Είμαστε
παρορμητικοί γενικώς. Βιαζόμαστε.
Απόλυτοι. Κυρίως για τα άκρα. Η εμφάνιση
του Διονύση Λεονίδη και το ενδιαφέρον
του για την ομάδα βόλεϊ του Ηρακλή,
επιβεβαιώνει δύο πράγματα.
Πρώτα απ’
όλα πως ο Ηρακλής όσο κι αν φαινομενικά,
θεωρητικά εκτιμούν (ή ακόμη και προσδοκούν
κάποιοι) ότι «αργοσβήνει», τόσο ελκυστικός
παραμένει. Δεύτερον ότι πρέπει να
προλάβουμε να κρίνουμε πριν δούμε. Και
να είμαστε απόλυτοι. Ή κάνει ή δεν κάνει.
Σαν ελληνική νοοτροπία, για να προλάβουμε
να θυμόμαστε «εγώ τα έλεγα». Ο Διονύσης
Λεονίδης δεν έχει αναλύσει κανένα πλάνο
για την ομάδα βόλεϊ του Ηρακλή. Έχει
γνωστοποιήσει την πρόθεση εμπλοκής
του. Δεν ήρθε στη Θεσσαλονίκη ακόμη.
Εφόσον έρθει, συζητήσει και αναλύσει
το πλάνο και τις δυνατότητές του, θα
κρίνουν οι εσωτερικές άμυνες του Ηρακλή,
οι ελεγκτικοί μηχανισμοί αν πρέπει να
του δώσουν τα ηνία του βόλεϊ ή όχι. Τώρα,
χωρίς να έχει εμφανιστεί στη Θεσσαλονίκη,
χωρίς να έχει συζητήσει διεξοδικά με
τους ανθρώπους της ομάδας, είναι δυνατόν
να κριθεί με βεβαιότητα και απόλυτα,
είτε θετικά, είτε αρνητικά; Ούτε
εκμηδενισμός χωράει, ούτε αποθέωση του
Μεσσία.
ΥΓ: Μάλλον η χθεσινή μέρα είναι σημαντικότερη
εξαιτίας της επισημοποίησης της
επιστροφής του μπασκετικού Ηρακλή στις
ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Της συμμετοχής
στο Basketball Champions League. Και
όσο σύνθετα είναι τα πράγματα στον
επαγγελματικό αθλητισμό, ίσως άλλο τόσο
απλά είναι: Σταθερότητα, αναγνώριση,
στήριξη και σωστές επιλογές, φέρνουν
απτά αποτελέσματα.
