Η ιδέα γεννήθηκε με μία σκέψη. Να προσπαθήσω να δω τα επόμενα χρόνια τα καλύτερα ντέρμπι της Ευρώπης. Η γνώση των ισπανικών με έκανε να θέλω να ταξιδέψω στην Ισπανία για να δω το πιο υποτιμημένο και παράλληλα το πιο έντονο τοπικό ντέρμπι. Το γνωστό και ως El Gran Derbi, τη μονομαχία μεταξύ Μπέτις και Σεβίλλης και τον τρόπο που το ζουν οι οπαδοί των δύο ομάδων. Μιας και υπάρχουν πολλά τετριμμένα στο ποδόσφαιρο και στη δημοσιογραφία, ήθελα να κάνω ένα οδοιπορικό καταγράφοντας τη διαδρομή μου για την πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας με αφορμή αυτό το σπουδαίο παιχνίδι.
Η πρώτη στάση ήταν στη Μάλτα, μιας και απευθείας πτήση από Θεσσαλονίκη για Σεβίλλη δεν υπήρχε. Περιηγήθηκα στην πόλη της Βαλέτας, είδα την πύλη της πόλης και το σιντριβάνι. Στη συνέχεια πήγα στους Κήπους Μπαράκα, με τα κανόνια και την τρομερή θέα. Μερικές ώρες στη Μάλτα δεν ήταν αρκετές για να εξερευνήσεις αυτό το νησί της Μεσογείου, όμως ήταν ο αρχικός σταθμός πριν τον κύριο προορισμό.
Η επόμενη μέρα το πρωί με βρήκε στο αεροδρόμιο της Μάλτας με προορισμό τη Σεβίλλη. Φτάνοντας πολύ νωρίς στην ισπανική πόλη και μη μπορώντας να κάνω check in στο ξενοδοχείο, είπα να κάνω περιήγηση στην πόλη. Η πρώτη στάση ήταν στο «Ραμόν Σάντσεθ Πιθχουάν» για να δω το γήπεδο της Σεβίλλης. Ένα γήπεδο εντυπωσιακό εκτός και εντός. Περιμετρικά υπάρχουν πάνω στις θύρες οι τίτλοι της ομάδας ενώ μια θύρα είναι αφιερωμένη στον αδικοχαμένο Αντόνιο Πουέρτα. Μπαίνοντας στο εσωτερικό του γηπέδου για το Stadium Tour, αντίκρισα τα επτά ευρωπαϊκά τρόπαια της Σεβίλλης. Ένα μουσείο εξαιρετικό, με αίθουσες για τα τρόπαια και η έξοδος να βγαίνει στα επίσημα του γηπέδου. Το stadium tour καταλήγει στα αποδυτήρια και έπειτα στον αγωνιστικό χώρο, όπου μπορείς να καθίσεις στους πάγκους των δύο ομάδων. Μόνο δέος ένιωσα πατώντας σε ένα τόσο εντυπωσιακό ποδοσφαιρικό γήπεδο.
Το απόγευμα της πρώτης ημέρας στη Σεβίλλη είχε συνέχεια με πολιτιστικό τουρισμό. Επίσκεψη στο Παλάτι Αλκάθαρ, το βασιλικό ανάκτορο της πόλης. Οι άνω όροφοι του Αλκάθαρ χρησιμοποιούνται ακόμη από τη βασιλική οικογένεια ως η επίσημη κατοικία στη Σεβίλλη. Έχει ανακηρυχθεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO το 1987. Χρειάζεται κάτι παραπάνω από δύο ώρες για να το γυρίσεις όλο, μαζί με τους κήπους του.
Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε με επίσκεψη στο τοπόσημο της πρωτεύουσας της Ανδαλουσίας, τον Torre del Oro (σ.σ. Χρυσός Πύργος). Βρίσκεται δίπλα στον ποταμό Γουαδαλκιβίρ και προσφέρει τρομερή θέα σε κάθε γωνία της πόλης. Έχει ανακηρυχθεί ιστορικό-καλλιτεχνικό μνημείο από το 1931 και έχει ανακαινιστεί αρκετές φορές. Ο πύργος στεγάζει το Ναυτικό Μουσείο της Σεβίλλης.
