Είναι πικρή η προσωπική δικαίωσή μου, αλλά είναι δικαίωση. Από τους τρεις, οι δύο δεν κατάφεραν καν να “κυλήσουν” στο Conference League. To έκανε μόνο ένας, αφού δεν γινόταν να χάσει την τρίτη θέση από ένα σέρβικο ποδοσφαιρικό χωριουδάκι, αλλά κι αυτός πρέπει να βγάλει νοκ άουτ έναν ακόμη αντίπαλο για να μπει στους 16.
ΑΕΚ και Παναθηναϊκός απέτυχαν να μπουν σε όμιλο του Champions League, αποδεικνύοντας, σε πρώτη φάση, ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι άξιο να σταθεί στο υψηλότερο επίπεδο. Σε δεύτερη φάση, απέδειξαν ότι δεν μπορεί ούτε και στο επίπεδο του Europa League να σταθεί.
Και σε τρίτη φάση, μείναμε στο Conference League με τον ΠΑΟΚ που έκανε παρέλαση από τα προκριματικά μέχρι και τους ομίλους και ίσως τον Ολυμπιακό, που ήρθε από το Europa League αφού πήρε στον όμιλό του τη μόνη θέση που μπορούσε να πάρει. Ούτε Γουέστ Χαμ και Φράιμπουργκ είχε το ανάστημα να ξεπεράσει, ούτε όμως και να μείνει τέταρτος από τη στιγμή που μετείχε στον όμιλο το περίεργο φρούτο που λέγεται Μπάτσκα Τόπολα. Τώρα, έχοντας πάρει μισή πρόκριση, καλείται να ξεπεράσει στα πλέι οφ έναν ακόμη αντίπαλο για να καταφέρει να πάρει και την άλλη μισή για τους 16.
Δεν μέμφομαι την ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό, ούτε τον Ολυμπιακό, για την αποτυχία τους να προχωρήσουν σε Champions League και Europa League. Δεν θα το μάθουμε ποτέ, αλλά φαντάζομαι ότι και ο ΠΑΟΚ την ίδια τύχη θα είχε σίγουρα στο Champions League. (Για το Europa League το συζητάω, γιατί θεωρώ ότι θα μπορούσε να αφήσει πίσω του μία από τις Γουέστ Χαμ και Φράιμπουργκ). Λέω ότι οι ελληνικές ομάδες, γενικά, μπορεί να μας προσφέρουν από πέρσι έναν έντονο ανταγωνισμό στο Πρωτάθλημα, απέχουν όμως αρκετά από το να μπορούν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις του Champions League, διότι, πολύ απλά, δεν διαθέτουν την απαιτούμενη ποιότητα.
Μεμονωμένες επιτυχίες μπορούν να έρθουν, αλλά σε ένα μίνι Πρωτάθλημα με έξι αγώνες πάντα προκύπτει τελικά η ωμή αλήθεια. Ο Ολυμπιακός, για παράδειγμα, νίκησε τη Γουέστ Χαμ στο Καραϊσκάκη, αλλά μόνο αυτό θα έχει να θυμάται. Η ΑΕΚ νίκησε την Μπράιτον στην Αγγλία, αλλά μόνο αυτό θα έχει να θυμάται. Ο Παναθηναϊκός νίκησε τη Βιγιαρεάλ στο ΟΑΚΑ, αλλά κι αυτός μόνο αυτή τη νίκη θα έχει να θυμάται. Η ωμή αλήθεια έφερε, κατά τα άλλα, μπόλικες ήττες και ισοπαλίες...
Τώρα οι πράσινοι... δημοσιογραφοεπικοινωνιολόγοι, που θριαμβολογούσαν για τον Panathinaikos, όπως τον έγραφαν, τονίζοντας ότι ξαναβρίσκει την... περίοπτη θέση του στο ευρωπαϊκό στερέωμα, μας λένε ότι η ομάδα τους πλήρωσε απλώς τα πολλά ατομικά λάθη. Ακόμη δεν έμαθαν ή δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι τα ατομικά λάθη τα δικά σου γίνονται όταν ο αντίπαλος είναι πιο ποιοτικός. Οταν είναι ανώτερος.
Με τα ατομικά λάθη τα έχουν και οι κίτρινοι. Ο Βίντα, ο Σιμάνσκι, ο Αμραμπατ, ο Αθανασιάδης... Ε, όλοι λάθη έκαναν, αλλά γιατί τα έκαναν; Γιατί τα πιτσιρίκια του Αγιαξ “κατάπιαν” τους... παικταράδες της φοβερής και τρομερής ΑΕΚάρας του Αλμέιδα που παίζει μπαλάρα. Κι ύστερα, η ΑΕΚ δεν έμεινε εκτός Ευρώπης μόνο επειδή έχασε προχθές στο Αμστερνταμ, αλλά και επειδή σε έξι ματς στους ομίλους του Europa League έκανε μία νίκη, μία ισοπαλία και τέσσερις ήττες. Οπως ακριβώς, ακριβώς όμως και με την ίδια σειρά, ο Παναθηναϊκός...
Η πρόκριση του ΠΑΟΚ στους 16 του Conference League είναι βέβαια επιτυχία, αλλά προφανώς δεν είναι και άθλος. Θα ήταν στο Champions League, θα ήταν και στο Εuropa League αν απέκλειε αξιόλογους αντιπάλους. Η μεγάλη διαφορά, όμως, σε σχέση με τους τρεις της Αθήνας, είναι ότι ο ΠΑΟΚ τερμάτισε πρώτος στον όμιλό του αφήνοντας πίσω του μια γερμανική ομάδα, την Αιντραχτ Φρανκφούρτης, την οποία μάλιστα νίκησε δύο φορές. Τελικά, αυτή ήταν η μοναδική αληθινή υπέρβαση για το ελληνικό ποδόσφαιρο μέχρι τώρα στις φετινές ευρωπαϊκές διοργανώσεις και αυτή την υπέρβαση την πέτυχε ο ΠΑΟΚ. Ο οποίος, φυσικά, έχει φορτώσει με πάρα πολλούς βαθμούς τον κουμπαρά της Ελλάδας στο ranking της ΟΥΕΦΑ, σε αντίθεση με τους άλλους τρεις και κυρίως την ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό.
