Παγκαλίδης: «Θέλω μετάλλιο σε Παγκόσμιο, κάποια στιγμή θα αφήσω την πάλη για την ιατρική»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΠΕΤΡΟ ΧΑΡΙΖΑΚΛΗ

Η ελληνορωμαϊκή πάλη ως άθλημα τελούνταν από την αρχαιότητα και στη σύγχρονη εποχή, συμπεριλήφθηκε το 1896 για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα. Από το 1906 υπάρχει μέχρι και σήμερα σε όλες τις Ολυμπιάδες. Το Metrosport.gr επικοινώνησε με τον αθλητή του ΠΑΟΚ και πρωταθλητή Ελλάδας στην κατηγορία των 82 κιλών, Ηλία Παγκαλίδη, σε μια συνέντευξη από τα βάθη της καρδιάς του. 

Ο Ηλίας μας μίλησε για τους τελευταίους αγώνες που έδωσε, το Πανελλήνιο πρωτάθλημα που οι αθλητές απείχαν, την διαμάχη με τον Ομοσπονδία και τους λόγους που συνέβη αυτό και ζήτησε την στήριξη της Πολιτείας. Ο 22χρονος παλαιστής αναφέρθηκε και στον πατέρα του που είναι και προπονητής του, τους τίτλους που έχει κατακτήσει από τα 14 μέχρι και σήμερα ενώ μας αποκάλυψε πως το 2019 που ο ποδοσφαιρικός ΠΑΟΚ έπαιρνε αήττητο πρωτάθλημα, εκείνος βρισκόταν για προετοιμασία στη Σουηδία και βρέθηκε στον Σύνδεσμο Φίλων ΠΑΟΚ στη Στοκχόλμη. Τέλος, δεν παρέλειψε να αναφερθεί στις δυσκολίες του πρωταθλητισμού και τον συνδυασμό με τις σπουδές του στην Ιατρική ενώ εξήρε και τις προσπάθειες των ανθρώπων του ΠΑΟΚ που κάνουν την καθημερινότητά του στην πάλη συνεχώς καλύτερη.

-Καλησπέρα Ηλία. Θα ήθελα να ξεκινήσουμε λέγοντάς μου τι έγινε στους δύο πιο πρόσφατους αγώνες σε Βουλγαρία και Ουγγαρία.

«Στη Βουλγαρία ήταν το Πανευρωπαϊκό Κ23. Στις λεπτομέρειες αποκλείστηκα στους 16, έχασα το ματς στο 3-3. Ωστόσο δεν ήμουν έτοιμος. Είχα απογοητευτεί πολύ, καθώς δεν ξέραμε αν θα μας καλύψουν τα έξοδα. Σκέψου πως είχε ακυρωθεί το πανελλήνιο πρωτάθλημα τον Γενάρη την τελευταία στιγμή λόγω κρουσμάτων κορωνοϊού ενώ κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή μας κάλεσαν για αγώνες πρόκρισης για το τουρνουά στη Βουλγαρία. Πήγα χωρίς προετοιμασία, απογοητεύτηκα που έχασα την ευκαιρία για μια διάκριση.

Στο Πανευρωπαϊκό Ανδρών στη Βουδαπέστη ήμουν πάλι ανέτοιμος, αλλά εκεί πήγα για την εμπειρία. Εκεί δεν μπορείς να διακριθείς χωρίς να έχεις την κατάλληλη προετοιμασία. Σκέψου πως πάλεψα στα 87 κιλά ενώ η κατηγορία μου είναι στα 82».

-Τώρα επόμενος στόχος;

«Ετσι όπως κυλάνε τα πράγματα και επειδή δεν θα συμμετέχω στο Μεσογειακό, είναι το Παγκόσμιο Κ23 στην Ισπανία τον Οκτώβριο και ο μεγάλος στόχος είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες το 2024».

