Αρθρογραφεί ο Θάνος Μπούζας: Αν δεν το έχετε καταλάβει να σας το πούμε: Όλοι σ’ αυτή την χώρα είμαστε εν δυνάμει αγνοούμενοι. Οι πιθανότητες να μας συμβεί το απευκταίο είναι πολύ μεγαλύτερες απ’ ότι αναλογούν στο μέσο Ευρωπαίο πολίτη. Οι ευθύνες γι’ αυτό βαρύνουν μια αόρατη πολιτική υπόσταση που μας κυβερνά δια μέσου κομμάτων τα τελευταία τριάντα -σαράντα χρόνια. Όμως το χειρότερο απ’ όλα δεν είναι να είσαι αγνοούμενος ή να χάσεις τη ζωή σου.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι να αγνοείται δικός σου άνθρωπος και ιδιαίτερα το παιδί σου. Επειδή έχουμε παιδιά, μπορούμε να αγγίξουμε ένα χιλιοστό της απερίγραπτης οδύνης και αγωνίας που νιώθει ο γονιός στην καταραμένη αυτή στιγμή. Και να είστε σίγουροι ότι ακόμη και αυτό το ένα χιλιοστό είναι πολύ τρομακτικό. Τι μπορούμε να κάνουμε; Απολύτως τίποτε. Στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει να αποδίδουμε ευθύνες και να μην κάνουμε τίποτε. Να θυσιάζουμε έναν -δυο υπευθύνους και να μην μπαίνουμε στην ουσία του ζητήματος αναζητώντας τους αληθινούς φταίχτες. Χτίσαμε μια κοινωνία σάπια. Στην αρχή δεν καταλαβαίναμε, τώρα φτάσαμε στο σημείο να μη μας ενδιαφέρει. Φωνάζουμε τη μια μέρα και μετά από ένα δυο μήνες όλα επιστρέφουν στην ζοφερή πραγματικότητα.
Λίγο πολύ, οι περισσότεροι σήμερα έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει. Το κακό, το δυστοπικό, δεν είναι πλέον έννοιες αόριστες αλλά περνούν δίπλα σου και ενίοτε μπαίνουν και στο σπίτι σου. Η αντίληψη περί αντιμετώπισης της ανικανότητας, της ανευθυνότητας, της ακαταλληλότητας όλων αυτών που αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς, αποτελεί μια ακόμη παθογένεια της Ελληνικής κοινωνίας. Όπως όλοι έτσι και γω, πιστεύουμε ότι πλέον δεν έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε τίποτε. Μας έχουν δώσει τα «λίγα» έτσι ώστε να φοβόμαστε μην τα χάσουμε και ποτέ να μην πολεμήσουμε για τα «αρκετά». Αν και έχουμε εκλογές τον άλλο μήνα και θα έπρεπε ήδη να έχουμε κατασταλάξει κάπου και όχι να εξαναγκαστούμε να ψηφίσουμε το λιγότερο χειρότερο… οι περισσότεροι από εμάς ξέρετε τι θα ήθελαν;
Θα ήθελαν σαν τον Οδυσσέα που τον αναζητά ο Κύκλωπας τη πολιτικής να φωνάξουν και να απαντήσουν στην κρίσιμη ερώτηση για το ποιος είναι πιο ικανός με τη λέξη «Ο ΚΑΝΕΝΑΣ»! Κανένας δεν είναι ικανός και κανένας στην πραγματικότητα δεν θέλει να βοηθήσει και να φτιάξει μια Ελλάδα όπου η ισονομία, η δικαιοσύνη, η κοινωνική πολιτική, η εργασία, η υγεία, να μην είναι αγαθά αλλά δεδομένα για όλους! Αλήθεια είναι ότι εμείς οι ίδιοι , οι πολίτες να φέρουμε τη μεγαλύτερη ευθύνη. Τώρα το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι όπου και όποτε μπορούμε, να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας. Από κράτος δικαίου γίναμε το κράτος του ΚΑΝΕΝΑ που ο πολίτης μπορεί δυστυχώς να βρει βοήθεια μόνο από άλλους πολίτες.
