Aγαπητή Metrosport,
Το Πρωτάθλημα της Σούπερ Λίγκα τελείωσε. Ξέρουμε αυτή τη στιγμή ποια είναι η τελική βαθμολογία; Οχι
Ξέρουμε με πόσες ομάδες θα γίνει το επόμενο; Οχι.
Ξέρουμε αν υποβιβάζεται ο Πανιώνιος; Οχι.
Ξέρουμε αν και πότε θα γίνει μπαράζ ανάμεσα σε Ξάνθη και Απόλλωνα Αθηνών; Οχι.
Στον τελικό του Κυπέλλου προκρίθηκαν δύο ομάδες. Ξέρουμε πότε θα παίξουν; Οχι. Ξέρουμε πού θα παίξουν; Οχι.
Τίποτε δεν ξέρουμε. Ούτε γι' αυτά που τελείωσαν, ούτε γι' αυτά που πρόκειται να γίνουν.
Και δεν συμβαίνει μόνο φέτος. Συμβαίνει πάντα. Πάντα υπάρχουν εκκρεμείς δικαστικές αποφάσεις, πάντα είναι πιθανή μια αναδιάρθωση, της αναδιάρθωσης, ω αναδιάρθρωση και ποτέ δεν υπάρχει ούτε μπούσουλας ούτε πρόγραμμα που ξέρουμε ότι θα τηρηθούν περισσότερο από μία αγωνιστική περίοδο. Από την άλλη πλευρά, κάθε χρόνο προκύπτουν τεράστιες τρύπες στους κανονισμούς και τον πειθαρχικό κώδικα. Αλλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να τις κλείσει.
Τις βρίσκουν και τις ξαναβρίσκουν μπροστά τους, ανακαλύπτουν συνεχώς νέες, αλλά... πέρα βρέχει. Κατά τα άλλα, άπαντες κόπτονται για την πρόοδο του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Οι δύο λέξεις «ελληνικό ποδόσφαιρο» εμένα μου φαίνονται ένα σύντομο ανέκδοτο. Μοιάζει με το άλλο, το πολύ παλιό, που λέγαμε «ένας Αλβανός τουρίστας», στα μαύρα χρόνια για τους γείτονες, που ούτε την οικονομική δυνατότητα είχαν, ούτε την ελευθερία να ταξιδέψουν για διακοπές στην Ελλάδα ή οποιαδήποτε άλλη χώρα.
Ενα ανέκδοτο κακόγουστο είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο, το οποίο είναι πάντα επίκαιρο και ανανεώνεται με νέες λεπτομέρειες που το κάνουν ακόμη πιο αποκρουστικό. Δεν το αντέχουν ούτε όσοι έχουν αναπτυγμένη αίσθηση του λεγόμενου μπλακ χιούμορ. Αλλάζει η διοίκηση της Σούπερ Λίγκα, αλλάζει η διοίκηση της ΕΠΟ, αλλάζει η κυβέρνηση, αλλάζει ο υφυπουργός Αθλητισμού, αλλάζουν οι αρχιδιαιτητές, αλλάζουν τα μέλη της ΚΕΔ, όλα αλλάζουν και, όμως, όλες οι παθογένειες παραμένουν ίδιες. Λίγο το VAR σουλούπωσε την κατάσταση στη γνησιότητα των αποτελεσμάτων των αγώνων κι εκείνο, όμως, το ελληνικό ποδόσφαιρο το εφάρμοσε κολοβό και, σε πολλές περιπτώσεις, κατόρθωσε να το εξευτελίσει.
Να είναι καλά οι ξένοι διαιτητές (όχι όλοι) που τουλάχιστον μας απάλλαξαν στα «μεγάλα» ματς από την ανικανότητα των Ελλήνων. Αλλά, αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι πρόοδος αυτό. Πρόοδος θα ήταν αν είχαμε καλύτερες διαιτησίες από τους Ελληνες διαιτητές. Γιατί αυτοί είναι κομμάτι του ελληνικού ποδοσφαίρου και όχι οι ξένοι.
Τώρα, αν μιλήσουμε για την ποιότητα των ομάδων, πρέπει να βάλουμε τα γέλια ή τα κλάματα. Αυτό που βλέπουμε στα ελληνικά γήπεδα λίγο μοιάζει με το κανονικό ποδόσφαιρο. Αλλά εδώ ανοίγουμε μεγάλη συζήτηση. Με δύο μόνο ισχυρούς οικονομικά παράγοντες και με καμία ομάδα να μην ξέρει πώς θα αξιοποιήσει τα φυντάνια από τις ακαδημίες της, είναι περίπου ανέφικτο να έχουμε μεγαλύτερη ποιότητα στα ρόστερ των ομάδων, καλύτερο θέαμα και έντονο ανταγωνισμό στη διεκδίκηση των τίτλων...
ΥΓ. Ψάχνω να βρω έναν λόγο για να θέλει να κρατήσει ο Ιβάν τον Φερέιρα και δεν βρίσκω. Αν ήταν από αυτούς που σκέφτονται τα λεφτά της αποζημίωσης θα υπήρχε ένας λόγος. Αλλά ούτε αυτός υπάρχει.
Στέλιος Α. Γρηγοριάδης
