O Aρης με την απόδοσή του στον αγώνα με τον ΟΦΗ, κατάφερε το περασμένο Σάββατο, να δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα που έμπαιναν πριν από τον αγώνα.
Το κυριότερο, κατά κοινή ομολογία, ήταν από τις υπόλοιπες πέντε των πλέϊ οφ η ομάδα που δεν είχε πνευματικά και αγωνιστικά σημάδια από την πολύμηνη διακοπή του πρωταθλήματος. Κι αυτό αποτελεί μία καλή απόδειξη επαγγελματικής νοοτροπίας. Τι άλλο απέδειξε, για μία ακόμη φορά, ο Αρης κόντρα στον ΟΦΗ; Οτι είναι πλήρης μεσοεπιθετικά και ικανός να διαχειρίζεται τη ροή του αγώνα, ακόμη κι όταν βρίσκεται πίσω στο σκορ. Η μεσοεπιθετική λειτουργία των «κίτρινων» παίρνει εξαιρετικό βαθμό παρά την απουσία του Ματίγια, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να υπάρξει ένας αδύναμος κρίκος, ο Βέλεθ, που επιστρατεύθηκε προκειμένου να καλύψει το κενό.
Ο Αρης λοιπόν έχει περισσότερους από έναν λόγους για να ανανεώσει το συντομότερο τα συμβόλαια των Λάρσον, Ματίγια, Γκάμα και να αντιμετωπίσει με σκεπτικισμό τις προτάσεις που έρχονται για την παραχώρηση του Φετφατζίδη. Οι ανανεώσεις έχουν να κάνουν τόσο με την ποιότητα των συγκεκριμένων παικτών όσο και με τα βαρίδια των ΒΑΝ που έχει στην πλάτη του ο Αρης. Ακόμη όμως κι αν δεν υπήρχε το ενδεχόμενο οι κίτρινοι να μην μπορέσουν να κάνουν μεταγραφές και πάλι θα φάνταζε ως εξαιρετική διοικητική επιλογή να χτιστεί η νέα ομάδα πάνω στους ποιοτικούς παίκτες που υπάρχουν ήδη στο φετινό ρόστερ.
Κι αυτό γιατί ακόμη κι αν υπάρχουν εναλλακτικές μεταγραφικές λύσεις με καλύτερους οικονομικούς όρους στην αγορά, το ρίσκο για λάθη πάντα θα υπάρχει. Αλλο είναι να υποχρεώνεσαι να αντικαταστήσεις έναν ποδοσφαιριστή γιατί δεν θέλεις να γίνεις θύμα οικονομικού «εκβιασμού» κι άλλο είναι να δείχνεις την… πόρτα σε παίκτες που είναι αξιόπιστες και δοκιμασμένες λύσεις. Ακόμη περισσότερο ένας τέτοιος χειρισμός θεωρείται λανθασμένη στρατηγική όταν δεν ξέρεις αν θα έχεις το δικαίωμα να εγγράψεις νέους παίκτες στο δυναμικό σου.
