Στον επαγγελματικό αθλητισμό μετράει αυτό που πήρες και λιγότερο τούτο που άξιζες να εισπράξεις και η ουσία για τον Άρη είναι ο εκτροχιασμός από έναν στόχο.
Προφανώς, το μονοπάτι προς τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας δεν στρώθηκε με ροδοπέταλα καθότι οι «κίτρινοι» θα έπρεπε να προχωρήσουν σε σερί υπερβάσεων για την επίτευξη του σκοπού, τούτο όμως δεν αναιρεί τα δεδομένα, ούτε αλλάζει την πραγματικότητα.
Πράγματι, όπως είπε και ο Άκης Μάντζιος, ο Άρης δεν άξιζε αυτό τον αποκλεισμό γιατί αυτή τη φορά λειτούργησε ο αθλητικός εγωισμός και οι ποδοσφαιριστές αντιλήφθηκαν ότι οι ευθύνες της αποκαρδιωτικής εικόνας του περασμένου Σαββάτου στην OPAP ARENA ανήκαν ολοκληρωτικά στους ίδιους. Έδειξαν ότι το κατάλαβαν μέσα από την επένδυση ενέργειας, δύναμης και πάθους στον δεύτερο αγώνα με την ΑΕΚ αλλά δεν μετουσίωσαν την προσπάθειά τους γιατί ήταν αναποτελεσματικοί σε φάσεις τις οποίες ο αντίπαλος θα τις είχε τελειώσει.
Προφανώς η αναφορά σχετίζεται με τη σπουδαία ευκαιρία του Κλέιτον Ντιαντί (από την οποία αποχώρησε με θλάση από το γήπεδο) ή ακόμη αυτή του Πιόνε Σίστο (όπου ο Μπρινιόλι έκανε τρομερή απόκρουση) αλλά και την αντίστοιχη του Λορέν Μορόν ο οποίος είχε όλο τον χρόνο αλλά και τον χώρο για μια καλύτερη εκτέλεση. Παιχνίδια σαν το αποψινό κρίνονται στις λεπτομέρειες και ο Άρης υστέρησε σε αυτές. Θα μπορούσε να είχε «τελειώσει» την πρόκριση στα μέσα του δευτέρου μέρους, δεν το έκανε και μετά αναδείχθηκε η ατομική ποιότητα των αντιπάλων. Ξεκινώντας από τη συνεργασία του Ελίασον με τον Πιερό, μέχρι την άμεση εκτέλεση του Μαρσιάλ στον οποίον δικαίως αποδίδεται ο τίτλος του ρυθμιστή αυτών των αναμετρήσεων γιατί τα δικά του γκολ έκριναν την πρόκριση.
Αγωνιστικά, ο Άρης έκανε πολλά και το μοναδικό πρόβλημα που δεν κατάφερε να λύσει στη διάρκεια του αγώνα ήταν αυτό της διαχείρισης του θηριώδη Πιερό, μαζί ασφαλώς με τη μη αξιοποίηση των στιγμών του. Ο Μαρσιάλ σκόραρε αλλά ο Πιερό ήταν ο MVP του αγώνα με τις μπάλες που «έσπαγε» μέσα από τις κερδισμένες μονομαχίες. Μπράμπετς και Φαμπιάνο δεν έκαναν άσχημο παιχνίδι, αλλά αυτό το ζήτημα δεν κατάφεραν να το διαχειριστούν. Όπως και ο Μάρτιν Μοντόγια από τη στιγμή εισόδου του Ελίασον με αποκορύφωμα τη φάση του τέρματος της ΑΕΚ. Και πάλι όμως στον Άρη δεν κόστισε το – προϊόν ατομικής ποιότητας – γκολ της ΑΕΚ όσο το γεγονός ότι κλώτσησε τις ευκαιρίες που είχε ο ίδιος. Τρεις κλασικές σε νοκ άουτ παιχνίδι είναι υπέρ αρκετές. Βάσει της εξέλιξης του αγώνα, περί του 80ου λεπτού, ο Άρης θα έπρεπε να είχε πατήσει πάνω σε σκορ πρόκρισης.
Το ζήτημα για τον Άρη είναι η επόμενη μέρα. Αν αυτή πασπαλιστεί με μπόλικη δόση από την αποψινή εμφάνιση, τα χαμόγελα θα επιστρέψουν γιατί οι «κίτρινοι» λειτούργησαν σαν ομάδα και αντέδρασαν ως άντρες. Αν επανέλθουν εικόνες σαν αυτή του περασμένου Σαββάτου με την ΑΕΚ, τότε θα κυλήσει προβληματικά. Είναι καθαρά στο χέρι των ποδοσφαιριστών να αντιληφθούν ότι θα πρέπει να πάψουν να επικαλούνται δικαιολογίες καθώς επίσης και ότι είναι υποχρεωμένοι να αποδείξουν την αξία τους. Ακόμη και οι κακές διαιτητές που χρειάστηκε να διαχειριστούν δεν στοιχειοθετούν δικαιολογίες για εμφανίσεις σαν αυτή στην OPAP ARENA.
Σε ότι αφορά τέλος το θέμα του Λορέν Μορόν και το γεγονός ότι δεν ξεκίνησε στο παιχνίδι, ο Άκης Μάντζιος υποστήριξε ότι αυτή η απόφαση λήφθηκε από κοινού. Να με συμπαθά ο έμπειρος τεχνικός αλλά δεν ξέφυγε από τη συνηθισμένη πρακτική των προπονητών στην κάλυψη μιας κατάστασης. Χθες, ο Ισπανός έτρεξε όσο έκανε συνολικά στα προηγούμενα τρία παιχνίδια. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν ξεκίνησε τον αγώνα. Το παιχνίδι του Κυπέλλου δεν προέκυψε… προχθές. Θα μπορούσε να μην είχε επιβαρυνθεί στο παιχνίδι του Πρωταθλήματος στο οποίο δεν έκανε δα και κάτι για να τον κρατήσει στο γήπεδο κοτζαμάν 90λεπτο. Εκεί θα έπρεπε να καθίσει στον πάγκο και να αναλογιστεί ότι για τον οργανισμό είναι κάτι παραπάνω από ένας παίκτης.
