Οι... στημένες στο πόδι αναδιαρθρώσεις ούτε έλυσαν ούτε πρόκειται να λύσουν τα προβλήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Και δεν τα έλυσαν διότι πάντα γίνονται για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των ομάδων και όχι την δημιουργία των προϋποθέσεων εκείνων που θα επιτρέψουν να έχουμε βιώσιμα, ανταγωνιστικά, ενδιαφέροντα πρωταθλήματα.
Άλλωστε, το πρώτο που έχουμε διδαχθεί όλα τα τελευταία χρόνια και το έχουμε εμπεδώσει πλήρως είναι ότι περισσότερες ομάδες δεν σημαίνει και καλύτεροι όροι διεξαγωγής ενός πρωταθλήματος, ούτε περισσότερες πιθανότητες για καλύτερη οικονομική κατάστασή τους.
Το αντίθετο συμβαίνει, καθώς στην πρεμούρα για περισσότερες ομάδες στα πρωταθλήματα, προκειμένου να κάνουν τα ρουσφέτια τους οι κυβερνήσεις και οι παράγοντες του ποδοσφαίρου, το μόνο που καταφέρνουν είναι να αυξάνουν τους κινδύνους κάποιες από αυτές να καταρρεύσουν αφού είναι εκ των προτέρων σίγουρο ότι δεν πληρούν ούτε ένα μίνιμουμ προϋποθέσεων συμμετοχής τους.
Πόσα τέτοια παραδείγματα δεν έχουμε. Ειδικά για τις κατηγορίες κάτω από την Super League 1. Πόσες ομάδες τα τελευταία χρόνια δεν έμειναν στα μισά του δρόμου; Πόσες ομάδες δεν βρέθηκαν στη θέση να μην μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους; Πόσες φορές δεν ακούσαμε όλοι μας ότι στήνονται παιχνίδια για να πληρωθούν οι παίκτες, διότι οι ομάδες δεν έχουν άλλο τρόπο για να ανταποκριθούν στις οικονομικές υποχρεώσεις που ανάλαβαν υπογράφοντας συμβόλαια μαζί τους.
Κι όλα αυτά, βεβαίως, επειδή ποτέ, σε καμία αναδιάρθρωση, δεν τέθηκαν σοβαρά κριτήρια τα οποία είναι απαραίτητο να πληρούν οι ομάδες για να συμμετέχουν σε ένα πρωτάθλημα, ώστε αυτό να είναι αξιόπιστο, ανταγωνιστικό, να μην υπάρχουν χαώδεις διαφορές ανάμεσα στους συμμετέχοντες, οι οποίες διευκολύνουν την διαφθορά και την χειραγώγηση.
Πάντα, όπως και τις τελευταίες ημέρες, τα κριτήρια που μπαίνουν και οι λόγοι για τους οποίους ανοίγει η συζήτηση περί αναδιαρθρώσεων, σχετίζονται με εξυπηρετήσεις.
Έτσι, όμως, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι τίποτε δεν θα αλλάξει προς το καλύτερο. Όπως δεν άλλαξε και με την δημιουργία της Super League 2, που είναι το κορυφαίο παράδειγμα αναδιάρθρωσης χωρίς κριτήρια, στη βάση ενός ρουσφετιού.
Μόνο που ο επαγγελματικός αθλητισμός, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, θα πρέπει να υπάρχει επειδή μπορεί να δημιουργεί έσοδα, όχι γιατί θα του τα δίνουν έτοιμα οι κυβερνήσεις.
Αυτό ήρθε η ώρα να τελειώσει...
