Οταν είσαι ΠΑΟΚ, δεν γίνεται να μην είσαι και Κωνσταντέλιας και... Κουλεριάκης και Μιχαηλίδης και Τσιγγάρας. Δεν γίνεται να μην είσαι και Τζόλης και Γιαννούλης και Κούτσιας και Τζίμας. Οπως δεν γίνεται να μην ήσουν και Σαλπιγγίδης και Αθανασιάδης και Πέλκας και πάει λέγοντας όσο πιο πίσω γυρνάμε στον χρόνο για να φτάσουμε στα ιστορικά τσικό του Βίλυ της δεκαετίας του 1960, που ανέδειξαν τον Κούδα και όχι μόνο.
Η “παραγωγή” ποδοσφαιριστών από τα σπλάχνα του ΠΑΟΚ ανέκαθεν με συγκινούσε. Πιο πολύ αγαπούσα τους παίκτες που “ξεπηδούσαν” από τις μικρές ομάδες του ΠΑΟΚ και πιο πολύ μ’ αυτούς ταυτιζόμουν. Πιο πολύ αυτοί ήθελα να διακρίνονται γιατί αυτοί ένιωθα ότι είναι “το νόημα του ΠΑΟΚ”, όπως πολύ εύστοχα είπε κάποτε ο Ιβάν Σαββίδης αναφερόμενος στον Κλάους.
Με στενοχωρεί το γεγονός ότι ο Κούτσιας, που είχε βγάλει μάτια σε όλα τα Πρωταθλήματα των Ακαδημιών, βρίσκεται στο Σικάγο και βολοδέρνει στο MLS. Σας ενημερώνω, επί τη ευκαιρία, ότι έχει παίξει σε 22 ματς, με σύνολο μόνο 475 λεπτών και ότι έχει δώσει δύο ασίστ, αλλά δεν πέτυχε ούτε ένα γκολ. Και είναι πλέον 20,5 ετών. Κρίμα να μην ανήκει στον ΠΑΟΚ, κρίμα και για τον ίδιο να ψάχνει να βρει στον ήλιο μοίρα και να μην έχει κάνει ήδη το πρώτο μεγάλο βήμα, όπως υπόσχονταν τα προσόντα του.
Από την άλλη, χαίρομαι για την πρόοδο του Τζόλη, αλλά στενοχωριέμαι επίσης που δεν ανήκει στον ΠΑΟΚ. Αυτά τα παιδιά δεν προλάβαμε να τα χαρούμε με την ασπρόμαυρη φανέλα και, μόλις αρχίσαμε να “δενόμαστε” μαζί τους, μείναμε στα κρύα του λουτρού. Να είχαν την εξέλιξη του Πέλκα, ας πούμε, θα το δεχόμουν. Χορτάσαμε Πέλκα στον ΠΑΟΚ, κάποια στιγμή έφυγε, νορμάλ.
Ισα-ίσα που χαρήκαμε γιατί του δόθηκε η ευκαιρία να φανεί περισσότερο στην Ευρώπη και να πάρει και περισσότερα χρήματα, συν το γεγονός ότι χρήματα στα ταμεία του έβαλε και ο ΠΑΟΚ. Ετσι θα χαρούμε κάποια στιγμή και για τον Κωνσταντέλια και για τον Κουλιεράκη, μακάρι και για τον Μιχαηλίδη. Κάποια στιγμή όμως. Που όσο πιο πολύ αργήσει, τόσο πιο πολύ θα τους ευχαριστηθούμε στον ΠΑΟΚ και τόσο πιο πολύ θα έχουν “δεθεί” όχι μόνο με τον κόσμο, αλλά και με την ιστορία της ομάδας.
Θεωρώ ευτύχημα την παραμονή του Κωνσταντέλια και του Κουλιεράκη φέτος το καλοκαίρι και εύχομαι να μη συγκινήσουν τον Ιβάν οι Σειρήνες που εξακολουθούν αδιάκοπα να του τραγουδούν στο αυτί. Οι πιέσεις και για τα δύο παιδιά συνεχίζονται και οι προτάσεις πέφτουν βροχή. Να είστε βέβαιοι γι’ αυτό. Μέχρι να λήξει η μεταγραφική περίοδος δεν μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι.
Το ίδιο ισχύει προφανώς και για τον Κοτάρσκι, τον οποίο αρχίσαμε σιγά-σιγά να αισθανόμαστε δικό μας παιδί. 93 ματς σε δύο σεζόν και όλες οι συμμετοχές ολόκληρα 90λεπτα είναι σπουδαία υπόθεση. Παλιότερα για να φτάσει κάποιος παίκτης τις 90 συμμμετοχές χρειαζόταν τρεις και τέσσερις σεζόν. Αλλά κι αυτός θα ήταν κρίμα να δοθεί τώρα, έχοντας προσφέρει μόνο για δύο χρόνια. Είδε και έπαθε ο ΠΑΟΚ να βρει έναν τερματοφύλακα της προκοπής, που να έχει και το μέλλον μπροστά του, άρα δεν έχει νόημα να τον δώσει τώρα και να ψάξει να βρει άλλον.
Στο κάτω-κάτω, όσο παίζουν αυτοί οι ταλαντούχοι νεαροί, τόσο μεγαλώνουν τη χρηματιστηριακή αξία τους. Και όταν πουληθούν θα ωφεληθούν οικονομικά περισσότερο και οι ίδιοι, αλλά και ο ΠΑΟΚ. Αλλά, είπαμε: Κάααποια στιγμή...
ΥΓ. Για καινούργια πιτσιρικαρία φέτος, ας μην περιμένουμε τίποτε. Κανένας άλλος νεαρός δεν πρόκειται να προωθηθεί στην πρώτη ομάδα. Εναν Τζίμα ελπίζαμε να δούμε, αλλά θα παρακολουθούμε την πρόοδό του στη Νυρεμβέργη. Τουλάχιστον αυτός δεν πήγε όπου-όπου, αλλά σε ένα άκρως επαγγελματικό περιβάλλον, με άφθονη τεχνογνωσία, με έναν σπουδαίο προπονητή-δάσκαλο και, το κυριότερο, δεν πουλήθηκε. Δανεικός δόθηκε και μακάρι να επανέλθει του χρόνου στον ΠΑΟΚ, γιατί είναι πολύ πιθανό να ζητήσουν να τον αποκτήσουν οι Γερμανοί κι αν το κάνουν σίγουρα η προσφορά τους θα είναι δελεαστική. Αλλά για τον Τζίμα ας αφήσουμε να αγχωθούμε το επόμενο καλοκαίρι, όχι τώρα...
