Πελέκης: «Στην Κίνα έφαγα τζιτζίκια, δεν μπορούσα να πω όχι στη Γιουβέντους»

Όταν θέλεις κάτι πραγματικά κάνεις τα πάντα για να ασχοληθείς με αυτό. Κάτι τέτοιο ισχύει για τον προπονητή ποδοσφαίρου, Δημήτρη Πελέκη, ο οποίος βρέθηκε για μια τριετία στην ακαδημία της Γιουβέντους στην Κίνα, κάνοντας 9000 χλμ για αυτό που αγαπάει, το ποδόσφαιρο.

Ο Συριανός τεχνικός μίλησε στο Metrosport.gr για την εμπειρία που έζησε στην ασιατική χώρα, τη νοοτροπία του ποδοσφαίρου εκεί. Μας διηγήθηκε πόσο δύσκολη ήταν η καθημερινότητα στην Κίνα, το φαγητό, το καθεστώς που ελέγχει τα πάντα αλλά και τα θετικά στοιχεία της χώρας. Ο Δημήτρης έζησε για τρία χρόνια εκεί αλλά χρειάστηκε να… δραπετεύσει για να φτάσει στο αεροδρόμιο όταν ξεκίνησε η εποχή της πανδημίας τον περασμένο Γενάρη. Τέλος, μας μίλησε για τη ζωτικής σημασίας βοήθεια που έδωσε σε ένα μικρό παιδί που είχε λευχαιμία αφού ήταν συμβατός δότης μυελού των οστών.

-Αρχικά που βρίσκεσαι αυτή την περίοδο Δημήτρη; Με τι ασχολείσαι;

«Αυτό το διάστημα βρίσκομαι στην πατρίδα μου στη Σύρο, εδώ και ένα χρόνο έχω γυρίσει λόγω κορωνοϊού από την Κίνα. Είμαι σε διαδικασία τι θα ακολουθήσει με τον κορωνοϊό για να δω τι θα κάνω. Αυτό το διάστημα κάνω σεμινάρια και ασχολούμαι με την οικογενειακή μας επιχείρηση. Υπήρχαν κάποιες προτάσεις από ελληνικές ομάδες, δεν με ικανοποιούσαν όμως γιατί δεν ήθελα να γυρίσω σε χαμηλότερο επίπεδο, είχα προτάσεις από ομάδες Γ Εθνικής και από ιδιωτικές ακαδημίες σε Ελλάδα και Κύπρο. Από Ασία έχω προτάσεις από Κίνα, Μαλαισία, Ταϊλάνδη, αλλά αυτό το διάστημα περιμένω να δω τι θα γίνει με τον κορωνοϊό. Αν ήθελα γυρνούσα και τώρα στην Κίνα, χρειάζεται 21 μέρες καραντίνα και δεν αντέχω άλλη καραντίνα».

-Το 2017 βρέθηκες στην Κίνα, εργαζόμενος της Γιουβέντους στο σύστημα ακαδημιών που έχει.

«Η Γιουβέντους έψαχνε προπονητές που θα έστελνε στην Ασία, έκανα αίτηση, κάναμε κάποια τεστ, ταξίδια στο Τορίνο και από τους 1200 που ήμασταν, εγώ και άλλοι τέσσερις επιλεχθήκαμε για το τμήμα σκάουτινγκ της Γιουβέντους στην Ασία. Εκεί φτιάξαμε τρεις ομάδες, μια Κ14, Κ17 και μια Κ19. Οι ομάδες πήραν μέρος σε μεγάλα τουρνουά, στο Παγκόσμιο που έγινε στο Τορίνο, στο Πανασιατικό που έγινε στην Κίνα και μέσα από αυτή τη διαδικασία προσπαθήσαμε να βρούμε ό,τι καλύτερο υπάρχει στην Κίνα. Περάσαμε μια σχολή 20 ημερών το 2017 και άλλη μια το 2019. Είχαμε συχνά ταξίδια στο Τορίνο. Σκέψου πως έχω μπει μέσα στο γήπεδο με τον Πιάνιτς, με τον Μάντζουκιτς, μας έδιναν παίκτες από την πρώτη ομάδα για να τους προπονήσουμε. Ηταν τρομερή εμπειρία».

