Οι κουτσαβακισμοί Αυγενάκη ήταν γνωστοί εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ειδικά από τότε που έγινε υφυπουργός.
Ο Ηράκλειτος έλεγε «μοίρα μας, ο χαρακτήρας μας».
Την είχε στο χαρακτήρα του την αλαζονεία ο βουλευτής. Όταν όμως ανέλαβε και υπουργικά καθήκοντα, έγινε χειρότερος. Αντιμετώπιζε τους άλλους λες και ήταν σκουπίδια.
Εχουν γράψει ιστορία οι ακρότητες του Αυγενάκη, ο οποίος κάποια στιγμή κλείδωσε στο γραφείο του έναν κρατικό υπάλληλο προκειμένου να υπογράψει με το στανιό μια σύμβαση!
Όταν χρηματοδοτούσε σωματεία, απαιτούσε από τους εκπροσώπους τους να εκδίδουν ευχαριστήριες ανακοινώσεις προς τον μέγα πολιτικό. Λες και τα λεφτά έβγαιναν από την τσέπη του.
Η στήλη θα μπορούσε να ασχοληθεί επί μακρόν με περιστατικά που κατέγραψε κατά τη διάρκεια της υπουργικής θητείας του βουλευτή Ηρακλείου.
Δεν θα το κάνει γιατί τον πεσμένο ουδέποτε τον χτυπάς. Το ζήτημα είναι να του ασκείς κριτική όταν βρίσκεται στην εξουσία.
Πολύ σημαντικότερο θέμα είναι ότι ο δυστυχής υπάλληλος του αεροδρομίου δεν τόλμησε τη στιγμή του συμβάντος και παρά την παρουσία των αστυνομικών, να υποβάλλει μήνυση. Σκέφτηκε ότι αν το κάνει, μπορεί να χάσει τη δουλειά του. Κι αυτό είναι το χειρότερο εκφυλιστικό σύμπτωμα της σύγχρονης ελληνικής δημοκρατίας.
Ο συνταγματικός ρόλος του βουλευτή είναι να υπηρετεί τον πολίτη. Στο Βενιζέλος συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Ο βουλευτής απαιτούσε από τον πολίτη να τον υπηρετήσει. Και μάλιστα να παρανομήσει!
Οπότε ο υπάλληλος είχε δίκιο που εκείνη τη στιγμή αρνήθηκε να καταθέσει μήνυση. Ηταν βέβαιος ότι θα πήγαινε για μαλλί και θα έβγαινε κουρεμένος.
Όχι μόνο θα κινδύνευε να χάσει το δίκιο του, αλλά μπορεί να τον έτρωγε και το μαύρο σκοτάδι. Όπως συμβαίνει με τους περισσότερους καταγγέλλοντες στη χώρα.
Αυτή η αντίληψη έχει εμπεδωθεί στον Ελληνα πολίτη. Μην τα βάζεις ποτέ με τον ισχυρό. Οσο δίκιο και να έχεις, θα το χάσεις. Κι αυτή ακριβώς είναι η ρίζα του προβλήματος που έχει το πολιτικό σύστημα.
Αν δεν υπήρχε η κάμερα ασφαλείας του αεροδρομίου ούτε ο υπάλληλος θα κατέφευγε σε ένδικα μέσα ούτε ο Αυγενάκης θα έμενε εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας της Νέας Δημοκρατίας. Δυστυχώς η αλήθεια του βουλευτή είναι ισχυρότερη από την αλήθεια του πολίτη. Επί πέντε ολόκληρες μέρες το ακραίο αυτό περιστατικό παρέμενε στο σκοτάδι.
Μάλιστα ο πρώην υπουργός αρχικά αρνήθηκε ακόμη και στο ίδιο του το κόμμα να ζητήσει δημοσίως συγγνώμη!
Το τελευταίο καταφύγιο του κάθε πολίτη είναι η δικαιοσύνη. Είναι το οχυρό της δημοκρατίας. Αν φοβάται να τη χρησιμοποιήσει, σημαίνει πως δεν βρισκόμαστε απλώς μπροστά σε μια παθογένεια. Εχουμε καταλήξει στον πάτο του βαρελιού, τον ξύνουμε και δεν το αντιλαμβανόμαστε. Στην ουσία μιλάμε για θεσμική εκτροπή. Και αυτό δεν έχει να κάνει με τον κάθε Αυγενάκη, αλλά με τη δομή και με τη νοοτροπία της κρατικής εξουσίας.