-Θα ήθελα να μου σχολιάσεις τι έχει συμβεί με την Ομοσπονδία και εσύ και άλλοι αθλητές έχετε μείνει εκτός Μεσογειακών Αγώνων.

«Είμαστε αθλητές με διεθνείς διακρίσεις που μείναμε εκτός (σ.σ. Παγκαλίδης, Πηλίδης, Τσεκερίδης, Κουγιουμτζίδης, Ιωσηφίδης και Κεσσίδης), δεν ξέρω αν αυτοί που θα πάνε έχουν ξανασυμμετάσχει σε διεθνείς αγώνες, κανονικά δεν πρέπει να απαντήσω σε αυτό. Aς τα πάρουμε όμως από την αρχή. Τον Μάιο που ήταν προγραμματισμένο το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στο Κιλκίς, εμείς αποφασίσαμε να απέχουμε από τους αγώνες σαν ένδειξη διαμαρτυρίας γιατί δεν έχουμε στήριξη από την Ομοσπονδία και από την Πολιτεία. Είμαστε στο έλεος του Θεού, είμαστε αγανακτισμένοι, δεν είχε νόημα να παλέψουμε, δεν έχουμε εθνικές ομάδες. Μπήκαμε στο ταπί με τα πανό μας, είπαμε τα αιτήματά μας. 

Εδώ να πω πως ο Υφυπουργός έκανε ένα νόμο με εκπροσώπους αθλητών στις ομοσπονδίες, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά. Εμείς κάναμε σύλλογο αθλητών και βγάλαμε εκπρόσωπο και δεν μας δέχθηκε η ομοσπονδία. Στη συνέχεια έγινε άλλος σύλλογος και τον δέχθηκε η ομοσπονδία με το 1/3 των μελών και εκλέχτηκε άλλος εκπρόσωπος. Στο Πανελλήνιο λοιπόν, δύο προπονητές πιάστηκαν στα χέρια και το θέμα πήρε μεγάλες διαστάσεις και το χρέωσαν στους αθλητές. Η ομοσπονδία μας χαρακτήρισε χούλιγκαν. Ο αποκλεισμός από τους Μεσογειακούς Αγώνες ήταν σαν αντίποινα από την Ομοσπονδία για την αποχή μας. Η διάσταση που πήρε το συμβάν οφείλεται και στη φήμη που πήρε από το Survivor ο Πηλίδης. Ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής και συμμετείχε σε Ολυμπιάδα. Θα μπορούσε να αποκτήσει μεγαλύτερη φήμη το άθλημα μέσω του ριάλιτι αυτού».

-Τι ζητάτε δηλαδή από την Πολιτεία;

«Ενδιαφέρον και στήριξη. Δεν γίνεται να προσπαθούμε χρόνια, να ιδρώνουμε, να χάνουμε χρήματα από την τσέπη μας και να μην έχουμε τα βασικά. Για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο δεν έγινε χωρίς λόγο η αποχή».

«Ο πατέρας μου με έκανε να πω πως ο πρωταθλητισμός αξίζει»

-Πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με την πάλη;

«Από μωρό ξεκίνησα να ασχολούμαι λόγω του πατέρα μου, με έπαιρνε από μικρό στον σύλλογο που έκανε προπόνηση».

-Σκέφτηκες ποτέ τον εαυτό σου σε άλλο άθλημα;

«Όταν ήμουν μικρός πήγαινα ταυτόχρονα και στην πάλη και στο ποδόσφαιρο, ο πατέρας μου δεν με πίεσε ποτέ. Στο γυμνάσιο αφοσιώθηκα στην πάλη».