-Πως προέκυψε αυτή η ευκαιρία;

«Το καλοκαίρι του 2017 με απέρριψε μια ομάδα στη Σύρο και αυτό με πείσμωσε. Πίστευα πάρα πολύ στον εαυτό μου και είπα δεν θα ξαναασχοληθώ με την Ελλάδα γιατί δεν υπάρχει αξιοκρατία. Ψάχνοντας έπεσα πάνω στην αγγελία της Γιουβέντους. Ημουν λίγο διστακτικός αλλά όλα πήγαν καλά».

«Εξι μήνες κάναμε σκάουτινγκ στην Κίνα, στην Ελλάδα δεν υπάρχει αξιοκρατία»

-Τι ακριβώς έκανες εκεί; Συνεχίζεις να συνεργάζεσαι με την Γιουβέντους;

«Ημουν υπεύθυνος για τους Ευρωπαίους προπονητές και προπονητής της Κ19, μιας νεοσύστατης ομάδας. Κάναμε ένα σκάουτινγκ με 200.000 παιδιά, ταξιδέψαμε σε ένα μεγάλο κομμάτι της Κίνας. Τους πρώτους έξι μήνες κάναμε μόνο σκάουτινγκ και ταξίδια. Στην Κίνα δεν υπάρχουν ακαδημίες όπως στην Ευρώπη, παίζουν στις σχολικές ομάδες. Πηγαίναμε στα σχολεία, βλέπαμε τα παιδιά, τα ξαναβλέπαμε και στο τέλος η κυβέρνηση έστειλε τα παιδιά που θέλαμε στην ομάδα, στην επαρχία της Σιτσουάν, για να κάνουν προπονήσεις μαζί μας.

Μπήκε μια άνω τελεία στη συνεργασία μου με τη Γιουβέντους γιατί στην Κίνα τα πράγματα είναι λίγο περίεργα. Μου έδωσαν το δικαίωμα να επιλέξω κάτι άλλο αν έχω άλλη πρόταση. Έγινε και η πρόταση να πάω στο τμήμα σκάουτινγκ της Βορείου Αφρικής αλλά το χρηματικό ήταν χαμηλό σε σχέση με την Κίνα και έγινε και αυτό με τον κορωνοϊό και δεν πήρα αυτή την απόφαση. Τα χρήματα στην Κίνα είναι τα διπλάσια από την Ελλάδα για ένα Ευρωπαίο προπονητή σε μια ακαδημία εκεί. Εγώ που δούλευα για την Γιουβέντους είναι τεράστιες οι οικονομικές διαφορές. Είναι τεράστιες γιατί η κινέζικη κυβέρνηση είναι ο κύριος χρηματοδότης, ελέγχει τα πάντα και δεν έχει κανένα πρόβλημα να πληρώνει τους ξένους προπονητές για να μάθουν ποδόσφαιρο στα Κινεζάκια. Εμάς δεν μας πλήρωνε η Γιουβέντους γιατί δεν έχει δικαίωμα να κάνει μισθοδοσία στην Ασία, τα δικαιώματα τα έχει μια εταιρεία από το Χονγκ Κονγκ, αυτή που έχει τα δικαιώματα της Τσέλσι στην Ασία, μας έδινε δανεικούς εκεί και μας πλήρωνε εκείνη.

