«Δεν πατάει καλά», εδώ και αρκετό καιρό ο
ΠΑΟΚ. Δεν αναφερόμαστε μόνον στην ομάδα. Ο «όλος οργανισμός» νοσεί. Κι αυτό δεν επιβεβαιώνεται μόνο μέσα από την ασταθή αγωνιστική πορεία και τις απώλειες στόχων, αλλά και από την διαιώνιση μιας ανορθόδοξης διοικητικής δυσλειτουργίας, η οποία προβληματίζει απειλώντας σε πολλές περιπτώσεις και αυτό το κύρος του συλλόγου (βλέπε δελτία, Μίσιτς, Βιεϊρινια). Η «απόσταση» Θεσσαλονίκης - Ροστόφ δείχνει να μεγαλώνει με την απουσία (δικαιολογημένη βέβαια) του μεγαλομετόχου. Τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται αγκυλώσεις και ανακολουθίες με ολιγωρίες που προβληματίζουν αλλά και που στοιχίζουν.
Ο «όλος οργανισμός» δείχνει ευάλωτος, αργόστροφος και αργοκίνητος. Σαν να του λείπει «κάτι». Είναι αλήθεια πως η απουσία του Ιβάν και η «απόσταση» που τον χωρίζει απο τα διαδραματιζόμενα, του στερούν την ευκαιρία της σωστής εκτίμησης τους και το βασικότερο της άμεσης δυναμικής αντίδρασης του. Κάτι που το συνήθιζε στο παρελθόν με την αμεσότητα και το συναίσθημα να τον χαρακτηρίζουν σε απόλυτο βαθμό. Δεν ξέρουμε βέβαια πως αισθάνεται αυτή τη στιγμή ο Ιβάν βλέποντας κάποια πράγματα ανάποδα και κόντρα στις δικές του αρχές να συμβαίνουν μέσα στην «οικογένεια ΠΑΟΚ», προκαλώντας προβληματισμούς αλλά και εκτροπές.
Τι άποψη έχει σχηματίσει δηλαδή διαχρονικά για όσα συμβαίνουν μέσα αλλά και στον περίγυρο του συλλόγου. Ποια είναι η γνώμη του για την «δράση» των αυλικών, των παρατρεχάμενων, των πονηρών διαμεσολαβητών, αλλά και των έμπιστων συνεργατών του. Αν έχει δηλαδή μετρήσει τη ζημιά που έγινε στην επένδυση του, εντοπίζοντας ιδιαίτερα τα πιράνχας που τον κατακρεούργησαν οικονομικά, πέρα από τους ανίκανους που τον εξέθεσαν και δεν τον προστάτεψαν.
Η δική του οικονομική αιμοραγία, σε συνδυασμό με τα όσα εκφυλιστικά και παθογεννή περνούσαν απαρατήρητα, είχε σαν συνέπεια να προκληθούν μεγάλες πληγές και στο σώμα της ομάδας. Πληγές πυορροούσες και επικίνδυνες. Με αυτές πορεύεται σήμερα η ομάδα, χωρίς ρότα και με αβέβαια και ασταθή βήματα. Κάποιοι τα έχουν χαμένα. Η κατάσταση δείχνει να έχει ξεφύγει εδώ και αρκετό καιρό παρά την αγωνιώδη προσπάθεια συγκεκριμένων να συγκαλύπτουν τα πάντα, σπρώχνοντας κάτω από το χαλάκι τραγικά λάθη και σοβαρές παραλείψεις. Η ειρωνεία στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πως οι αβανταδόροι όλων αυτών που προκάλεσαν πληγές στο σώμα του ΠΑΟΚ, ιδιαίτερα των ξενόφερτων αλεξιπτωτιστών (πονηρών τεχνικών διευθυντών και απατεώνων μανατζαρέων) σήμερα «μεταμορφωμένοι» έρχονται να τους κατηγορήσουν και να ζητήσουν ευθύνες για τα όσα τότε δεν έβλεπαν. Θα λέγαμε ότι γίνονται καταγέλαστοι με τις κωλοτούμπες τους, ωστόσο επειδή τα πράγματα είναι σοβαρά δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε μαζί τους.
Οι ώρες είναι δύσκολες. Εκείνο που προέχει και το οποίο ελπίζουμε να γίνει είναι μία αποφασιστική κίνηση από μέρους του Ιβάν για να κλείσει εδώ και τώρα αυτός ο φαύλος κύκλος ενός γενικευμένου εκφυλισμού (αγωνιστικού και διοικητικού). Υπάρχει χρόνος, ο
Ιβάν μπορεί να ξαναβάλει το τρένο στις ράγες του.
