Kάθε μία από τις άπειρες φορές που υπερασπίστηκα τα “ελληνάκια” και την υποχρέωση που έχει το ελληνικό ποδόσφαιρο να δημιουργήσει μεγάλη και βαθιά δεξαμενή για να τροφοδοτεί σταθερά την Εθνική ομάδα με ταλέντα και, μάλιστα, καλά “δουλεμένα” στους συλλόγους τους, αναρωτιόμουν αν έμοιαζα με αφελή αιθεροβάμονα. Με έναν που πετάει στα σύννεφα, που αγωνίζεται για κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ, που δείχνει υπερβολική αγάπη για τα νιάτα και που ίσως υποτιμά την αξία και τη σημασία της παρουσίας στην Εθνική έμπειρων παικτών μεγάλης ηλικίας.
Το 3-0 στο Χάμπντεν Παρκ με ενθουσίασε. Από τον τελικό του Εuro του 2004 είχα να πανηγυρίσω με τόση χαρά νίκη της Εθνικής. Γιατί αυτός ο χορταστικός σε θέαμα θρίαμβος ήρθε από μια ομάδα ηλικίας 22,7 ετών. Μια παρέα πιτσιρικάδων που έλαμψε σε όλη την Ευρώπη χωρίς να έχει στη σύνθεσή της Μάνταλο, Μπακασέτα, Κουρμπέλη, Μπουχαλάκη, Σιώπη και Τσιμίκα. Ενας Πέλκας και ένας Μασούρας έπαιξαν μόνο από τους 30 πλας κι εκείνοι στα τελευταία λεπτά, χωρίς να χαλάσουν τη γενική αισθητική και την απόλαυση που μας πρόσφερε η νεανική συμμορία που παρέταξε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Αυτά τα παιδιά απέδειξαν με τον πιο μεγαλοπρεπή τρόπο ότι ΤΑ ΝΙΑΤΑ ΜΠΟΡΟΥΝ. Αρκεί να τα δείξουμε εμπιστοσύνη, αντί να περιμένουμε να... “δέσουν” και να ωριμάσουν, για να αρχίσουν να παίζουν μετά τα 25.
Αυτά τα παιδιά απέδειξαν ότι στο σύγχρονο ποδόσφαιρο ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ, Η ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΔΕΞΙΟΤΕΧΝΙΑ. Και τα νιάτα έχουν πάντα περισσότερη ενέργεια. Οταν συμβαίνει να έχουν και ταχύτητα και δεξιοτεχνία, τότε μιλάμε για αυθεντικά ταλέντα, τα οποία πρέπει πολύ γρήγοα να καθιερώνονται και να παίρνουν τις θέσεις εκείνων που αρχίζουν πλέον να μοιάζουν με βετεράνους και η πείρα τους δεν αρκεί για να προσφέρουν περισσότερα από τους ανερχόμενους νεαρούς.
Ποιον έμπειρο μπορώ να φανταστώ από εδώ και πέρα ως 10άρι στην Εθνική εκτός από τον Κωνσταντέλια; Ποιον να προτιμήσω για τα άκρα της επίθεσης αντί του Τζόλη και του Καρέτσα; Πώς να μη θέλω στα χαφ τον Ζαφείρη; Πώς να διανοηθώ έστω ότι θα λείπει από την άμυνα ο Κουλιεράκης;
Να τη βράσω την εμπειρία των “παπούδων” που δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους. Να είχαμε ηλικιωμένους παικταράδες τύπου Μέσι, όπως η Αργεντινή, ή Ρονάλντο, όπως η Πορτογαλία (κατ' αναλογία στα δικά μας κυβικά εννοώ, ας μην παρεξηγηθώ) να πω ναι, αυτούς τους χρειαζόμαστε μέχρι να κρεμάσουν τα παπούτσια τους. Αλλωστε και μόνο που υπάρχουν, μαθαίνουν πάρα πολλά σε όλους τους πιτσιρικάδες. Εμείς, όμως, ποιον να έχουμε για... τοτέμ; Τον Μάνταλο; Ή τον Μπακασέτα; Για όνομα του Θεού.