Δεν υπάρχουν πρωταθλήματα στις ακαδημίες αλλά πολύ μεγάλα τουρνουά, όπως το Πανασιατικό που είχαμε πάρει την 5^η θέση. Πρώτο είχε τερματίσει το τμήμα της Ρεάλ Μαδρίτης από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Τον τρίτο χρόνο ήρθαμε σε συμφωνία με μια ομάδα Γ κατηγορίας της Σανγκάης για να αγωνιστούν τα 18χρονα παιδιά που είχαμε στις ακαδημίες, με στόχο να πάρουν παιχνίδια σε επαγγελματική ομάδα. Ωστόσο, μας βρήκε ο κορωνοϊός και όλα σταμάτησαν».

-Τι σε έκανε να στραφείς στο εξωτερικό; Στην Ελλάδα δεν σου δόθηκε η ευκαιρία να προπονήσεις κάποια ομάδα;

«Στο ποδόσφαιρο είμαι από 8 ετών, η οικογένειά μου είναι μέσα στο ποδόσφαιρο, ο πατέρας μου, ο αδερφός μου. Στην Ελλάδα δυστυχώς κάνουμε βήματα πίσω στο ποδόσφαιρο, δεν υπάρχει αξιοκρατία, δεν υπάρχουν υποδομές, η ποιότητα των αθλητών είναι χαμηλή και όλα αυτά σε οδηγούν να κοιτάξεις προς τα έξω. Είχα προτάσεις από ομάδες αλλά υπάρχουν προβλήματα με παράγοντες, με τα χρήματα».

-Τι θεωρείς πως έφταιξε;

«Εφταιξε κυρίως η νοοτροπία των παραγόντων και γενικότερα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Φυσικά αν έρθει κάτι καλό και οργανωμένο δεν θα πω όχι».

-Πως ένιωσες που στην χώρα σου δεν βρίσκεις την ευκαιρία για εργασία και σου την έδωσε η Γιουβέντους; Δεν ήταν λίγο οξύμωρο να λες πως κάνεις για τη Γιουβέντους και όχι για ελληνικούς συλλόγους;

«Όταν πιστεύεις στον εαυτό σου και βλέπεις πως στην Ελλάδα άνθρωποι που δεν έχουν σχέση με το ποδόσφαιρο διοικούν ομάδες, νευριάζεις, στεναχωριέσαι. Ο Ελληνας παράγοντας νομίζει πως ξέρει τα πάντα. Ακόμη και τώρα υπάρχουν άνθρωποι που υποτιμούν το γεγονός πως πήγα στη Γιουβέντους. Εγώ νιώθω μια χαρά, μια περηφάνεια. Χαίρομαι πολύ γιατί τα κατάφερα μόνος μου, έχω ακόμη όμως μπροστά μου για την προπονητική μου καριέρα».

«Όταν πας στη Γιουβέντους βλέπεις αλλιώς το ποδόσφαιρο»

-Ηταν ευκαιρία ζωής η Γιουβέντους;

«Θα δείξει το μέλλον αν ήταν ευκαιρία ζωής. Στο ποδόσφαιρο τα πράγματα είναι ή του ύψους ή του βάθους. Για μένα ήταν μια τρομερή εμπειρία, δεν θα φανταζόμουν ποτέ να πάω στο προπονητικό κέντρο της Γιουβέντους να προπονήσω, να γνωρίσω αυτούς που γνώρισα. Ο Ντάβιτς είχε έρθει στην Κίνα για μια εταιρεία που συνεργάζεται με τη Γιουβέντους για να παρουσιάσει μια φανέλα της. Είναι σε ένα τμήμα με θρύλους της ομάδας που τους στέλνει σε όλο τον κόσμο όταν κάνει προωθητικές καμπάνιες. Γνωρίσαμε τον Ντάβιτς, κάναμε προπονήσεις μαζί του. Στο καμπ που κάναμε στο Τορίνο γνώρισα τον Πεσότο, τον Βιάλι, τον Πιάνιτς, τον Μάντζουκιτς. Στην Κίνα έχουμε κάνει μίτινγκ με τον ατζέντη του Ρονάλντο, τον Μέντες. Η Γιουβέντους άρχισε να φτιάχνει το μεγαλύτερο προπονητικό κέντρο στην Κίνα, σε συνεργασία με κινέζικες εταιρείες. Με αυτό το πρότζεκτ έρχονταν πολλοί στην Κίνα από τη Γιουβέντους.