-Τι στερήσεις είχες για να μπορείς να είσαι παλαιστής;

«Αναμνήσεις, βόλτες με την παρέα, εκδρομές με το σχολείο, μόνο μια φορά κατάφερα να πάω εκδρομή με το σχολείο, αλλά ανταμείφθηκα με ταξίδια στο εξωτερικό, διαφορετικές χώρες και κουλτούρες αλλά και φυσικά τις επιτυχίες μου. Μεγαλώνοντας στερήθηκα κι άλλα πράγματα, στερήθηκα χρόνο που θα μπορούσα να αφιερώνω στη σχολή μου, χρήματα».

-Πόσο δύσκολο ήταν να συνδυάσεις προπονήσεις και σχολείο;

«Δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο τώρα στο πανεπιστήμιο, τότε είχα δώσεις βάση στις προπονήσεις μέχρι την Τρίτη λυκείου. Γι΄αυτό πήρα την μεγαλύτερη διάκριση μου το 2017, την 3^η θέση στο Πανευρωπαϊκό Παίδων, και την 7η στο Παγκόσμιο. Η καθημερινότητά μου ήταν η εξής, 6.30 το πρωί προπόνηση, στη συνέχεια σχολείο, έπειτα σπίτι, μετά ξανά προπόνηση και ύπνος».

-Όταν ήσουν μικρός, ο μπαμπάς σου καθόταν και σου διηγούνταν τους αγώνες που έχει παίξει;

«Ναι το έκανε, όσο μεγαλώνω το κάνει ακόμη περισσότερο. Ηταν ο λόγος που με έκανε να πω πως ο πρωταθλητισμός αξίζει. Θυμάμαι μια ιστορία που μου αρέσει πολύ. Είχε βγει 1^ος στο τουρνουά Ακρόπολις, σκέψου πως ο Γερλικάγια βγήκε 3^ος Γερλικάγια. Ο μπαμπάς μου είχε πάει στον τελικό και δεν τον ένοιαζε, ήταν ευχαριστημένος που έφτασε στον τελικό. Όταν κέρδισε δεν το πίστευε ούτε ο ίδιος».

-Πως είναι να έχεις τον πατέρα σου προπονητή;

«Είναι πολύ ευχάριστο για μένα, δεν ένιωσα πίεση επειδή είναι προπονητής μου, πλέον είναι ευκαιρία να περάσω χρόνο με τον πατέρα μου γιατί δεν μένουμε στο ίδιο σπίτι και είμαι ευγνώμων για όσα έχω ζήσει μαζί του και που τον έχω προπονητή».

-Σε έχει αδικήσει ποτέ;

«Όχι. Εχω αδικηθεί αλλά όχι από τον πατέρα μου».

-Θέλεις να τον ξεπεράσεις σε διακρίσεις;

«Ποτέ δεν το έχω σκεφτεί. Είμαι κοντά στις διακρίσεις που έχει, αυτό που με ένοιαζε πάντα ήταν να φανώ αντάξιος του ονόματός του».

-Η συνύπαρξη πως ήταν στο σπίτι; Ηταν λιγότερος αυστηρός από ότι στις παλαίστρες;

«Ηταν πιο αυστηρός ως προπονητής, το ξεχωρίζαμε, άλλο το σπίτι, άλλο η παλαίστρα. Τον φώναζα δάσκαλο για πλάκα και έμεινε. Πλέον όταν είμαστε σπίτι μαζί δεν τον φωνάζω μπαμπά, αλλά δάσκαλο».

«Στα 14 ο πρώτος τίτλος μου, ξεχωριστή η διοργάνωση στη Θεσσαλονίκη το 2018»

-Ποια ήταν η καλύτερη χρονιά σου από άποψη διακρίσεων;

«Το 2017 που πήρα 3^η θέση στο Πανευρωπαϊκό Παίδων και βγήκα 7^ος στο Παγκόσμιο. Ενώ νωρίτερα ήμουν ήδη πρωταθλητής παίδων και εφήβων στο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Από τη στιγμή που άφησα την πάλη για τις πανελλήνιες, δεν έχω πιάσει την φόρμα που είχα μέχρι τα 17».