Δεν θέλω να απαξιώσω κανέναν. Ολοι οι παλιότεροι αυτής της φουρνιάς έχουν προσφέρει και τίμησαν τη φανέλα με πάθος και με φιλότιμο. Λέω ότι οι νεαροί πρέπει να βρίσκονται στις πρώτες επιλογές του προπονητή, τόσο γιατί είναι ποιοτικοί και το αξίζουν, όσο και γιατί αυτοί είναι που αύριο θα αποτελούν τον βασικό κορμό, έχοντας βελτιωθεί περισσότερο και έχοντας μαζέχει και εμπειρίες. Ολοι παίζουν στις ομάδες τους βασικοί, όλοι πρέπει να παίζουν και στην Εθνική. Κι οι μεγαλύτεροι, ας έρχονται επικουρικά από τον πάγκο, αν και όποτε χρειάζεται.
Χίλια μπράβο στον Γιοβάνοβιτς που τόλμησε να βασιστεί στην ομάδα των 22,7 ετών, διορθώνοντας και τις λανθασμένες επιλογές που είχε κάνει στο πρώτο παιχνίδι. Μεγάλη μαγκιά. Κι αν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά, ένας Θεός ξέρει τι θα άκουγε πάλι.
Χάρηκα υπερβολικά που δικαιώθηκα και ας μου επιτραπεί να το πω. Είδα και το έγραψα ότι η Ελλάδα είναι ανώτερη από τη Σκωτία, πάρα το 0-1. Είδα επίσης και το έγραψα ότι αν παίξει ψύχραιμα, έξυπνα και γρήγορα στη ρεβάνς, θα προκριθεί. Και σας θυμίζω τον επίλογο του άρθρου μετά το 0-1: “Τελικά, ξέρετε τι πιστεύω; Οτι τόσο τον Ιβάν όσο και τους παίκτες πρέπει να τους κρίνουμε αφού γίνει και η ρεβάνς. Είμαστε στα μισά του δρόμου, ο άλλος μισός είναι πολύ δύσκολος, αλλά λίγη υπομονή δεν βλάπτει. Κάτι μου λέει ότι το βράδυ της Κυριακής θα περάσουμε καλά. Κι αν δεν διαψευστώ, θα περιμένω να δω και να ακούσω αν θα εμφανιστούν πάλι να πιάσουν δουλειά στα σόσιαλ μίντια και στα ραδιόφωνα οι “ανθρωποφάγοι”, ή αν θα λουφάξουν μέχρι την επόμενη αφορμή που θα βρουν...”
Εννοείται ότι άπαντες το βούλωσαν. Και οι πιο πολλοί το γύρισαν το μπιφέτι από την άλλη πλευρά. Τώρα είναι ωραία η... Λαγκάρντ (έτσι λένε τον ασπρομάλη Γιοβάνοβιτς). Τώρα έγινε πάλι ξαφνικά καλός προπονητής. Τώρα ο Ντέλιας... δικαιούται να παίζει βασικός, τώρα αξίζει να παίζει και ο Τζόλης. Και πάει λέγοντας. Αλλά, εντάξει. Δεν γίνεται να κερδίζουμε πάντα. Οπότε θα έρθει πάλι κάποια στιγμή που θα επανέλθουν οι γελοίοι. Μέχρι τότε ελπίζω να έχουμε πάρει την πρόκριση για τους τελικούς του Μουντιάλ, με μια Εθνική που δεν θα αγωνίζεται ηρωϊκά για να μη χάσει ή να κερδίσει με μισό-μηδέν, αλλά που θα παίζει το παιχνίδι της και θα αγωνίζεται πάντα για όσο το δυνατόν μεγαλύτερη νίκη.
ΥΓ. Βέβαια, υπάρχουν και οι μικροπρεπείς, κυρίως στον χώρο των αθηναϊκών ΜΜΕ. Αγαπητοί, όσο κι αν δεν θέλετε να το δεχθείτε, όλοι οι παίκτες που άρχισαν τη ρεβάνς στη Σκωτία ήταν συγκλονιστικοί, αλλά υπάρχει ξεκάθαρος MVP αυτής της υπέροχης εμφάνισης. Και λέγεται Γιάννης Κωνσταντέλιας...
Στέλιος Απ. Γρηγοριάδης
