Ο θάνατος σου, η ζωή μου!

Και το ερώτημα μπαίνει, επειδή στατιστικά οι εμβολιασμοί επιφέρουν (αναπόφευκτα) είτε κάποιους θανάτους 0,01%, είτε το σακάτεμα της υγείας κάποιων.

Το πιο σημαντικό ίσως είναι ότι δεν εμποδίζουν την μετάδοση του ιού και επίσης ένα ποσοστό που εμβολιάζεται, άνετα μπορεί ξανά να ξανακολλήσει και να μεταδώσει τον ιό. Αυτό που σίγουρα καταφέρνει, είναι να μειώσει την ανάγκη της κλινικής φροντίδας και να μειώσει κάποιους θανάτους. Όμως ο αριθμός αυτών των ανθρώπων είναι ελάχιστος μέσα στον γενικό πληθυσμό. Γιατί λοιπόν ένας υγιής άνθρωπος που πολύ πιθανά να έχει φυσική ανοσία (ένας δείκτης που δεν έχει μετρηθεί στην Ελλάδα), να εμβολιαστεί;

Γιατί εκείνοι που θα έχουν ένα πιθανό πρόβλημα από το να αρρωστήσουν, λόγω μεγάλης ηλικίας, η λόγω υποκείμενων νοσημάτων να μην προστατευτούν και η υπόλοιπη κοινωνία να επιστρέψει στην ζωή της;

Στο Ισραήλ, την χώρα που έγινε χώρα μαζικού πειραματισμού του εμβολίου, ένας δείκτης παραμένει σταθερός. Το ποσοστό των θετικών στον ιό μετά από τα τεστ. Από 7.5% μέχρι 8.8%. Ανάλογα με τον αριθμό των τέστ, αυξάνεται η μειώνεται και το ποσοστό εκείνων που εμφανίζονται στην στατιστική.

Διάβασα λοιπόν δύο κείμενα μίσους για όλους εκείνους που δε θα ήθελαν να εμβολιαστούν και δεν είναι τα μόνα. Δύο κείμενα ντροπής και ρατσισμού. Εδώ και Εδώ.

Δυο κείμενα που ποδοπατούν τα ερωτήματα ανθρώπων που σκέφτονται, αποκαλώντας τους ψεκασμένους. Το θέμα της ασφάλειας από το είδος της τεχνολογίας που εφαρμόζεται, το θέμα των ανεπιθύμητων παρενεργειών και το θέμα της τεχνολογικής δικτατορίας που μας επιβάλλεται. Και τα δύο οδηγούν σε ένα απαρτχάιντ. Αντί ένας διαχωρισμός, μαύρων και λευκών, μη εμβολιασθέντων και εμβολιασθέντων.

Μια αναφορά για τους τετρακόσιες χιλιάδες ηλικιωμένους που έκαναν το εμβόλιο. Η στατιστική λέει ότι πεντακόσιοι από αυτούς θα πεθάνουν από το εμβόλιο. Αναρίθμητοι θα αντιμετωπίσουν διάφορες ανεπιθύμητες παρενέργειες και ένας άγνωστος αριθμός λεμφαδενοπάθεια η διάφορα αυτοάνοσα. Δε τα λέω εγώ, τα λέει η μελέτη της Pfizer.

Διάβασα την ανάρτηση μιας φίλης που θα κάνει το εμβόλιο για να μπορεί να αγκαλιάσει τον άνδρα της και τα παιδιά της χωρίς φόβο και πρόσθετε, τι με νοιάζει αν πάθω την όποια μετάλλαξη όταν θα είμαι στα ογδόντα.

Σημασία έχει το τώρα, είπαν κάποιες γνωστές της και συμφώνησε. Το τώρα που είναι η ηττημένη λέξη από το συνεχές παρόν. Η λέξη που την ίδια στιγμή που την ξεστομίζεις γίνεται πριν. Για να αξίζει να πεθάνεις για το Πριν, το Παρελθόν σου, θα πρέπει κάτι σημαντικό να κουβαλάει. Κάτι χρηστικό. Κάτι χρήσιμο. Κάτι που διδάσκει τους άλλους για να μην το κάνουν, η να μιμηθούν και να το πράξουν. Αλλιώς;

Έτσι η ερώτηση μου έρχεται πάλι στο ίδιο σημείο. Αξίζει να ζει ένας άνθρωπος για το τώρα; Για το σήμερα; Ο λόγος είναι ότι για να απαντηθεί το αρχικό ερώτημα «γιατί πράγμα αξίζει ένας άνθρωπος να πεθάνει σήμερα» απαντιέται μέσω αυτού που πιστεύει ότι αξίζει να ζήσει.

Κάποιοι άνθρωποι πεθαίνουν για την ομάδα τους. Ίσως είναι οι τελευταίοι ρομαντικοί που πιστεύουν σε κάτι πέρα και πάνω από τον εαυτό τους. Το ζήτημα είναι ότι τα είδωλα μας είναι φθαρτές υπάρξεις. Οι μεγάλες ιδέες έχουν σβήσει. Το μόνο που θα άξιζε να πεθάνεις θα ήταν ο άνθρωπος δίπλα σου. Μα κοιτάς και βλέπεις ότι είναι ο άνθρωπος σκυφτός και παραδομένος. Μπορεί να νοιώσεις θλίψη για αυτό, ειδικά αν είναι δικός σου άνθρωπος, αλλά σίγουρα δεν θα σκεφτείς να δώσεις την ζωή σου.

Οι περισσότεροι κρυβόμαστε πίσω από στερεότυπες απαντήσεις. Οι γονείς μου, η γυναίκα μου, ο άνδρας μου, τα παιδιά μου. Μα κρυβόμαστε, γιατί από τις πράξεις μας καθημερινά, τίποτα δεν δείχνει πως κάνουμε το παραμικρό για αυτό το λόγο. Είναι περισσότερο ευχολόγιο η τι θα επιθυμούσαμε. Του τύπου «θα ήθελα να άξιζε να δώσω την ζωή μου για όλα αυτά». Στην πραγματικότητα περπατούμε μόνοι μας και με έναν ευτελισμό που τον κατανοούμε στο μέσα μας.

Ίσως κάποιοι να πούνε αξίζει να ζήσω για μένα. Είναι απόλυτα δικαιολογημένο. Όσο περισσότερο αδειάζει ο διανοητικός μας κόσμος, η πνευματικότητα μας από ιδέες και συναισθήματα που μας φορτίζουν με ορμή, όπως ο έρωτας και η αγάπη για τον άλλον, τόσο περισσότερο λαμβάνει χώρο η ατομισμός μας.

Μπήκαμε σε μια θλιβερή εποχή που το μόνο που αξίζει να ζει κανείς, είναι η μοναξιά του και εδώ ξαναμπαίνει το ερώτημα.

Με όσους διαφορετικούς τρόπους θα μπαίνει στην ζωή μας το ερώτημα, ο θάνατος σου η ζωή μου, καλυμμένο πίσω από το ατομική ευθύνη, ατομική υπευθυνότητα ως προκάλυψη μιας κατακερματισμένης στην ουσία κοινωνικότητας;