Στην παγίδα του νόμου και της γραφειοκρατίας πέφτουν καθημερινά χιλιάδες ιδιοκτήτες ακινήτων που ανακαλύπτουν ξαφνικά ότι δεν μπορούν ούτε καν να μεταβιβάσουν το σπίτι τους στα παιδιά τους διότι σε περιοχές όπου τέλειωσαν οι δηλώσεις κτηματογράφησης το Δημόσιο εμφανίζεται να δηλώνει «συνιδιοκτήτης» στην ακίνητη περιουσία τους.
Ακόμη και αν το κράτος επέτρεψε τη χρήση των επίμαχων εκτάσεων ή εισέπραξε φόρους και παράβολα από συμβόλαια, μεταβιβάσεις, ΕΝΦΙΑ, κτηματογραφήσεις κ.λπ., οι πολίτες και οι περιουσίες τους εξακολουθούν να παραμένουν στον αέρα.
Σε τέτοιες περιπτώσεις οι τίτλοι που έχουν από τους γονείς και τους παππούδες τους δεν γίνονται δεκτοί. Ή απαιτούνται έγγραφα από εποχές (ή περιοχές) όπου τα συμβόλαια συντάσσονταν προφορικά, διά λόγου!
Ζητείται λύση
Το πρόβλημα αφορά δεκάδες χιλιάδες ακίνητα και πάνω από 100.000 ιδιοκτήτες σε περιοχές όπως Χαλκιδική, Μέγαρα, Κρήτη, Μακεδονία, αλλά και Μαρούσι, Βύρωνα, Νέα Ιωνία, Χαλάνδρι, Γαλάτσι, Πεντέλη κ.ά. Αλλοι γνώριζαν από χρόνια πως θα είχαν πρόβλημα. Πολλοί όμως πέφτουν απ’ τα σύννεφα καθώς διαπιστώνουν εν έτει 2022 ότι η ακίνητη περιουσία τους, για την οποία πλήρωσαν, φορολογήθηκαν και τη δήλωσαν νόμιμα στα υποθηκοφυλακεία, εμφανίζεται στο Κτηματολόγιο ως ιδιοκτησία του Δημοσίου.
Σε πολλές περιπτώσεις που αφορούν εκτάσεις ή οικισμούς, χωριά ολόκληρα και προάστια (π.χ. Καλαμαριά Θεσσαλονίκης) που κατοικήθηκαν πριν από 100 χρόνια, οι μικρασιατικής και ποντιακής καταγωγής ιδιοκτήτες τους δεν έχουν στα χέρια τους τίτλους ιδιοκτησίας κι έτσι το Ελληνικό Δημόσιο προβάλλει απαράγραπτα ιδιοκτησιακά δικαιώματα στα ακίνητά τους.
Για το ιδιοκτησιακό πρόβλημα αυτών αναμένεται λύση που θα τους προσφέρει τίτλους και δικαιώματα, λαμβάνοντας υπόψη και τα δικαιώματα του Δημοσίου, έναντι αντιτίμου με βάση και την οικονομική ή κοινωνική κατάσταση του σημερινού κατόχου τους. Αλλου τύπου προβλήματα ανακύπτουν σε περιοχές της Αττικής (π.χ. στις παρυφές ή ψηλά στον Υμηττό) όπου πριν από 70 χρόνια το υπουργείο Γεωργίας είχε δώσει τίτλους σε ακτήμονες για να καλλιεργήσουν, αλλά στη συνέχεια οι εκτάσεις μεταπωλήθηκαν, οικοπεδοποιήθηκαν και χτίστηκαν πολυκατοικίες και πολεοδομικά τετράγωνα. Για αυτά το Δημόσιο προβάλλει αξιώσεις, αλλά δεν συμπεριλαμβάνονται στη λύση που θα δίνει το υπουργείο Οικονομικών για τα δημόσια κτήματα.
Και όπου αλλού όμως υπάρχει αεροφωτογραφία (π.χ. του 1942) που δείχνει ότι μια πυκνοκατοικημένη περιοχή της πρωτεύουσας ή άλλου μεγάλου αστικού κέντρου ήταν κάποτε δασική έκταση, οι Υπηρεσίες σπεύδουν να δηλώσουν το Δημόσιο ως ιδιοκτήτη.
Στις περιπτώσεις όπου οι ιδιώτες καλούνται να αποδείξουν ότι είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες, αρχίζει η οδύσσεια!
Για παράδειγμα:
■ στη Συκιά Χαλκιδικής εδώ και δύο χρόνια ιδιοκτήτες ταλαιπωρούνται επειδή το 1933 διανεμήθηκε γη σε ακτήμονες, χωρίς να τους δοθούν όμως οριστικοί τίτλοι κυριότητας.
■ στα Μέγαρα οι ιδιοκτήτες καλούνται να προσκομίσουν τίτλους και έγγραφα πριν από τη βασιλεία του Οθωνα (1832-1862)!
πηγή: newmoney
