Σε ένα άτομο που είχε σκοτώσει τους γονείς του φέρεται να ανήκει η πιο φρικτή τιμωρία που επιβλήθηκε ποτέ στην ιστορία.
Ο λόγος για τη «Poena Cullei», η οποία είχε εφαρμοστεί στην προσπάθεια να αποτραπούν τα εγκλήματα κατά των οικογενειών, η οποία επεκτάθηκε και στους θετούς γονείς, θείους, θείες, παππούδες κ.λπ. τα επόμενα χρόνια.
Στη συγκεκριμένη τιμωρία, ο παραβάτης τοποθετούνταν σε έναν σάκο μαζί με τα ζώα, ο οποίος στη συνέχεια ράβονταν και πετάγονταν σε ένα ποτάμι.
Το άτομο και τα ζώα θα πάλευαν στη συνέχεια να αναπνεύσουν και θα επιτίθενται το ένα στο άλλο πριν είτε κατασπαράξουν όλους τους μέσα σε αυτό μέχρι θανάτου είτε τελικά πνιγούν.
Σύμφωνα με το Imperium Romanum, η πρώτη αναφορά της μεθόδου περιελάμβανε έναν άνθρωπο με φίδια, αλλά άρχισε να επεκτείνεται σε νέα ύψη σκληρότητας με την πάροδο των ετών για να συμπεριλάβει ένα πλήθος άλλων ζώων.
Υπήρχε επίσης μια άλλη μέθοδος θανάτου με σάκο κατά τη διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Αδριανού, κατά την οποία ένα άτομο ρίχνονταν σε έναν σάκο και στη συνέχεια παραδιδόταν στα άγρια ζώα.
Ήταν γνωστή ως τελετουργία που ονομαζόταν «procuratio prodigii», ή «πνιγμός των τεράτων», η οποία θα έβλεπε την «απομάκρυνση όντων, πλασμάτων που ήταν ανάπηρα ή παραμορφωμένα».
Τα ζώα που επιλέγονταν είχαν επίσης συμβολική σημασία, καθώς η μαϊμού συνδεόταν με τα χαμηλά ένστικτα, μια απομίμηση ενός ανθρώπου που δεν ήξερε τι έκανε.
Ο κόκορας συμβόλιζε την έλλειψη προσκόλλησης στα πράγματα, ενώ ο σκύλος σήμαινε να αντιπροσωπεύει την πορεία του σκύλου που ταξίδευε με την Εκάτη στον Άδη (ελληνική μυθολογία).
Στη συνέχεια, ο παραβάτης θα ρίχνονταν στον σάκο από δέρμα λύκου, ο οποίος θα συμβόλιζε την άγρια φύση του, πριν προστεθούν τα ξύλινα τσόκαρα, καθώς πίστευαν ότι ήταν μονωτικά και θα τον απέκοπταν από τη σύνδεσή του με το έδαφος.
Αφού τον έβαζαν εκεί μέσα και τον έραβαν, τον πετούσαν στο ποτάμι που αντιπροσώπευε την επιστροφή στο νερό (αμνιακό).
