To πρώτο και πιο ασφαλές συμπέρασμα που μπορώ να βγάλω μετά τις τρεις πρώτες αγωνιστικές του Πρωταθλήματος είναι ότι κανείς από τους πέντε “μεγάλους” δεν θα κινδυνεύσει να μείνει εκτός πλέι οφ και εκτός πρώτης πεντάδας, άρα όλοι… θέλουν-δεν θέλουν, θα βγουν Ευρώπη. Κανείς από τους “μικρομεσαίους” δεν έχει τα φόντα να τους απειλήσει και ο έκτος της κανονικής περιόδου θα συμμετάσχει στα πλέι οφ απλώς για την τιμή των όπλων, διότι είναι βέβαιο ότι θα μπει στο μίνι Πρωτάθλημα με μεγάλη διαφορά από τον πέμπτο.
Ενα δεύτερο συμπέρασμα επιβεβαιώνει, δυστυχώς, την πρόβλεψή μου ότι κανείς από τους “μεγάλους”, με την εικόνα που παρουσιάζει αυτή την εποχή, δεν δείχνει ικανός να ξεχωρίσει με την ποιότητά του για να θεωρηθεί φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου. Ολοι έχουν αδυναμίες, ακόμη και ο Παναθηναικός, που φιγουράρει μόνος πρώτος ακριβώς επειδή δεν έχασε βαθμούς στους τρεις πρώτους πανεύκολους αγώνες του. Στο ματς με τον Λεβαδειακό δεν βλεπόταν, όπως λένε και οι ίδιοι οι οπαδοί του. Στην πορεία μπορεί να αλλάξουν πολλά, με νέες μεταγραφές που θα γίνουν είτε τώρα είτε τον Ιανουάριο, η σημερινή όμως κατάσταση των πέντε δείχνει ότι τις δύο πρώτες θέσεις θα τις κερδίσουν οι λιγότερο κακοί και όχι οι περισσότερο καλοί.
Το τρίτο συμπέρασμά μου αφορά στον ΠΑΟΚ. Τον οποίο για να κρίνουμε μετά τις πρώτες τρεις αγωνιστικές πρέπει να αποφασίσουμε… ποιον ΠΑΟΚ θα κρίνουμε. Τον ΠΑΟΚ που απλώς “χτίζει” μια νέα ομάδα με πολλούς πιτσιρικάδες, ή τον ΠΑΟΚ που λέει ότι “χτίζει” αλλά δεν παύει να έχει στόχο τον πρωταθλητισμό; Αν κρίνουμε τον πρώτο ΠΑΟΚ έχουμε να πούμε μία μόνο λέξη: Υπομονή. Υπομονή και θα δούμε αν όντως θα “χτιστεί” μια μεγάλη ομάδα, γιατί τα υλικά που επιλέχτηκαν μπορεί να αποδειχθούν πολύτιμα, μπορεί όμως να αποδειχθούν και άχρηστα. Αν κρίνουμε τον δεύτερο ΠΑΟΚ, έχουμε να πούμε… δύο λέξεις: Επειγόντως ενίσχυση. Γιατί αυτός ο ΠΑΟΚ που βλέπουμε σίγουρα δεν έχει τη δυνατότητα να πρωταγωνιστήσει, παρά μόνο στην περίπτωση που τουλάχιστον οι τρεις από τους υπόλοιπους διεκδικητές αποδειχθούν κατώτεροι.
Για μένα, δεν μπαίνει δίλημμα. Τον ΠΑΟΚ που θέλει να πάρει τον τίτλο, ή, έστω, να βγει δεύτερος πρέπει να κρίνουμε, γιατί φαίνεται ξεκάθαρα ότι αυτός είναι ο στόχος του. Η απόδειξη είναι απλή: Το ντέρμπι με τον Αρη είναι στο 0-0 και ο Λουτσέσκου προσπαθεί να το κερδίσει. Ποιους παίκτες επιστρατεύει από τον πάγκο; Βιειρίνια, Μπίσεσβαρ, Ολιβέιρα, Ελ Καντουρί. Ούτε Κουαλιάτα, ούτε Ρικάρντο, ούτε Κωνσταντέλια, ούτε Κούτσια, ούτε καν Φιλίπε Σοάρες. Και τους περισσότερους από αυτούς ούτε στην αποστολή τους είχε. Για ποιο “χτίσιμο” μιλάμε; “Χτίσιμο” νέας ομάδας με νεαρούς κάνεις μόνο με Τσαούση, Κουλιεράκη και Ντάντας, όταν μάλιστα και τους τρεις τους χρησιμοποιείς από ανάγκη; Ελάτε τώρα, ποιος Τσαούσης θα έπαιζε αν άντεχε και αν μπορούσε ο Βιειρίνια; Ποιος Κουλιεράκης αν δεν τραυματιζόταν ο Νάσμπεργκ; Και ποιος Ντάντας αν υπήρχε στην ομάδα ένα κανονικό 10άρι;
Να ξέρουμε τι λέμε, λοιπόν. Ο Λουτσέσκου ονειρεύεται δυάδα, για τη δυάδα θα παλέψει και από το αν θα οδηγήσει τον ΠΑΟΚ στη δυάδα θα κριθεί. Τα υπόλοιπα περί “χτισίματος” είναι κουραφέξαλα με τη ρίγανη. Δεν έχει καμία διάθεση να τα υπηρετήσει ο Ρουμάνος. Ηδη οι περισσότεροι από τους νεαρούς απασχολούνται περισσότερο στον ΠΑΟΚ Β. Ρωτήστε και τον Κούτσια, που το ξέρει πολύ καλά αυτό το “έργο”...
Η “χτίζεις” στ’ αλήθεια και πας με τους νεαρούς, ή χτυπάς στ’ αλήθεια τίτλο και παίρνεις παίκτες που δεν έχεις. Αυτός ο ΠΑΟΚ που βλέπουμε δεν είναι ΠΑΟΚ που μπορεί να πάρει τίτλο ή να μπει δυάδα. Για να τα καταφέρει, ή πρέπει να βρεθούν τουλάχιστον τρεις χειρότεροι ανταγωνιστές, ή πρέπει να ενισχυθεί με 10άρι, με ταχύ 8άρι και με έναν εξτρέμ ακόμη, αν όχι και με φορ γκολτζή. Από άμυνα, στέκεται. Μεσοεπιθετικά, είναι χάλια. Το βλέπει όλος ο κόσμος. Το καταλαβαίνουν ακόμη και οι πέτρες…
ΥΓ. Ναι, ήταν μαγκιά του μισητού Μαρινάκη που έφερε τον τεράστιο Μαρσέλο στον μισητό Ολυμπιακό. Το πρόβλημα, για κάθε ΠΑΟΚτσή, είναι ένα και εκφράζεται με τον πιο εύγλωττο τρόπο: “Εμείς Ιβάν τι κάνουμε”;