Συνέχισα προς την περιοχή Ελιόπολις όπου βρίσκεται το γήπεδο της Μπέτις, «Μπενίτο Βιγιαμαρίν». Καθηλωτικό εξωτερικά, πέτυχα αρκετά κόσμο, έναν 15χρονο Βρετανό με τον πατέρα του και τον παππού του, ο οποίος είναι φίλος της Μπέτις. Συνάντησα επίσης δύο Σέρβους πριν μπω στην μπουτίκ για τα καθιερωμένα ψώνια. Η ώρα πέρασε και έπρεπε να προλάβω να πάω σε ένα αξιοθέατα της πόλης που δεν γίνεται να μην δεις, αν βρεθείς στην πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας. Χιράλντα και Καθεδρικός. Με έναν ταξιτζή οπαδό της Μπέτις που με έφτασε μέσα σε οκτώ λεπτά στον προορισμό μου, ανέβηκα τους 33 ορόφους για να φτάσω στο Καμπαναριό του Καθεδρικού Ναού, τη γνωστή Χιράλντα. Η θέα σε όλη την πόλη εκπληκτική, όμως τα κάγκελα δεν επέτρεπαν να φωτογραφίσεις όπως θα ήθελες τη θέα. Η κάθοδος ήταν πιο ξεκούραστη για να συνεχιστεί η περιήγηση στον καθεδρικό. Ο μεγαλύτερος χριστιανικός ναός στην Ευρώπη είναι must για τους τουρίστες.
Η τρίτη μέρα ήταν η μέρα του αγώνα. Ωστόσο το πρωινό ήταν αφιερωμένο σε μια βόλτα στην Πλάθα ντε Εσπάνια, στην κεντρική πλατεία της πόλης. Πανέμορφη, μοναδική, αρχιτεκτονική υψηλού επιπέδου με γέφυρες, πύργους, σιντριβάνια. Οι «Εσοχές των Επαρχιών» από όλη την Ισπανία, είναι κάτι το ξεχωριστό που μπορεί να δει κανείς στην πλατεία.
Το απόγευμα ξεκίνησα να κατευθύνομαι προς το «Μπενίτο Βιγιαμαρίν». Το λεωφορείο σχεδόν γεμάτο, οι φίλοι της Μπέτις παντού με φανέλες και κασκόλ της ομάδας. Φτάνοντας εξωτερικά του γηπέδου, η αστυνομία έκλεισε την πρόσβαση στη μία πλευρά του γηπέδου για να φτάσουν οι αποστολές των δύο ομάδων. Συνάντησα τον πρώην θρύλο των ισπανικών γηπέδων, τον Μεντιέτα, ενώ προσέγγισα την πορεία των οπαδών της Σεβίλλης που πλησίαζε στο «Μπενίτο Βιγιαμαρίν», με την αστυνομία να έχει πλάνο ασφαλείας για να μην συμβεί τίποτα αλλά τελικά να κλείνει τους οπαδούς της Μπέτις περιμετρικά του γηπέδου για να μην έρθουν σε επαφή με τους «Σεβιγίστας». Εκεί οι «μπέτικος» άρχισαν την καζούρα με συνθήματα και τραγούδια.
Μετά από αρκετούς ορόφους που ανέβηκα, έφτασα στα δημοσιογραφικά θεωρεία. Δίπλα μου περιέγραφε το παιχνίδι ο πρώην δεξιός μπακ της Άρσεναλ, Λορέν. Η ατμόσφαιρα ήταν εντυπωσιακή, ειδικά στην αρχή του αγώνα με το τραγούδι των «μπέτικος». Οι γηπεδούχοι οπαδοί παρά το 1-1, δεν σταμάτησαν να φωνάζουν υπέρ της ομάδας τους, το γήπεδο εξερράγη μετά το 1-0 του Ίσκο και στο τέλος χειροκρότησαν την ομάδα του Πελεγρίνι.
Το τέλος του ταξιδιού με έφερε στην Μαγιόρκα. Για την ακρίβεια στην πρωτεύουσα Πάλμα, όπου θαύμασα εξωτερικά τον Καθεδρικό Ναό της πόλης, γνωστό και ως «Λα Σέου». Ενα μοναδικό ταξίδι στην Ισπανία και κυρίως στην πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας, τη Σεβίλλη, με αφορμή ένα ποδοσφαιρικό αγώνα. Γιατί το ποδόσφαιρο είναι μόνο η αφορμή.