Στο προπονητικό καμπ στο Τορίνο παρακολουθήσαμε τον Αλέγκρι, ήταν προπονητής στη Γιουβέντους. Είδαμε τις προπονήσεις του, μας μίλησε. Είχαμε και δασκάλους όσοι είναι τώρα προπονητές στην Κ17 και στην Κ19 της Γιουβέντους. Όταν πήγα εκεί κατάλαβα πως ζω σε έναν άλλο χώρο του ποδοσφαίρου. Είναι ένας άλλος κόσμος, βλέπεις το ποδόσφαιρο από άλλη οπτική γωνία και καταλαβαίνεις πως παίζουν ρόλο κι άλλα πράγματα στο ποδόσφαιρο. Οσον αφορά τον Αλέγκρι, ήταν από τους αγαπημένους μου πριν πάω στη Γιουβέντους. Όταν πήγα στο καμπ, μιλούσε απότομα στους παίκτες κατά τη διάρκεια της προπόνησης, αλλά στο τέλος ήταν αγκαλιές και φιλιά. Ήταν πολύ προσιτός, ανοιχτός σε όλα, δεν υπήρχε βεντετισμός σε όσα είδα. Στην Κίνα βρήκαμε τρεις παίκτες που τους δώσαμε στην Εθνική Κίνας, το πρόβλημα είναι πως η κινέζικη κυβέρνηση που ζητάει εκατομμύρια ευρώ για να τους παραχωρήσει, θεωρεί πως της ανήκουν παρότι είναι πολίτες ενός κράτους. Επίσης, υπάρχει το πρόβλημα της ηλικίας γιατί ένας αθλητής δεν μπορεί να φύγει από τη χώρα αν δεν είναι 21 ετών».

-Σε τι επίπεδο ήταν το ποδόσφαιρο στην Κίνα; Ενιωσες ποτέ ότι δεν μπορείς να περάσεις την φιλοσοφία σου για το ποδόσφαιρο στα παιδιά που προπονούσες;

«H Kίνα είναι μια δύσκολη χώρα και βασίζεται στο καθεστώς που υπάρχει. Είναι μια κομμουνιστική χώρα, ελέγχει τα πάντα η κυβέρνηση. Στην προπόνηση δίναμε αναφορά σε κυβερνητικά στελέχη τι κάναμε και τι θέλαμε να πετύχουμε. Τα παιδιά στην Κίνα είναι κλεισμένα στα σχολεία και το σχολείο βάζει παρωπίδες στα παιδιά για να ακολουθήσουν κάτι συγκεκριμένο. Γι΄αυτό τον λόγο ήταν δύσκολο να τους δώσουμε να καταλάβουν τι θέλουμε. Το επαγγελματικό πρωτάθλημα στην Κίνα είναι σε υψηλό επίπεδο, το κινέζικο πρωτάθλημα ίσως να είναι καλύτερο από το ολλανδικό, σε επίπεδο Ευρώπης. Εμείς προσπαθούσαμε να περάσουμε τη φιλοσοφία μας στα παιδιά πολύ προσεκτικά. Το κύριο πρόβλημα που συναντήσαμε ήταν η αργή σκέψη, το παιδί στην Ευρώπη ξέρει τι να κάνει με την μπάλα πριν την πάρει στα πόδια του. Στην Κίνα το παιδί σκέφτεται αφού πάρει την μπάλα, αυτή η καθυστέρηση είναι μεγάλο πρόβλημα.

