Η μητέρα της Κυριακής Γρίβα, μία μάνα, μία μάνα για όλες τις μάνες, η μητέρα της Κυριακής λύγισε:
«Εγώ το παιδί μου το νεκροφίλησα, του είπα το τελευταίο…το τελευταίο αντίο. Αυτές οι μάνες εδώ, αυτές οι μάνες εδώ, ήρθα να τις ρωτήσω πως είναι να ψάχνεις, πως είναι να θάβεις ένα ρολόι, ένα δάχτυλο, ένα κάρβουνο. Πως είναι να σου δίνουν το παιδί σου σε σακούλα. Πώς είναι; Πόσο βάρος έχουν οι 57 ψυχές;».
Τα ονόματα των νεκρών των Τεμπών, σε λευκό χαρτί, στα σκαλοπάτια του Συντάγματος. Λευκά μπαλόνια εκεί κοντά, κι άλλα ονόματα.
Δύο μικρούλες περπατούν στην Πανεπιστημίου, στα χέρια τους η ελληνική σημαία που γράφει «Δεν έχω οξυγόνο». Στην πλατεία, στο Σύνταγμα, πιο μικρά παιδιά ακόμη, στα καρότσια, το πανό τους γράφει «Δικαιοσύνη».
Και το προσκλητήριο των νεκρών συνεχίζεται. Και ο κόσμος δεν φωνάζει απών, αλλά παρών, παρούσα. Στα Τέμπη, δάκρυα και σιωπές.
Η γιαγιά καθαρίζει σχεδόν με ευλάβεια το μνημείο του εγγονού της. Παιδάκι μου όμορφο λέει ο λυγμός της. Λευκά γαρύφαλλα, στεφάνια δίπλα στις ράγες, μία καρδιά με κεριά που καίνε, στο παρεκκλήσι των νεκρών οικογένειες, που δεν έχασαν δικούς τους, έχασαν συνανθρώπους.
Πίσω, στις πόλεις που βούλιαξαν από τον κόσμο, τα συνθήματα σε πλακάτ, μπλούζες, παντού, το ένα πιο σκληρό από το άλλο. Στα γραφεία της Hellenic Train ομάδα του Ρουβίκωνα ξεδιπλώνει πανό. Στο Σύνταγμα σκάνε οι πρώτες μολότοφ. Οι Εύζωνες της Προεδρικής Φρουράς αποσύρονται μέσα στο κοινοβούλιο φρουρούμενοι.
