Ο ΠΑΟΚ ήταν τραγικός στο πρώτο, υποφερτός στο δεύτερο αλλά από ουσία ήταν και πάλι μηδέν. Και αυτό το μηδέν αποτελεί τεράστια αποτυχία όταν έρχεται απέναντι σε έναν Παναθηναϊκό χωρίς κίνητρο και γεμάτο πιτσιρικάδες στη σύνθεσή του που έκαναν τις παρθενικές τους εμφανίσεις.
Ο ΠΑΟΚ φανέρωσε τα δεδομένα προβλήματά του. Την αδυναμία στη σίγουρη πρώτη μπάλα από τους αμυντικούς του, την κάκιστη φυσική του κατάρτιση, την έλλειψη πλάνου αλλά και την απελπισία του.
Ναι, αυτή η απελπισία που δεν επέτρεπε στους παίκτες του Αμπέλ Φερέιρα να κάνουν το προφανές στο υποφερτό όπως προαναφέραμε, δεύτερο ημίχρονο, Εκεί που είχαν την κατοχή, οδήγησαν σε λάθη την άμυνα του Παναθηναϊκού μα όταν έψαχναν την καλή τελική επιλογή, έκαναν πάντα το λάθος.
Άσκοπα σουτ από μακρινή απόσταση, κάκιστες σέντρες σε μια... άδεια αντίπαλη περιοχή και συνεχόμενα εύκολα λάθη.
Λάθη που πλέον έχουν γίνει συνήθεια, έκανε και με τις αλλαγές του ο Αμπέλ Φερέιρα. Για τον Πορτογάλο το όπλο των πέντε παικτών που μπορεί να περάσει στον αγωνιστικό χώρο από τον γεμάτο πάγκο του συνήθως εκπυσοκροτεί στα πόδια του.
Σε όλα τα παιχνίδια των πλέι οφ, ο ΠΑΟΚ παρουσιάζεται χειρότερος μετά τις μαζεμένες αλλαγές του προπονητή του και αυτό έχει προφανή εξήγηση. Επιχειρεί σε μια ομάδα που δεν έχει κανένα πλάνο, να αλλάξει τα πάντα. Στην κυριολεξία. Παίκτες, σύστημα, όλα. Και χωρίς να υπάρχει το χρονικό περιθώριο της προσαρμογής τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά.
Αυτή τη φορά, ψάχνοντας το γκολ έβγαλε τον καλύτερο παίκτη του, τον Μπίσεσβαρ, άλλαξε τον φορ του και τον δεξιό μπακ του. Ο Λημνιός και ο Στοχ... πρόσφεραν να μην τον αδικούμε αλλά όταν το λάθος από τον Πορτογάλο είναι επαναλαμβανόμενο, τότε δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία.
Ο ΠΑΟΚ χάνει τη δεύτερη θέση, τη χαρίζει στην ΑΕΚ και περιμένει το φινάλε των καταστροφικών πλέι οφ. Και μετά ο κόσμος του προσμένει σε ψύχραιμες αποφάσεις των ιθυνόντων, τίποτε άλλο...
