Αγαπητή Metrosport
Πρώτο επίσημο ματς, πολλά τα νέα πρόσωπα, οι πιτσιρικάδες είναι ακόμη άγουροι και ίσως φοβισμένοι, άρα έλλειψη ομοιογένειας και, πάνω στον πανικό, έπαιξαν και παίκτες που προπονήθηκαν ελάχιστα με την ομάδα και ακόμη δεν ξέρουν πού βρίσκονται. Σύμφωνοι. Αλλά αυτά τα ελαφρυντικά είναι ικανά να δικαιολογήσουν σε απόλυτο βαθμό την άθλια εικόνα του ΠΑΟΚ στη Σόφια; Προφανώς όχι.
Μιλάμε για μια ομάδα χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Μια ομάδα με κάκιστες όλες τις γραμμές της και χωρίς συνοχή μεταξύ τους. Μια ομάδα χωρίς πάθος, χωρίς συναίσθηση της κρισιμότητας του αγώνα, χωρίς έστω έναν παίκτη να κάνει καλή εμφάνιση.
Με ένα σωρό ανασταλτικά λάθη, με χαφ θλιβερά (εκτός του Σβαμπ στο πρώτο ημίχρονο) και με πλήρη αδυναμία να δημιουργήσει ευκαιρίες. Δηλαδή, ένα ναυάγιο στην κυριολεξία. Και, μάλιστα, ναυάγιο χωρίς να προκσρούσει το πλοίο σε κάποιο παγόβουνο, ούτε να βουλιάξει λόγω της κακοκαιρίας.
Μια μέτρια ομαδούλα φάνηκε να είναι η Λέφσκι, η οποία πέτυχε ένα γκολ με τη χαζή κεφαλιά προς τα πίσω του Κάργα, με την οποία έτυχε η μπάλα να πάει όχι στον Ινγκασον αλλά στον αντίπαλο και ένα δεύτερο επειδή έχασε χαζά την μπάλα ο Ζίβκοβιτς και έδωσε τη δυνατότητα στη Λέφσκι να κάνει την πρώτη επίθεσή της στο ματς!
Αλλά και στο τέλος αυτής της φάσης έγινε τρίτη χαζομάρα, αφού από τους τέσσερις αμυντικούς του ΠΑΟΚ κανείς δεν εδέησε να μαρκάρει κανέναν από τους τέσσερις αντιπάλους που βρέθηκαν μπροστά τους.
Ας μην πολυλογούμε. Ολος ο ΠΑΟΚ μια χαζομάρα ήταν. Και το ερώτημα που πρέπει αυτή τη στιγμή να απαντηθεί είναι αν προλαβαίνει μέσα σε πέντε-έξι μέρες να σοβαρευτεί και να παρουσιάσει μια εντελώς διαφορετική εικόνα στη ρεβάνς. Γιατί παρά το ηχηρό χαστούκι από το 2-0, η πρόκριση μπορεί να είναι πολύ δύσκολη, σχεδόν αδύνατη για έναν εξίσου κακό ΠΑΟΚ, είναι όμως σχετικά εύκολη για έναν καλό ΠΑΟΚ.
Σκεφθείτε το: Αν το πρώτο ματς γινόταν στην Τούμπα και εκτιμούσαμε ότι ο ΠΑΟΚ θα κερδίσει με 2-0 ή 3-0, θα έλεγε κανείς ότι είμαστε παράλογοι, ή ότι λέμε κάτι αφύσικο; Οχι. Αρα γιατί να μην μπορεί να κερδίσει ο ΠΑΟΚ τη Λέφσκι με 2-0 για να πάει την πρόκριση στην παράταση, ή και με 3-0, για να την πάρει στην κανονική διάρκεια; Μπορεί και παραμπορεί. Αλλά με μία προυπόθεση. Να είναι ΠΑΟΚ. Να επιβάλλει το παιχνίδι του, να μην κινδυνεύσει πίσω ούτε γι’ αστείο, να σφυροκοπήσει τη Λέφσκι και να φτάσει σε μια νίκη με ευρύ σκορ.
Εννοείται ότι ο Λουτσέσκου έχει πολλή δουλειά στον ψυχολογικό τομέα και στην πνευματική προετοιμασία των παικτών. Κάποιοι χαμπάρι δεν πήραν όταν τους έλεγε, έστω και καθ’ υπερβολή, ότι έχουν μπροστά τους “ματς ζωής ή θανάτου”. Μπήκαν στο γήπεδο της Λέφσκι νομίζοντας ότι θα δώσουν ένα ακόμη φιλικό στην προετοιμασία τους. Κάποιοι άλλοι επιδείνωσαν όλη την κατάσταση με τις “τρέλες” τους. Δεν μπορεί ο Κούρτιτς να κουβαλάει μονίμως τα νεύρα του και εντός και εκτός γηπέδου. Δεν νοείται ο καλύτερος στα φιλικά, ο Αουγκούστο, να εξαφανίζεται στο πρώτο κιόλας επίσημο και να τον βλέπουμε μόνο ότα διαμαρτύρεται στον διαιτητή. Συν τοις άλλοις, παρασύρει και “κακομαθαίνει” και τους μικρούς. Εδώ ο Κούτσιας, στα 18 του, κάθε τρεις και λίγο πάνω στον διαιτητή έτρεχε.
Αυτά είναι δουλειά του Λουτσέσκου να τα διορθώσει. Και επειδή τη δεδομένη χρονική στιγμή ο στόχος είναι η πρόκριση στην επόμενη φάση του Κόνφερενς Λιγκ, ο χρόνος είναι ελάχιστος. Για να βελτιωθεί ο ΠΑΟΚ αγωνιστικά και πνευματικά χρειάζονται μεθοδικές, προσεγμένες και, κυρίως, ταχύτατες ενέργειες.
ΥΓ. Οσο για τον Κούρτιτς, του οποίου η συμπεριφορά ήταν φυσικά απαράδεκτη, έχει και ο Ρουμάνος τη δική του ευθύνη. Σου χρειάζεται ή όχι γι’ αυτό το παιχνίδι; Από τη στιγμή που τον παίρνεις αποστολή, δείχνεις ότι σου χρειάζεται. Σ’ αυτόν, λοιπόν, τον υπό ανέγερση ΠΑΟΚ, δεν γίνεται να μένει στον πάγκο ο πρώτος περσινός σκόρερ σου. Αν ο Λουτσέσκου δεν πίστευε στον Κούρτις επειδή είναι το μυαλό του αλλού (σε μια μεταγραφή του προφανώς), ή επειδή έχει μονίμως τα νεύρα του (τα οποία όλο το σύστημα ΠΑΟΚ ανέχτηκε κακώς πέρσι), ας τον άφηνε στη Θεσσαλονίκη, για να είναι και πιο ήρεμη όλη η ομάδα. Αυτό δεν θα ήταν πιο λογικό;
