Aδύνατο να μην πονάω. Αδύνατο να μην έχω θυμό. Αδύνατο να ξεχάσω. Αδύνατο να συγχωρήσω. Τίποτε και κανείς δεν μπορεί να πάρει τη σκέψη μου από το έγκλημα στα Τέμπη.
Μου έκανε εντύπωση όταν το είπε ο Ιβάν Σαββίδης και από τότε το κράτησα: “Ο Στέφανος Αθανασιάδης είναι το νόημα του ΠΑΟΚ”. Το είχα νιώσει, από πιτσιρικάς, με τον δικό μου τρόπο. Είμαι της γενιάς που “πρόλαβε” και χόρτασε τον μεγάλο ΠΑΟΚ της δεκαετίας του 1970. Πάντα χαιρόμουν περισσότερο με τα γκολ και τις ωραίες ενέργειες του Γιώργου Κούδα και του Κούλη Αποστολίδη. Γιατί ήταν παιδιά βγαλμένα από τα σπλάχνα του ΠΑΟΚ.
Στο πιο πρόσφατο παρελθόν λάτρευα τον Δημήτρη Σαλπιγγίδη. Και ύστερα τον Κλάους. Με συγκινούσε η εξέλιξη και η πρόοδος των “σπλάχνων”. Γιατί ίσχυε, τελικά, αυτό που είπε ο Ιβάν με τον δικό του ωραίο τρόπο. Αυτοί είναι το νόημα του ΠΑΟΚ. Που σημαίνει ότι ο ΠΑΟΚ πρέπει να αναδεικνύει συνεχώς τέτοιους μεγάλους παίκτες. Κάθε χρόνο. Με σύστημα και με επιμονή. Και, δόξα τω Θεώ, ο Ιβάν φρόντισε γι' αυτό. Σήμερα δεν υπάρχουν στον ΠΑΟΚ τα περίφημα τσικό το Βίλυ, από όπου ξεπήδησε ο “Μεγαλέξανδρος”, υπάρχει, όμως, η μεγαλύτερη και η καλύτερη Ακαδημία στην Ελλάδα.
Σαλπιγγίδης, Αθανασιάδης, Σταφυλλίδης, Πέλκας, Πούγγουρας, Τζανδάρης, Μπαλογιάννης, Γιαννούλης, Τζόλης, Τσιγγάρας, Λύρατζης, Τσαούσης, Κούτσιας, Κωνσταντέλιας, Κουλιεράκης, Τζίμας, είναι ορισμένοι μόνο από τους παίκτες που αναδείχτηκαν από τα σπλάχνα του ΠΑΟΚ τα τελευταία χρόνια. Και ανεξάρτητα από την πορεία που ακολούθησαν, ακολουθούν, ή θα ακολουθήσουν, τόσο ο ίδιος ο Ιβάν, όσο και η οικογένεια του ΠΑΟΚ δικαιούνται να νιώθουν υπερήφανοι για την “παραγωγή” των παικτών που γίνεται την τελευταία δεκαετία.
Παικτών που εκφράζουν πιο πιστά και εκπροσωπούν με μεγαλύτερη αγάπη και αφοσίωση τον ΠΑΟΚ. Γιατί αυτοί, νομοτελειακά, νιώθουν ΠΑΟΚ πολύ περισσότερο από τους ξένους, ακόμη και από Ελληνες που έρχονται με μεταγραφή. Και γιατί αυτοί οι παίκτες είναι που “δένονται” πιο πολύ όχι μόνο με την ομάδα αλλά και με τον κόσμο του ΠΑΟΚ. Αρκεί, φυσικά, να μην πωλούνται με την πρώτη ή και με τη δεύτερη ευκαιρία...
Πέρα από την ανάδειξη του Κωνσταντέλια και του Κουλιεράκη και τις εντυπωσιακές πρώτες εμφανίσεις του Τζίμα, το πολύ ευχάριστο και συγκινητικό είναι το κλίμα που φαίνεται να υπάρχει στην ομάδα. Ολοι οι μεγάλοι, ο Μπίσεσβαρ, ο Ελ Καντουρί, ο Ινγκασον, φέρθηκαν την Κυριακή στον Τζίμα σα να ήταν... μπαμπάδες του. Πιο πολύ χάρηκαν αυτοί με το γκολ που πέτυχε παρά ο ίδιος. Το ίδιο είχαν κάνει με τον Κωνσνταντέλια και με τον Κουλιεράκη. Και όχι μόνο αυτοί, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι παίκτες. Πώς να ξεχάσεις το “προσκύνημα” του Φιλίπε Σοάρες στον Κωνσταντέλια τη στιγμή που τον αντικαθιστούσε; Πώς να ξεχάσει κανείς την προχθεσινή προτροπή του Μπίσεσβαρ στον κόσμο για να αποθεώσει τον πιτσιρικά; Πώς να μη συγκινηθεί κανείς με τον Ινγκασον, που πήρε αγκαλιά τον Τζίμα και τονξ σήκωσε ψηλά; Σε λίγο καιρό, δεν θα είναι καν μαζί.
Οι δρόμοι όλων θα χωρίσουν. Ισως να μην ειδωθούν και να μην ξαναμιλήσουν ποτέ. Σήμερα, όμως, είναι όλοι μαζί μια αγαπημένη οικογένεια. Με όλη τη σημασία των λέξεων. Και αυτή η οικογένεια υπεραγαπά τα μικρά παιδιά της. Και κάνει ό,τι μπορεί για να τα βοηθήσει να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν πολύ ψηλά. Είναι τρομερά σημαντική υπόθεση αυτή για τον ΠΑΟΚ.
ΥΓ. Αγαπητέ Ραζβάν, εσύ τη δουλειά σου κι εμείς τη δική μας. Δεν γίνεται να μην επιδοκιμάζουμε αυτό το καθαρόαιμο άτι που λέγεται Τζίμας. Δεν γίνεται να λογοκρίνουμε τον θαυμασμό μας για το ατόφιο ταλέντο του. Δεν γίνεται να μην τον επιβραβεύουμε. Οπως δεν γίνεται να μην τον αποθεώνει ο κόσμος. Και αυτόν και τον Κούλιε και τον Ντέλια. Τα συναισθήματα δεν κρύβονται. Ούτε η χαρά για την πρόοδο αυτών των παιδιών. Και να είσαι σίγουρος ότι κανείς από δαύτους δεν πρόκειται να πάρει τον λάθος δρόμο. Γιατί και οι τρεις δείχνουν να έχουν όλο το “πακέτο”.
