Ο Άρης έχει βρει τον τρόπο να κρατιέται στα πόδια του ακόμη κι όταν ένα παιχνίδι ξεφεύγει από τα δικά του όρια κι αυτό απέδειξε απέναντι στον Παναθηναϊκό στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας.
Εκ των υστέρων αποδεικνύεται ότι εκείνη η διαφοροποίηση του συστήματος διεξαγωγής του Πρωταθλήματος με τον (υποτιθέμενο) διαχωρισμό των «τεσσάρων» από τους υπόλοιπους – λες και πρόκειται για ακραίας μορφής καπιταλισμού – εξελίσσεται στο σπουδαιότερο επιχείρημα στα λεγόμενα mind games που πάντα «σκαρώνουν» οι ομάδες. Ο Άρης το έχει ορθώσει σαν σημαία κι έχει βαλθεί – κάθε βδομάδα – να διαψεύδει τους εμπνευστές αυτού του συστήματος καθώς βιάστηκαν να τον κατατάξουν στους… από πέντε και κάτω.
Μέσω αυτού έχτισε τόσο ισχυρό χαρακτήρα, σαν αυτό που παρουσίασε και στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας όπου αρνήθηκε να φύγει με άδεια χέρια σ’ ένα παιχνίδι στο οποίο, προφανέστατα, δεν ήταν καλός. Ίσα-ίσα που ήταν εξαιρετικά δυσλειτουργικός γιατί το ισχυρό όπλο του έπαθε αφλογιστία αφού ο άξονας της μεσαίας γραμμής δεν ήταν τόσο ανθεκτικός και αποφασιστικός όπως σε άλλα παιχνίδια κι εν τέλει δεν κατάφερε να υποστηρίξει το σχέδιο του Άκη Μάντζιου το οποίο «βάφτισε» τον Λορέν Μορόν «ψευτοδεκάρι». Το σχέδιο ήταν πραγματικά έξυπνο αλλά πλην του Ισπανού δεν βρήκε πολλούς υποστηρικτές. Μόνο οι παίκτες του Παναθηναϊκού δεινοπάθησαν που έβλεπαν τις μπάλες να περνούν κάτω από τα πόδια τους.
Η περιορισμένη υποστήριξη του σχεδίου οδήγησε στο συντηρητικό παιχνίδι του πρώτου ημιχρόνου όπου ο Παναθηναϊκός είχε πλουραλισμό στην επιθετική έκφραση έχοντας στα άκρα τους Πελίστρι, Τετέ αλλά και ιθύνοντα νου τον Τάσο Μπακασέτα. Κι έτσι όπως πήγαινε, το 1-0 ήταν μια εξέλιξη αναπόφευκτη. Ο Άρης έδειξε χαρακτήρα και σε καμία περίπτωση δεν είχε την πρόθεση συμβιβασμού. Το «φώναξε» στο δεύτερο ημίχρονο με την επιθετική λογική του και το ανέβασμα των γραμμών. Προφανώς λήφθηκε ρίσκο ειδικά από τη στιγμή εισόδου στο γήπεδο του Φώτη Ιωαννίδη και από τη στιγμή που η μεσαία γραμμή συνέχισε να κάνει δύσκολη τη δουλειά των στόπερ οι οποίοι έτρεχαν να σβήσουν φωτιές.
Στην επιστροφή του στη δράση, ο Κίκε Σαβέριο θα μπορούσε να είχε κάνει περισσότερα πράγματα αλλά στη φάση του τέρματος του Λορέν Μορόν, ήταν εξαιρετικός. Το ίδιο ισχύει και για τον Ισπανό επιθετικό στον οποίον άξιζε αυτό που πέτυχε γιατί ανταποκρίθηκε πλήρως στον ρόλο του, επιβεβαιώνοντας παράλληλα ότι είναι ο πιο ολοκληρωμένος επιθετικός του Πρωταθλήματος. Αν χρειαστεί να μείνει στο κουτί, θα το κάνει. Αν χρειαστεί να κινηθεί έξω από αυτή προς όφελος δημιουργίας για τους υπόλοιπους, επίσης θα ανταποκριθεί. Αυτό έκανε επί 70 λεπτά κι όταν είδε… και απόειδε πήρε την κατάσταση στα χέρια του με την εκτέλεση εκτός περιοχής.
Ο Παναθηναϊκός ξέμεινε να «φωνάζει» για την αγωνιστική ανωτερότητά του και τις χαμένες ευκαιρίες του. Πράγματι ήταν καλύτερος και πιο ουσιαστικός στη δόμηση επιθέσεων σε σχέση με τον Άρη γιατί οι «κίτρινοι» άφησαν αρκετές προσπάθειες στη μέση ή υστέρησαν στην τελική απόφαση. Δεν υπάρχει πιο ενδεικτική από τη φάση του Μανού Γκαρθία στο πρώτο ημίχρονο όπου αντί εκτέλεσης έψαξε την περίτεχνη πάσα. Γι’ αυτό ο πάντα αντικειμενικός Άκης Μάντζιος μίλησε για προϋποθέσεις που υπήρξαν και σωστές τελικές αποφάσεις που δεν λήφθηκαν.
Η δεύτερη μεγάλη αλήθεια του 55χρονου τεχνικού εκφράστηκε με έμμεσο και συνάμα έξυπνο τρόπο. Ακόμη και στην κακή μέρα του, ο Άρης έχει χτίσει χαρακτήρα για να μην χάνει. Μην κρυβόμαστε, αυτό έγινε στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας και δεν είναι κατακριτέο γιατί όλοι δικαιούνται μια κακή βραδιά. Στην Καλογρέζα, αρκετά από τα βασικά γρανάζια του Άρη δεν λειτούργησαν έτσι όπως θα έπρεπε αλλά οι «κίτρινοι» όχι μόνο δεν ισοπεδώθηκαν αλλά ύψωσαν και ανάστημα.
Κι έτσι συνεχίζουν να διαψεύδουν και να αποδεικνύουν έχοντας μπροστά τους δύο παιχνίδια (με Λεβαδειακό εντός και Παναιτωλικό στο Αγρίνιο) τα οποία είναι στα μέτρα τους. Προηγείται ο αγώνας του Κυπέλλου με την ΑΕΚ, πλέον όμως ο Άρης δεν ζει και αναπνέει μόνο για μια διοργάνωση. Προφανώς το Κύπελλο αποτελεί στόχο αλλά δεν είναι ο μοναδικός.
