Η βαθμολογία δεν λέει πάντα την αλήθεια και στην προκειμένη περίπτωση, αυτοί οι επτά βαθμοί του Άρη δεν ανταποκρίνονται στη δική του αγωνιστική αλήθεια. Διότι υπάρχει ο παράγοντας «τύχη», μια ομάδα η οποία παρουσιάζεται τρομερά δυσκίνητη και κατ’ επέκταση δυσλειτουργική με πασιφανείς αδυναμίες και ερωτηματικά για το πώς θα καλυφθούν. Πιο γλαφυρά δεν θα μπορούσαν να αναδειχθούν στο πρώτο ημίχρονο όπου ο Άρης έμοιαζε με καράβι μέσα στη φουρτούνα. Αργός, αποκρουστικός και ουδόλως αποτελεσματικός και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Το 0-2 του έδειξε με άγριο τρόπο την ασχήμια του καθώς, βλέποντας τις ομάδες ένας ανυποψίαστος θα μπορούσε να υποθέσει ότι η ομάδα με τα κίτρινα μόλις για πρώτη φορά έπαιζε φέτος. Και δεν είναι μόνο το βαρύ κορμί του αργού Ντάτκοβιτς ή ο Κρίστιαν Γκάνεα αλλά ακόμη και περσινά κομμάτια όπως οι Λούκας Σάσα, Μπρούνο Γκάμα οι οποίοι έκαναν κακό παιχνίδι. Και απέμεινε ένας Μπερτόγλιο να προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και να μεταμορφώσει το ασχημόπαπο σε κύκνο.
Αυτό κατάφερε ο Τζέγκο στο δεύτερο ημίχρονο επιβεβαιώνοντας ότι απαγορεύεται δια ροπάλου να λείπει από το βασικό σχήμα. Στο πρόσωπο του Αυστραλού ο Μπερτόγλιο βρήκε το στήριγμα που απελπισμένα αναζητούσε, μέτρησαν και τα δύο χτυπήματα των Φετφατζίδη, Ματίγια κι έτσι μια γκέλα φάνηκε σα νίκη, αλλά η αλήθεια δεν αλλάζει. Αυτή η ομάδα, είναι προφανές ότι, χρειάζεται ενίσχυση και αναθεώρηση τόσο σε πρόσωπα, όσο και από πρόσωπα. Φάνηκε επίσης στα τελευταία είκοσι λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου. Ο Μαντσίνι μπήκε με πείσμα υπηρετώντας ρόλο δεξιού μπακ, δε Μάνος έδινε την εντύπωση ότι είχε στην πλάτη του 1000 αγωνιστικά λεπτά κι αν συνεχίσει να βαδίζει στο ίδιο μονοπάτι, ο Άρης θα κινηθεί για την απόκτηση σέντερ φορ, πίσω από τον Κριστιάν Λόπεθ.
Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι ο Άκης Μάντζιος έχει να ανέβει βουνό για να ισιώσει αυτό το καράβι και τουλάχιστον να παρουσιάσει την εικόνα συνεπούς ομάδας γιατί από τον χαρακτηρισμό «καλή» απέχει πάρα πολύ…
