Να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες για το περιβάλλον προσπαθεί μέσα από παραδείγματα ο Γουίλιαμ Τρόουστ-Εκόνγκ.
Ο παίκτης του Δικεφάλου μέσα από το δικό του παράδειγμα προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει και άλλους ποδοσφαιριστές, αθλητές και πολίτες να βοηθήσουν ώστε να μειωθεί η καταστροφή του περιβάλλοντος.
Ο 30χρονος παραδέχθηκε ότι δεν ήξερε πολλά για το περιβάλλον αλλά η τριβή του με τους ανθρώπους σε Αφρική και Νιγηρία του άνοιξε τα μάτια για τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής ενώ το γεγονός ότι είναι πατέρας αύξησε περισσότερο το κίνητρο για βοήθεια:
«Είμαι πολύ τυχερός που περνάω χρόνο στην Αφρική, ειδικά στη Νιγηρία, και όσο κι αν το λατρεύω, βρίσκεσαι πραγματικά αντιμέτωπος με τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής πολύ πιο ζοφερό από ό,τι στην Ευρώπη. Η ατμοσφαιρική ρύπανση, η μόλυνση των υδάτων – έχει άμεσο αντίκτυπο στην ποιότητα ζωής των ανθρώπων, φέρνοντας ασθένειες και δυσκολίες που είναι αδύνατο να αγνοηθούν.
Ωστόσο, το κύριο κίνητρό μου για να κάνω μια αλλαγή ήρθε με το να είμαι πατέρας. Έχω τρία παιδιά κάτω των πέντε ετών και απλώς αισθάνομαι ένα νέο είδος ευθύνης να τους δώσω την ευκαιρία να απολαύσουν όλα τα πράγματα στη ζωή στα οποία είχα πρόσβαση. Θέλω να αφήσω τον πλανήτη σε ένα καλύτερο μέρος για εκείνους και τις επόμενες γενιές, είτε εξετάζω τι αυτοκίνητο οδηγώ, πώς χρησιμοποιώ την ενέργεια στο σπίτι και πώς αυξάνω την ευαισθητοποίηση μέσω της πλατφόρμας μου ως παίκτης».
Ο Εκόνγκ βρέθηκε σε ένα αγρόκτημα στο Τοράνο Καστέλο, όπου φύτεψε μια ελιά και έμαθε από τους αγρότες της περιοχής το πώς εργάζονται και άκουσε για τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Εύλογα του γεννήθηκε η θέληση να θέλει να ενημερώσει και εκείνος με τη σειρά τους τον υπόλοιπο κόσμο και να τον ωθήσει να σκέφτεται πιο πράσινα. Ο Εκόνγκ με δηλώσεις του δε δίστασε να πει ότι θα ήθελε να κάνει κάτι αντίστοιχο και στη Θεσσαλονίκη.
Ο ίδιος με τη βοήθεια της εταιρείας βιώσιμων ποδοσφαιρικών παπουτσιών Sokito, ολοκλήρωσε την πρώτη διεθνή μεταγραφή με ουδέτερο άνθρακα όταν μετακόμισε από την Αγγλία στην Ιταλία τον Ιανουάριο του 2023, μια διαδικασία που επανέλαβε και στην πιο πρόσφατη μεταγραφή του στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 2023. Μάλιστα, όπως αποκάλυψε συνέλεγε παπούτσια για να τα δίνει στα παιδιά στη Νιγηρία αλλά αφού κατάλαβε πόσο κακό μπορεί να έκανε αφού τα παπούτσια ήταν από πλαστικό, το οποίο θα κατέληγε στο περιβάλλον και θα προκαλούσα ζημιά, αποφάσισε σε συνεργασία με μια εταιρεία να βρει λύση. Τη βρήκε στα ανακυκλώσιμα παπούτσια.
«Όταν ταξίδευα για διεθνή καθήκοντα, μάζευα μπότες από τα κλαμπ στα οποία ήμουν, με μερικούς πολύ γενναιόδωρους γατούλες που με βοηθούσαν να προμηθευτώ μοντέλα της προηγούμενης σεζόν που διαφορετικά θα πήγαιναν χαμένα και τα έδινα σε αγόρια και κορίτσια στη Νιγηρία που ήθελαν για να παίξει ποδόσφαιρο, αλλά δεν είχε τσάντα για να το κάνει. Στο μυαλό μου έδινα σε αυτόν τον εξοπλισμό μια δεύτερη ζωή, και έτσι ήταν πιο βιώσιμο από ό,τι θα ήταν διαφορετικά.
Αλλά ο Jake, ο δημιουργός του Sokito, με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι, αν και αυτό ήταν καλοπροαίρετο, σήμαινε ότι αυτές οι κυρίως πλαστικές μπότες θα κατέληγαν τελικά σε χωματερές στη Νιγηρία, συμβάλλοντας στην οικολογική μας κρίση. Έτσι, ενώ το να δίνετε παιδικές μπότες που μπορούν να χρησιμοποιήσουν είναι σίγουρα μια πράξη που πρέπει να ενθαρρύνεται, υπήρχε ένα δεύτερο βήμα που έπρεπε να λάβετε υπόψη.
Αρχίσαμε να μιλάμε για το πώς θα μπορούσαμε να παράγουμε κιτ, συγκεκριμένα παπούτσια ποδοσφαίρου, που θα πληρούν τα επαγγελματικά πρότυπα ενώ θα είναι εύκολα ανακυκλώσιμα. Το αποτέλεσμα ήταν η Devista, η πρώτη μπότα της Sokito που είναι διαθέσιμη για αγορά. Αυτήν τη στιγμή εργάζονται επίσης σε μια δεύτερη φάση, η οποία ελπίζουμε να κυκλοφορήσει τον Νοέμβριο. Είχα αρκετή συμβολή στο σχεδιασμό, γι' αυτό είμαι περήφανος για όσα πετύχαμε και για το πώς εφαρμόστηκαν οι ιδέες του Sokito»..
Τέλος, τόνισε ότι: «Η κατανόηση της ευθύνης μας απέναντι στο περιβάλλον δεν είναι μια λύση που ταιριάζει σε όλους και η εξεύρεση ισορροπίας είναι μια καμπύλη μάθησης για όλους όσους το επιχειρούν. Όταν ταξίδευα για διεθνή καθήκοντα, μάζευα μπότες από τα κλαμπ στα οποία ήμουν, με μερικούς πολύ γενναιόδωρους γατούλες που με βοηθούσαν να προμηθευτώ μοντέλα της προηγούμενης σεζόν που διαφορετικά θα πήγαιναν χαμένα και τα έδινα σε αγόρια και κορίτσια στη Νιγηρία που ήθελαν για να παίξει ποδόσφαιρο, αλλά δεν είχε τσάντα για να το κάνει».