Αποστολή στον Βόλο: Γ. Στράντζαλης , Β. Βλαχόπουλος
Από εκείνη την μαγική καλοκαιρινή βραδιά του 1970 έως και σήμερα, ο Αρης έφτασε ακόμη τέσσερις φορές στην πηγή αλλά δεν κατάφερε να δροσιστεί. Είναι βέβαια η μοναδική ομάδα που έπαιξε δύο φορές στο γήπεδο του αντιπάλου της, σ’ ένα μοναδικό (παγκοσμίως) φαινόμενο.
Η αρχή έγινε το 2003 στο γήπεδο της Τούμπας όπου εκεί η ήττα από τον ΠΑΟΚ δεν της άξιζε βάσει της συνολικής εικόνας των δύο ομάδων και του εύρους των ευκαιριών που έχασε η (τότε) ομάδα του Γιώργου Φοιρού.
Ακολούθησε ο τελικός της Πάτρας (2005) απέναντι στον Ολυμπιακό στον επίλογο μιας μαρτυρικής χρονιάς για τον σύλλογο με τον υποβιβασμό του στη δεύτερη κατηγορία. Του αποδόθηκε (δικαιολογημένα) ο τίτλος του απόλυτου αουτσάιντερ και τελικώς δεν κατάφερε να νικήσει τη λογική.
Οπως στην Τούμπα έμεινε στη μνήμη εκείνο το δοκάρι του Νασίφ Μόρις, στην Πάτρα ήταν η ευκαιρία του Μίμη Μπενίσκου στη νίκη με 3-0 από τον Ολυμπιακό.
Τρία χρόνια αργότερα (2008) ήταν ο τελικός του Καυτανζογλείου απέναντι στον Ολυμπιακό. Κανείς δεν διαχειρίστηκε εκείνο το παιχνίδι έτσι όπως θα έπρεπε καθώς η διεξαγωγή του τελικού στη Θεσσαλονίκη βύθισε την ομάδα στο πέλαγος μιας αβάσιμης σιγουριάς και στην απώλεια ενός ακόμη τίτλου.
Για να καταλήξουμε στον Απρίλη του 2010 στο ΟΑΚΑ στη μεγαλύτερη οπαδική εκδρομή στην ιστορία. Μόνο που οι (περίπου) 30.000 φίλοι του Αρη έφυγαν πληγωμένοι από την Αθήνα καθώς ο Παναθηναϊκός επικράτησε με 1-0 σ’ ένα παιχνίδι όπου οι «κίτρινοι» συμβιβάστηκαν νωρίς με την ήττα.
