερες ώρες εργασίας δεν συνεπάγονται απαραίτητα μείωση της παραγωγικότητας. Η Γερμανία, γνωστή για τις βιομηχανίες υψηλής αξίας, όπως η αυτοκινητοβιομηχανία και η φαρμακοβιομηχανία, αξιοποιεί τη ρομποτική και άλλες τεχνολογίες για να αυξήσει σημαντικά την παραγωγικότητα.
Αυτό είναι εμφανές στη σημαντική αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Γερμανίας από το 2000, η οποία υπογραμμίζει την ικανότητα της χώρας να διατηρεί την παραγωγικότητα παρά τις μειωμένες ώρες εργασίας.