-Ποιον αγώνα θυμάσαι περισσότερο από όλους και γιατί;

«Δεν μπορώ να διαλέξω έναν. Θα σου πω δύο. Στο Πανευρωπαϊκό Παίδων ο προημιτελικός με τον Ρώσο πρωταθλητή Ευρώπης, μπήκα ως αουτσάιντερ και κέρδισα στην λεπτομέρεια και νομίζω εκείνος ο αγώνας μου έδωσε το μετάλλιο. Ήταν απίστευτο ένας Ελληνας να κερδίσει Ρώσο στην ελληνορωμαϊκή πάλη. Ο δεύτερος είναι ο τελευταίος αγώνας που έδωσα στο Παγκόσμιο, είχα ξεσπάσει σε κλάματα γιατί δεν μπορούσα να το διαχειριστώ».

-To Xάλκινο στο Πανευρωπαϊκό Παίδων είναι η σημαντικότερη διάκρισή σου;

«Ναι σίγουρα».

-Στα 14 πήρες τον πρώτο Πανελλήνιο τίτλο σου. Καταλάβαινες τότε τι έχεις πετύχει;

«Ημουν Πρωταθλητής Παμπαίδων. Όχι δεν κατάλαβα. Γινόντουσαν τόσο σταδιακά τα πράγματα με τις διακρίσεις μου, που δεν το είχα καταλάβει. Μέχρι να το ξαναπετύχω 1-2 φορές, τότε κατάλαβα τι γίνεται».

-Το Πανελλήνιο στη Θεσσαλονίκη το 2018 ήταν μια ξεχωριστή διοργάνωση για σένα;

«Ισχύει γιατί ήταν η μοναδική φορά που πάλεψα στο σπίτι μου, είχαν έρθει φίλοι μου, είχε γεμίσει το στάδιο. Ηταν ωραία διοργάνωση, ευχάριστη, στο τελευταίο ματς της διοργάνωσης μπήκαν οι φίλοι μου μέσα, έπεσαν πάνω και ακόμη το θυμάμαι. Είχα τερματίσει 1^ος παρότι δεν έκανα καλή εμφάνιση, γιατί με είχαν ρίξει οι πανελλήνιες».

-Ο δυσκολότερος παλαιστής που έχεις αντιμετωπίσει;

«Στους Παίδες, ο Ούγγρος, Αλεξ Ζόκε, με είχε νικήσει και στο Πανευρωπαϊκό και στο Παγκόσμιο, είναι αυτός που δεν κατάφερα να τον φτάσω. Μιλάμε για υπεραθλητή, είναι στην ηλικία μου, έχει βγει 5^ος στην Ολυμπιάδα, ξυπνούσα να τον δω 6 η ώρα στο Τόκιο, τον θαυμάζω. Στο ταπί αποκτάς έναν αντίπαλο και φίλο».

-Πόσο δύσκολο είναι να σταθείς ξανά στα πόδια σου όταν έχεις χάσει έναν αγώνα;

«Παίζει ρόλο η σημασία του αγώνα, σε τι κατάσταση θα είσαι, πόσο καιρό θα είναι οι επόμενοι αγώνες. Μετά το 2017 είχα ένα χρόνο αποχή, είχα πάρει 15 κιλά, ήταν πολύ δύσκολο να επανέλθω. Να πάρω μετάλλιο σε Παγκόσμιο, αυτό είναι το άχτι μου».

«Είχαμε στήσει τη δική μας φιέστα στη Στοκχόλμη, ο ΠΑΟΚ το πιο ευχάριστο κομμάτι στην πάλη»

-Πως ένιωσες όταν πήρες μετάλλιο μαζί με τους Τσεκερίδη και Δογάνη και βρεθήκατε στην Τούμπα;

«Είμαι ΠΑΟΚ, μας παθιάζει λίγο παραπάνω όταν παλεύουμε, ήταν ξεχωριστή και η πρώτη φορά που είχαμε πάει στην Τούμπα για γύρο του θριάμβου. Με κάτι τέτοιες κινήσεις παίρνεις αναγνωρισιμότητα για κάτι που δεν έχει πολύ αναγνωρισιμότητα όπως η ελληνορωμαϊκή πάλη. Μου έχει λείψει η Τούμπα».