Ακολουθήσαμε την κατεύθυνση που μας έδωσε η Γιουβέντους, φτάσαμε σε ένα πολύ καλό επίπεδο και στο τέλος του δεύτερου χρόνου δώσαμε και τρία παιδιά στην Εθνική Κίνας. Ήταν δύσκολο να περάσουμε τη φιλοσοφία μας στα παιδιά, ήταν και το πρόβλημα της γλώσσας. Μιλούσαμε στα αγγλικά και ένας μεταφραστής μετέφερε στα παιδιά τι ήθελε να πούμε. Σκέψου πως όταν λέγαμε στα παιδιά πήγαινε από εδώ σε εκείνο το σημείο, μας ρωτούσε γιατί».

Τα τζιτζίκια, η απαγορευμένη Δημοκρατία και η ρύπανση

-Πως ήταν η ζωή στην Κίνα; Τι εμπειρίες αποκόμισες;

«Ηταν πολύ δύσκολη με πρώτο μεγάλο πρόβλημα με το φαγητό. Εγώ στην επαρχία της Σιτσουάν που βρισκόμουν όλα τα φαγητά ήταν πικάντικα. Επίσης, ήταν πρόβλημα η γλώσσα και γι΄αυτό ήμουν με ένα google translate σε όλο τον δρόμο. Υπάρχει θέμα με το διαδίκτυο και τα social media, απαγορεύονται. Ο τρόπος επικοινωνίας με εκτός Κίνας ήταν να αγοράσουμε VPN για να μπορούμε να μπούμε σε facebook, Instagram. Aλλα ωράρια, άλλη νοοτροπία του κόσμου, ήταν για μένα σαν να προσγειώνομαι σε έναν άλλον πλανήτη. Οι πρώτοι τρεις μήνες ήταν δύσκολοι, έλεγα πως δεν θα αντέξω».

-Επαιξε ρόλο στην προσαρμογή σου το γεγονός πως δεν ήξερες την γλώσσα;

«Από την αρχή είχαμε μεταφραστή στο γήπεδο, δεν με απασχολούσε η γλώσσα. Αυτό που με απασχολούσε ήταν η νοοτροπία της χώρας. Νιώθεις πολλά μάτια είναι πάνω σου».

-H καθημερινότητα πως ήταν; Δυσκολεύτηκες λόγω του καθεστώτος στη χώρα;

«Κάποια απλά πράγματα με δυσκόλεψαν, όπως για παράδειγμα οι Κινέζοι είναι ξύπνιοι από τις 4 τα χαράματα και ανοίγουν τις πόρτες οι γείτονες και μιλάνε ο ένας στον άλλον φωναχτά. Αρα και εγώ έπρεπε να ξυπνάω από νωρίς. Ή αν κάνεις φασαρία μετά τις 10 το βράδυ σου κάνουν παρατήρηση, για αυτούς είναι σαν είναι στην Ελλάδα 1 το βράδυ. Με το φαγητό έπρεπε να βρούμε κάποια εστιατόρια για να μας ικανοποιεί το φαγητό. Στην αρχή τρώγαμε ό,τι να ναι, στη συνέχεια βρήκαμε κάποια ευρωπαϊκά εστιατόρια, μαγειρεύαμε και εμείς. Το πιο περίεργο φαγητό που δοκίμασα στην Κίνα ήταν τζιτζίκια, είναι σαν τα καλαμαράκια για εμάς. Τα κάνουν κουρκούτι και τα τρώνε. Δεν το ήξερα όταν τα έφαγα, μου έκαναν πλάκα οι Κινέζοι προπονητές. Επίσης, δεν τρώνε σε όλη την Κίνα σκύλους, κυρίως στην Νότια Κίνα. Όταν ρώτησα κάποιον στην Κίνα πως γίνεται να τρώτε σκύλους, μου απάντησε όπως τρώτε εσείς κατσίκια. Στη χώρα υπάρχει μια παροιμία που λέει όποιο ζώο το βλέπει ο ήλιος στην πλάτη, τρώγεται. Είχα πάει στη Σανγκάη τους βοηθούς μου σε ένα εστιατόριο, παρήγγειλα ελληνικά φαγητά και με ρωτούσαν πως τρώμε αυτά τα φαγητά.

