Για τα συναισθήματά του μετά την τεράστια πρόκριση της Ελλάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού και για δύο ανθρώπους που στιγμάτισαν στην καριέρα του, μίλησε μετά το τέλος της αναμέτρησης με την Κροατία (80-69) ο Κώστας Παπανικολάου.
«Είναι πολλά τα συναισθήματα για να μιλήσεις με καθαρό μυαλό και να πεις τι μας οδήγησε σε όλο αυτό. Ήταν η καρδιά, η θέληση, που έβγαλε ο κόουτς μαζί με όλους τους υπόλοιπους, με ένα επιτελείο με ανθρώπους μέσα στην ΕΟΚ που έχουν φέρει επιτυχίες, υπάρχει συσπείρωση, υπάρχει μια αγκαλιά.
Είναι τιμή να βλέπουμε στο γήπεδο ανθρώπους που μας έδωσαν ελπίδες και όνειρα για να ασχοληθούμε με το μπάσκετ. Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να δώσουμε στα νέα παιδιά ένα ψήγμα για να ερωτευτούν το μπάσκετ και να καταλάβουν πόσο μεγάλη τιμή είναι να φοράς το εθνόσημο, ώστε να είναι μέσα σε αυτά ο επόμενος Σπανούλης, Διαμαντίδης, Καλάθης και Γιάννης. Ένα από τα πράγματα που είπα στον κόουτς και τον Νίκο Ζήση ήταν ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί στα δύο προηγούμενα Προολυμπιακά ήμουν τραυματίας.
Το 2012 ήμουν συμπαίκτης με τους δυο τους και τότε θυμάμαι πως μου έλεγαν "είσαι μικρός ακόμη, θα έχεις τις ευκαιρίες σου". Πέρασαν δώδεκα χρόνια, αλλά αξίζει η αναμονή για αυτό το συναίσθημα που εύχομαι να το ζήσει κάθε Έλληνας. Όλα αυτά τα χρόνια είχαν αρχίσει να γίνονται βάρος στην πλάτη όλων μας. Θέλεις να δώσεις κι εσύ κάτι, να αφήσεις κάτι πίσω. Σήμερα είχε πάει στα δύο λεπτά πριν το τέλος και έμοιαζε σαν να μην περνούσε ο χρόνος. Δεν πήραμε κάποιο μετάλλιο, αλλά αυτή η πρόκριση με έχει γεμίσει πολύ και σίγουρα δεν θέλω να σταματήσει εδώ.
Αυτή είναι και η παρακαταθήκη μου στα παιδιά μου, να έχω να τους λέω κάποια μέρα ότι κάτι έκανα για τη χώρα μου (σ.σ. δακρύζει). Το ίδιο ισχύει για όλα τα παιδιά. Μας βάραινε πολύ να κάνουμε κάτι καλό, το ίδιο ένιωθε και ο Γιάννης γιατί έτσι είναι σαν παιδί. Σου βγαίνουν τόσο έντονα τα συναισθήματα».