-Εχω δει πως στα ταξίδια που έχεις κάνει με την πάλη, δείχνεις τα «ασπρόμαυρα» συναισθήματά σου, όπως στη Στοκχόλμη. Πως νιώθεις με τον κόσμο;

«Ετυχε να είμαι στην Στοκχόλμη όταν ο ΠΑΟΚ έπαιρνε το πρωτάθλημα το 2019. Με κάλεσαν να δούμε το ματς στον Σύνδεσμο, είχαμε στήσει την δική μας φιέστα, οι άνθρωποι είναι εξαιρετικοί, φιλόξενοι. Κάθε φορά μας τιμούν οι άνθρωποι εκεί και είμαι ευγνώμων».

-Πως είναι τα πράγματα στον ΠΑΟΚ;

«Δόξα τον Θεό που υπάρχει το τμήμα της πάλης του ΠΑΟΚ, με στηρίζουν σε κάθε τομέα, έχουμε την καλύτερη ομάδα στην ελληνορωμαϊκή στην Ελλάδα. Ο ΠΑΟΚ είναι το πιο ευχάριστο κομμάτι στην καθημερινότητά μου στην πάλη, είναι το σπίτι μου. Εχουμε ανθρώπους, προπονητής, έφορος, ο κ.Αμοιρίδης που μας βοηθάει. Ολοι αυτοί ευθύνονται που έχει χτιστεί το σύνολο των επιτυχιών. Ο ΠΑΟΚ με στηρίζει και με έχει στηρίξει και με το παραπάνω. Εμένα με στηρίζει και οικονομικά, είναι δίπλα μας, πολλές φορές καλύπτουν έξοδα που θα έπρεπε να καλύψει η ομοσπονδία. Μόνο θέμα είναι το γηπεδικό. Εχουμε συνεργασία με τους Μακεδόνες Ευόσμου, αλλά κάθε φορά στρώνουμε την παλαίστρα, δεν έχουμε ντουζ, ούτε αποδυτήρια».

-Πόσες ώρες την ημέρα προπονείσαι για να κάνεις πρωταθλητισμό;

«Κανονικά ένας παλαιστής πρέπει να προπονείται δύο δίωρα την ημέρα, πλέον δεν το τηρώ τόσο πολύ το πρόγραμμα, γιατί έχω υποχρεώσεις με την σχόλη».

-Πως καταφέρνεις και συνδυάζεις τον πρωταθλητισμό με την ιατρική;

«Δεν τα συνδυάζω τέλεια, δεν έχω δώσει το 100% στην ιατρική ούτε στην πάλη. Είμαι σε ένα καλό επίπεδο στην πάλη. Τα θέλω και τα δύο αλλά πιέζομαι χρονικά, κάποιες φορές είναι καλό. Φεύγω το πρωί στις 7 από το σπίτι μου και γυρνάω στις 10 το βράδυ».

-Πιστεύεις πως κάποια στιγμή θα πρέπει να αφήσεις ένα από τα δύο πίσω;

«Δυστυχώς κάποια στιγμή θα αναγκαστώ να σταματήσω την πάλη. Μέχρι το Παγκόσμιο τον Οκτώβρη θα παλεύω, μετά δεν ξέρω. Θα προσπαθήσω να προκριθώ στην Ολυμπιάδα και ας μην καταφέρω να πάω, τουλάχιστον θα ξέρω πως έχω προσπαθήσει. Πάντα θα ασχολούμαι με το άθλημα, απλά ο πρωταθλητισμός θα σταματήσει κάποια στιγμή».