Με το καθεστώς δεν είχα ιδιαίτερο θέμα, σε έλεγχαν συχνά άτομα της ασφάλειας. Στην προπόνηση πάντα είχαμε κάποιον από την τοπική κυβέρνηση που έλεγχε τα πάντα. Θυμάμαι ένα περιστατικό στην προπόνηση, μου έκαναν παράπονα κάποια παιδιά ότι έχουν πρόβλημα με έναν καθηγητή ότι δεν μπορούν να πουν τη γνώμη τους. Εγώ ξεκίνησα να τους λέω στα αγγλικά τι σημαίνει δημοκρατία και ήρθε ο κυβερνητικός και μου είπε σε αυτή τη χώρα πως τη λέξη Δημοκρατία δεν θα την ξανααναφέρεις. Με το κομμουνιστικό καθεστώς μπορούν και ελέγχουν 2 δις. κόσμου.

Για να πούμε και τα θετικά η Κίνα έχει 3% ανεργία και 0% εγκληματικότητα. Νιώθεις ασφαλής, όλα λειτουργούν, νοσοκομεία, δημόσιες υπηρεσίες, έχει μηδέν αναμονή, τέλειες συγκοινωνίες, μηδέν κίνηση, πάρκινγκ παντού, τεχνολογία τρομερή. Ό,τι θέλεις να κάνεις στην Κίνα τα κάνεις μέσω μιας εφαρμογής, δεν χρειάζεται να πας σε υπηρεσίες. Σε τέτοια πράγματα είναι τρομεροί. Η οδήγησή τους είναι τραγική και αυτό οφείλεται πως τα διπλώματα τα δίνουν ιδιώτες δάσκαλοι και όχι το κράτος. Εγώ δεν επιτρεπόταν να οδηγήσω, όπως όλοι οι Ευρωπαίοι, έπρεπε να πάρουμε κινέζικο δίπλωμα. Μια φορά πήρα παράνομα ένα αυτοκίνητο με ταχύτητες γιατί οι Κινέζοι δεν ήξεραν να οδηγούν γιατί εκεί οδηγούν κυρίως αυτόματα. Το 80% του κόσμου χρησιμοποιεί το Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, όλα είναι στην ώρα τους. Το μετρό της Σανγκάης που ήμουν τον τελευταίο χρόνο, είναι το πιο σύγχρονο μετρό του κόσμου.

Πρόβλημα μεγάλο στην καθημερινότητα ήταν το καυσαέριο, η ατμοσφαιρική ρύπανση. Εγώ τη μάσκα τη χρησιμοποιούσα στην Κίνα τρία χρόνια πριν την πανδημία. Τους ίδιους τους Κινέζους δεν τους ενδιαφέρει το θέμα, είναι τρελοί με τα λεφτά. Στο 80% της Κίνας ο αέρας είναι μολυσμένος. Στην περιοχή της Σιτσουάν που ήμουν είχε περισσότερη ρύπανση από την Σανγκάη, γιατί έχει μεγάλα εργοστάσια χαλκού και μεγάλες ευρωπαϊκές αυτοκινητοβιομηχανίες έχουν έρθει στην Κίνα, όλοι έρχονται γιατί υπάρχουν πιο φτηνά εργατικά χέρια».

-Πόσο δύσκολο ήταν για σένα να φύγεις περίπου 9.000 χλμ. μακριά από το σπίτι σου για να κάνεις αυτό που αγαπάς;

«Εγώ δεν είχα κάτι να αφήσω πίσω μου, ήμουν ανύπαντρος. Όταν σου κάνει πρόταση μια τέτοια ομάδα είναι  δύσκολο να αρνηθείς. Μου αρέσουν πάρα πολύ τα ταξίδια, το είδα και σαν εμπειρία, ειδικά σε μια χώρα που μπορεί να μην μπορούσα να πάω μόνος μου. Είπα θα πάω και βλέπουμε. Από τους πέντε που πήγαμε μαζί, οι τρεις πρώτοι έφυγαν μέσα σε 2 μήνες».

«Δραπέτευσα για να γυρίσω στην Ελλάδα»

-Πως έζησες την αρχή της πανδημίας στην Κίνα; Τι σε έκανε να επιστρέψεις στην Ελλάδα;

«Η πανδημία με βρήκε στη Σανγκάη, τότε θα ξεκινούσαμε την προετοιμασία για την ομάδα στη Γ Εθνική. Στην Κίνα πρέπει να κάνεις πράγματα για την κινέζικη κυβέρνηση, εμείς τα πρωινά κάναμε εθελοντική εργασία σε παιδάκια, κάναμε προπόνηση σε παιδάκια. Μέσα Δεκέμβρη βλέπαμε πως τα παιδιά δεν ερχόντουσαν στο σχολείο, δεν έβγαιναν στα διαλείμματα. Όταν ρώτησα τι έγινε μου είπαν πως υπάρχει έξαρση γρίπης. Μέσα Γενάρη προς τέλος Γενάρη μας έδιναν άδεια για δύο εβδομάδες, γιατί είναι η αργία τους. Εγώ είχα φύγει για διακοπές στην Ταϊλάνδη και όταν γύρισα βρήκα μια Σανγκάη, μια πόλη 25 εκατ. κατοίκων άδεια. Μια πόλη-φάντασμα. Τότε μας εξήγησαν τι συμβαίνει. Μπήκαμε όλοι σε καραντίνα.

Την πρώτη εβδομάδα βγαίναμε για μια ώρα την ημέρα για να πάμε σούπερ μάρκετ ή να πάμε να φάμε. Στην Κίνα τα σπίτια είναι σαν μπλοκ (σ.σ. εργατικές κατοικίες), όταν έβγαινες σκάναραν έναν κωδικό και ήξεραν αν τηρούσες τη μία ώρα που σου έδιναν. Αν δεν το τηρούσες είχες πρόστιμο 1000 δολάρια, περίπου ένας μέσος μισθός. Στη Σανγκάη 1000 δολάρια παίρνει ένας υπάλληλος γραφείου.

Τη δεύτερη εβδομάδα μας άφηναν να βγαίνουμε μέρα παρά μέρα για μια ώρα. Εγώ εκεί είδα ότι δεν αντέχω, μίλησα και με την ομάδα και μας έδωσαν το ελεύθερο να φύγουμε αν θέλουμε. Το θέμα ήταν πως θα έφευγες από τα μπλοκ, αν έφτανες στο αεροδρόμιο μπορούσες να φύγεις. Στην ουσία δραπέτευσα. Εδωσα ραντεβού με ένα ιδιωτικό αμάξι, όπως είναι τα uber στην Ελλάδα, πήδηξα κάποια κάγκελα και με πήγε στο αεροδρόμιο της Σανγκάης. Όταν έφτασα στην Ελλάδα μαζί με 40 Κινέζους, με πτήση μέσω Μόσχας, και παρά τα όσα έλεγαν οι Υπουργοί για ελέγχους στο αεροδρόμιο δεν μας έκαναν κανέναν έλεγχο. Ηταν δύσκολο να μείνω στην Κίνα χωρίς τηλεόραση, χωρίς ίντερνετ, χωρίς φαγητό, μπλόκαραν και τις VPN για να μην μαθευτεί εκτός Κίνας τι γίνεται. Εγώ είχα 40 λεπτά ίντερνετ όλη μέρα και ήταν δύσκολη η κατάσταση. Ηταν και η αβεβαιότητα, δεν ξέραμε τι είναι όλο αυτό».

-Τι διαφορετικό έκαναν οι Κινέζοι για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού στην καθημερινότητα και τι βλέπεις στην Ελλάδα που θα μπορούσε να γίνει;

«Αυτό που έπαιξε ρόλο ήταν η τεχνολογία. Για παράδειγμα είχες στο κινητό έναν χάρτη και σου έλεγε που έχει κάποιος κορωνοϊό για να μην περάσεις. Το δήλωσε αυτός που το είχε με την διεύθυνσή του, δήλωνε που το κόλλησε. Το καθεστώς έπαιξε ρόλο, ήξεραν οι Κινέζοι πως αν δεν κάνουν αυτό που έπρεπε θα είχαν πρόστιμο ή υπήρχε αστυνομική βία. Σκέψου μια κοπέλα δεν ήθελε να γυρίσει στο σπίτι την ώρα που έπρεπε, υπήρξε αστυνομική βία και την έβαλαν με το ζόρι σπίτι της. Στην Κίνα μετά από ένα χρόνο έχουν 40.000 κρούσματα, η ζωή είναι ομαλή. Εδώ στην Ελλάδα έπρεπε στο δεύτερο lockdown να πάρουμε νωρίτερα πιο σωστές αποφάσεις. Στην Κίνα έκαναν εκατομμύρια rapid test, εδώ τώρα ξεκίνησαν να γίνονται τόσα πολλά. Επίσης, δεν υπάρχουν κινήματα κατά του εμβολιασμού και όσα υπάρχουν εδώ στην Ελλάδα. Βλέπεις στο Ισραήλ τι κάνουν μέχρι τώρα και έρχονται σιγά σιγά σε μια κανονικότητα».

-Το 2017 ένα παιδάκι ήρθε αντιμέτωπο με την λευχαιμία και εσύ ήσουν συμβατός δότης. Πως αποφάσισες να πάρεις το αεροπλάνο και να πας να βοηθήσεις; Το σκέφτηκες; Πως ένιωσες που έσωσες τη ζωή του μικρού παιδιού;

«Είναι μια ιστορία που το έβγαλε η μητέρα του παιδιού στη δημοσιότητα, εγώ δεν θέλω να μιλάω πολύ γι΄αυτό. Εγώ είμαι δότης σε διάφορες οργανώσεις για τον καρκίνο. Όταν ήμουν στην Κίνα με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν πως ένα παιδί έχει πρόβλημα και είμαι συμβατός δότης. Εγώ εκείνο το διάστημα έπρεπε να πάω στο Χονγκ Κονγκ για την βίζα εργασίας και μου είπαν πως έπρεπε να περιμένω για 10 ημέρες εκεί. Είδα πως είχα ένα κενό, πήρα το αεροπλάνο και πήγα στη Φρανκφούρτη. Το παιδί εκτός από τη λευχαιμία είχε και ένα πρόβλημα στα ισχία που του είχαν καεί από τις χημειοθεραπείες και έπρεπε να πάει σε ένα ειδικό κέντρο στη Γερμανία. Ανθρώπινα και αφού μπορούσα να βοηθήσω, πήγα εκεί, έγιναν αυτά που έπρεπε να γίνουν. Δεν είναι τίποτα, μακάρι όλοι να γίνουν δότες μυελού των οστών, απλά θέλει λίγο υπομονή στη διαδικασία. Ενιωσα ηθική ικανοποίηση που έγινε καλά αλλά υπήρχε και το άγχος αν θα πήγαινε καλά. Το έκανα για μένα, είναι σημαντικό να σώζεις μια ζωή. Η οικογένεια μένει στη Γερμανία, τις γιορτές είχαμε επικοινωνία με τη μητέρα. Με το παιδί δεν ήθελα να έχω εγώ ιδιαίτερη επικοινωνία γιατί είμαι συναισθηματικός και αν κάτι δεν πάει καλά θα είναι δύσκολο. Στην εποχή που ζούμε είναι σημαντικό να βοηθάμε ο ένας τον άλλον».

Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news

Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook